Een kind verliezen is wat men zijn ergste vijand niet toewenst. Het is iets wat in de privé sfeer moet verwerkt worden, en verdraagt geen enkele emotionele uitbuiting, laat staan politieke recuperatie.

Daar lijkt het toch op, nu de Franstalige Brusselse krant La Capitale in zijn schreeuwerige stijl uitpakt met een ‘terrible drame’ van een Vlaamse priester in de faciliteitengemeente Wemmel, die zou ‘geweigerd hebben een kind te begraven omdat de ouders geen Nederlands spreken’. Dat is manifest onjuist, want er zijn twee kerken in Wemmel, eentje voor de Nederlandstalige eredienst en eentje voor de Franstalige. Het ware dus heel logisch dat men bij die laatste ging aankloppen, als men opteert voor een Franstalige mis. Maar blijkbaar wou iemand hier een rel veroorzaken op de kap van een overleden kind en treurende ouders.

Pacificatiewet

Eerst iets over die fameuze faciliteiten, door onbekwame en/of perfide politici in mekaar gebricoleerd om de nv België te laten overleven. Begin de jaren zestig, om precies te zijn 1 september 1963, werd de taalgrens definitief vastgelegd. Voeren kwam bij Limburg, Komen-Waasten en Moeskroen gingen naar Henegouwen. De adder onder het gras waren de faciliteiten, een regime dat in toen bijna puur Nederlandstalige gemeenten als Wemmel een uitzonderingsbehandeling voor Franstaligen waarborgde, wat als een magneet voor verdere verfransing zou werken. De Vlamingen hebben zich toen gewoon laten rollen, niet voor de laatste keer.

In 1988 werden de faciliteiten ‘gebetonneerd’ in de grondwet. De zogenaamde Pacificatiewet behoort tot de betere reeks rotte compromissen die dit land rijk is: de Franstaligen verkregen het definitief karakter van de faciliteiten (dus niet als overgangsmaatregel, zoals de Vlaamse politici én media het in hun naïviteit geïnterpreteerd hadden), de Vlamingen kregen in ruil een tamelijk dubbelzinnige toegeving dat de burgemeester en schepenen wel de streektaal moesten machtig zijn, maar dat hun verkiezing ook een ‘onweerlegbaar vermoeden van taalkennis’ met zich meebracht.

Altijd maar weer pacificeren dus, we laten het graag gebeuren. Via straffe staaltjes Franstalige onderhandelingstechniek en evenredig dom Vlaams underdoggedrag kwam in de praktijk de vastgelegde territorialiteit toch onder druk, want de gemeentebesturen deden gewoon hun zin. Iets waar de fameuze omzendbrief Peeters uit 1997 vergeefs probeerde aan te verhelpen. Toenmalige VLD-voorzitter Karel de Gucht noemde die omzendbrief overigens een voorbeeld van pestgedrag¸ waarmee de voormalige Pest Voor Vlaanderen nogmaals de these bevestigde: de oorzaak van de verfransing in Vlaanderen ligt aan de Vlamingen zelf.

Begrafenispomp

Olivier Vandenhoute, zaakvoerder van Dignity Funeral Services

Terug naar Wemmel anno 2022. Net naar aanleiding van het faciliteitenstelsel besliste het bisdom indertijd de taalwetten strikt toe te passen, en bestemde in Wemmel de hoofdkerk Sint-Servaas voor de Nederlandstalige eredienst, terwijl in de nabij gelegen Sint-Engelberthus de Franstalige inwoners aan hun trekken konden komen. Maar voor Olivier Vandenhoute, de zaakvoerder van Dignity Funeral Services waar de ouders van het overleden kind aanklopten, is dat blijkbaar niet genoeg.

Dignity Funeral Services is een begrafenisonderneming uit Sint Lambrechts-Woluwe, met een ééntalig francofone webstek. Het is Vandenhoute die de zaak aankaartte op zijn Facebookpagina. Hij leidt zijn post in als volgt: ‘Ik ben begrafenispomp in de gemeente Wemmel. Faciliteitsgemeente van het Brussels Gewest’. Daarna volgt een jammerklacht over flamingant extremisme en het gebrek aan respect voor de ouders van een overleden kind.

De politieke kennis van begrafenispomp Vandenhoute lijkt tamelijk beperkt, gezien hij niet schijnt te weten dat Wemmel een Vlaamse faciliteitengemeente is en niet tot het Brussels gewest behoort. Hij is naar alle waarschijnlijkheid ook de man die La Capitale heeft getipt over het Scandale à Wemmel, met een harteloze Vlaamse pastoor in de hoofdrol ‘die een kind weigert te begraven’ (‘le curé refuse un enterrement car la famille est francophone’). Het medium is niet zomaar gekozen. La Capitale is de vaste spreekbuis van DéFI, het voormalige FDF, waar voorzitter François De Smet vorig jaar nog de inlijving van de Vlaamse rand bij Brussel bepleitte, als er in 2024 weer een rondje staatshervorming, pardon, pacificatie op het menu staat.

Minderhedenverdrag

Ook Dirk Verhofstadt doet zijn duit in het zakje om de zaken op hun kop te zetten

De stukjes van de puzzel vallen samen: we bevinden ons weer in de Belgische krabbenmand en de hogere algebra van rabiate francofonen. Het zijn gore types als lijkenbidder Vandenhoute die de dood van een kind gebruiken om een communautaire rel uit te lokken waar er geen probleem is. Dat de ouders en het kind van Afrikaanse origine zijn, wettigt het vermoeden dat ze evenmin wisten hoe de vork aan de steel zat, en zich lieten gebruiken om een rondje francofoon victimisme ten beste te geven.

Laten we duidelijk zijn: er is een vrijheid van religie en eredienst, en er is een vrijheid van taalgebruik in de privé sfeer. Als je de kans krijgt om als Franstalige in Vlaanderen vlakbij de deur in jouw taal een mis bij te wonen, doe dat dan en huldig de tolerantie van de gastgemeente, de regio of het land. Wemmel behoort tot de Vlaamse rand, en in Waver, hier vlak over de taalgrens, waar tal van Vlamingen wonen, hoor ik nooit iets over dat soort ‘persoonsgebonden’ eisen.

De faciliteiten moeten worden afgeschaft, omdat ze een bron zijn van dubbelzinnigheid en als middel dienen voor haatzaaierij. Zo mogelijk via een grondwetswijziging, en desnoods gewoon via een eenzijdig Vlaams decreet waarover het Grondwettelijk Hof nog jaren mag bakkeleien en Europa nog even lang met het (door Vlaanderen niet geratificeerde) Minderhedenverdrag mag zwaaien.

Meer wil ik over deze zaak, die op een ongelukkige en misplaatste manier in de media kwam, niet kwijt.

Franiois De Smedt

Er was eens een pastoor in Wemmel…