Er vloeide al veel inkt over de Vlaams-Waalse transfers. Er lijken evenveel bedragen tecirculeren als studies over het onderwerp. Drie jaar geleden lijstte Jan Van de Casteele hier al een twintigtal verschillende berekeningen die gaan tot 16,1 miljard euro. Volgens voorzichtige bronnen gaat er jaarlijks 6,4 miljard euro van Vlaamse belastingbetalers naar Franstaligen. Een objectieve studie van de IESEG School of Management van Parijs toont aan dat elke Vlaming jaarlijks gemiddeld €986 afdraagt en de gemiddelde Waal €1.472 ontvangt.

Ranzige ondertoon

Wat vast staat is dat de transfers steeds in dezelfde richting gaan. Het is dan ook zeer misplaatst dat tal van Waalse kranten eerder deze week uitpakten met een kop ‘Wallonië betaalt voor Vlaanderen’. De ondertoon was zelfs ronduit ranzig aangezien men Vlaanderen verwijt verantwoordelijk te zijn voor de heropflakkering van het coronavirus en dus nieuwe dodelijke slachtoffers in Wallonië.

We willen het zelfs niet hebben over andere vormen van transfers zoals hogere nettobetalingen uit Vlaanderen aan Europa waarvan een deel terugvloeit naar Wallonië of bijpassingen vanuit Vlaanderen aan het begrotingstekort van Brussel en Wallonië.

We gaan hier evenmin de discussie voeren over het feit dat Vlaanderen nu solidair moet zijn met Wallonië omdat het vroeger omgekeerd was, want dat blijkt niet zo te zijn. De Vlamingen gingen naar Wallonië om zich af te beulen in de steenkoolmijnen en kregen enkel een (karig) loon als ze werkten, geen uitkering. Bovendien heeft Vlaanderen nooit gedeeld in de winst uit onder meer de Waalse steenkoolindustrie, aangezien die naar De Generale Maatschappij en de Brusselse elite vloeide.

Export als wapen

Vlaanderen dankt zijn huidige welvaart in grote mate aan buitenlandse handel en is verantwoordelijk voor liefst 85% van de totale Belgische export. Nochtans exporteert Wallonië ook, denk maar aan Spa, Orval en vooral de wapens van FN Herstal. Wat wapens betreft zijn de verhoudingen totaal omgekeerd en slaagt Wallonië er zelfs in meer dan 10 keer zoveel wapens te exporteren als Vlaanderen.

Waar Vlaamse bedrijven vooral randapparatuur als voertuigen en beeldvormingsapparatuur exporteren naar de Verenigde Staten, exporteert Wallonië volop wapens naar onder andere Saoedi-Arabië.

Wij willen hier niet de moraalridder uithangen en gunnen Wallonië zijn succes, maar we zien al het belerende vingertje en horen de superieure woorden in het parlement, mocht het omgekeerde waar zijn. In elk geval, zolang Wallonië internationaal weg komt met deze wapenhandel, wie zijn wij dan om hen te veroordelen? We kunnen enkel hopen dat het de opbrengsten goed besteedt en investeert in innovatie en tewerkstelling.

Marktleider in politici

De laatste tijd lijkt het er op dat Wallonië nu ook marktleider is in het afleveren van politici voor topmandaten in binnen- en buitenland. Een kleine partij als de MR, die nauwelijks 7% van de stemmen vertegenwoordigd, levert niet alleen de premier en de helft van de federale excellenties maar met Didier Reynders ook de Europees commissaris en met Charles Michel de voorzitter van de Europese Raad, alias de ‘Europese president’.

Het moet gezegd dat met Michel niet de beste kandidaat het gehaald heeft. De Nederlandse premier Mark Rutte had veel betere troeven, maar weigerde mee te spelen, zoals later bleek, in ’s lands belang. Michel was wel de favoriet van Emmanuel Macron.

Democratisch deficit

Waar het wel precair wordt is op het vlak van politieke checks and balances. Om te beginnen kunnen we ons vragen stellen over het gemak waarmee België alweer een miljard extra als netto betaler in de EU zal pompen. In tegenstelling tot Nederland zitten we met een astronomische overheidsschuld. Waar Nederland zich misschien wel een dergelijke folie kan permitteren, houdt Rutte de knip op z’n geldbeugel. Wij kunnen ons ook geen parlementair debat of politiek gedragen goedkeuring herinneren voor deze extra structurele uitgave. Het lijkt er dan ook sterk op dat Michel z’n vervangster Wilmès hiertoe de opdracht heeft gegeven of toch minstens dat dit als pasmunt heeft gediend voor z’n politieke profilering of overleven als Europees president.

In elk geval tikt dat extra miljard aardig aan bij onze al astronomische staatsschuld en missen we elke ernstige legitimatie door de Vlaamse Gemeenschap die dit allemaal zal mogen ophoesten.

We herinneren ons wel dat de haast voltallige pers de N-VA eind maart op de brandstapel zette omdat Geert Bourgeois een Europees steunpakket voor de strijd tegen corona van 37 miljard niet goedkeurde, omdat daarvan te weinig naar Vlaanderen gaat. Een Vlaams politicus die probeert op te komen voor z’n kiezers, ontoelaatbaar, du jamais vu …

Vlamingen ook gediscrimineerd

Deze week kregen we alweer een nieuw staaltje te zien van onrechtvaardige verdeling. Uit cijferwerk van schepen van Welzijn in Melle, Frank De Vis (N-VA), omtrent een totaalbedrag van € 115 miljoen aan nieuwe coronasubsidies die de OCMW’s moeten ondersteunen tijdens de coronacrisis, blijkt eens te meer een gigantische scheeftrekking. Zo krijgen Antwerpen, Gent en Leuven respectievelijk 11,59, 14,30 en 11,98 euro per inwoner. Molenbeek, Luik, Schaarbeek en Anderlecht krijgen daarentegen 39,90, 38,46, 36,52 en 34,22 euro per inwoner. Ook andere Franstalige gemeenten krijgen heel wat meer geld dan de Vlaamse. Zo krijgt Charleroi 25,84 euro per inwoner, Brussel 25,45, Namen 23,06 en Bergen 22,37.

Het was dus alweer niet om te lachen toen Urbanus zei: ‘Vlamingen worden toch ook gediscrimineerd’.

Het moet gezegd dat het altijd makkelijker is om belastinggeld uit te geven wanneer je eigen electoraat dat niet moet ophoesten. Maar je kan in alle redelijkheid niet verwachten welkom te blijven in het huis dat je gastheer volledig betaalt, wanneer je er ook nog eens elke dag een feest houdt waar je gastheer enkel mag opdienen en voor de rest straal genegeerd wordt.

Frank De Vis

Misbruik van solidariteit als exportproduct