Het laatste taboe
Waarom staat België in de regel wat kritischer ten aanzien van de Palestijns-Israëlische kwestie dan Nederland? Zou de pro-Israëlische houding van Nederland te maken kunnen hebben met een stukje onverwerkt verleden als gevolg van de massale jodendeportaties tijdens WOII? Laten we zeggen een soort omgekeerde Wiedergutmachung?

Het doorgaan met de bouw van Israëlische nederzettingen in door de Israëli’s bezet Palestijns gebied, staat een toekomstige tweestatenoplossing in de weg. Dat vond de vorige president van de Verenigde Staten, Barack Obama. Daarom besloten de VS zich onder Obama van stemming te onthouden toen de resolutie van de VN tegen de bouw van nieuwe woningen voor joodse kolonisten in Palestijns gebied ter tafel kwam. De Israëlische premier Benjamin Netanyahu was woedend. Maar nu Donald Trump president is, heeft de Israëlische politiek het opnieuw aangedurfd om in bezet Palestijns gebied alsnog enkele duizenden nieuwe woningen te gaan bouwen voor Israëli’s. Daar bovenop kwam het nieuws dat de VS zijn ambassade zou gaan overplaatsen naar Jeruzalem. Iets wat tot nu toe geen enkele Amerikaanse president had aangedurfd.

Doodsteek voor het vredesproces
Internationaal werd vooral op de laatste aankondiging door heel wat landen met ongeloof en verontwaardiging gereageerd. Zo viel het me op dat de Vlaamse pers veel kritischer stond tegenover de geplande ambassade-overplaatsing. Dit zou de doodsteek zijn voor het vredesproces om tot een tweestatenoplossing te komen. Maar in het pro-Israëlische Nederland wekte de overplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar door Israël bezet gebied nauwelijks verontwaardiging op. Toen echter in Nederland een Palestijn door het lint ging en als protest tegen het pro-Israelische Trumpbeleid de ruiten van een Israëlisch restaurant in diggelen sloeg, waren in Nederland de rapen gaar. Met natte ogen verklaarden politici van alle kleuren en maten dat dit antisemitisch optreden in Nederland echt niet kon. Natuurlijk hadden ze hier een punt. Maar helaas kwam er geen discussie over de kern van de zaak op gang: of het vredesproces nu al dan niet dood en begraven is?

Blijf met je rotpoten van onze rotjoden af…
Kritiek op Israël ligt in vergelijking met Vlaanderen stukken gevoeliger in Nederland. Ik vermoed dat dit wel eens met de opstelling van de Nederlandse overheid en delen van de Nederlandse bevolking te maken zou kunnen hebben tijdens WO II. Niet dat de Nederlanders de misdaden van de nazi’s tegen de joden goedkeurden. Zowel in België als in Nederland waren er heel wat dappere mensen die met gevaar voor eigen leven joden onderdak gaven en daarvoor alle hulde verdienen. Maar desondanks was het ook zo dat de joden niet altijd even populair waren. Dit getuigt de leuze die ten tijde van de Februaristaking in 1941 als daad van verzet ergens op een Amsterdamse gevel was gekalkt: ‘jullie rotmoffen, blijf met jullie rotpoten van onze rotjoden af’.
Blijft overeind dat tijdens WO II er in Nederland naar verhouding behoorlijk meer joden werden afgevoerd dan in de ons omringende landen. In Nederland was dat 75% tegenover zo’n 40% in België en 25% in Frankrijk.
Vaak wordt gezegd dat dit kwam doordat Nederland door een politieke nazi-structuur werd bestuurd. Dit in tegenstelling tot België dat een militaire bestuursvorm had. Militairen zijn in de regel minder zuiver in de ideologische leer, zoals rassenkwesties. Militairen willen vechten.

Jodenjacht
Wie het boek ‘Jodenjacht’ van Ad van Liempt (Balans, 2011) leest, ontdekt dat de Nederlandse ambtenarij en politieapparaat in de regel niet veel moeite hadden om hun hand- en spandiensten te verlenen aan de Duitse bezetter. Toen ik vroeger daarover bij mijn ooms en tantes die de oorlog van zeer nabij hadden meegemaakt, doorvroeg, merkte ik ook daar vaak een zeker gevoel van ongemakkelijkheid. Je voelde aan dat ze daar niet graag over spraken. Het onderwerp zat hun niet lekker. Heerste er misschien nog een soort taboe op een soort onvoltooid verleden tijd? Misschien is daarom de weinig kritische houding van Nederland jegens de Palestijns-Israëlische kwestie een vorm van misschien wel onbewuste compensatie voor het feit dat in Nederland zoveel meer joden zijn weggevoerd dan in België, Frankrijk of Denemarken?

Het zijn net mensen
Om de Palestijns-Israëlische kwestie beter te begrijpen, raad ik iedereen het boek van Joris Luyendijk aan Het zijn net mensen, uitgegeven bij Podium in 2006. Hij was ruim vijf jaar Midden-Oosten-correspondent en in dit boek maakt hij de fictieve vergelijking met Friezen die, net als de joden in Israël, in Nederland een eigen Friese staat willen stichten, nadat ze het slachtoffer waren geworden van een Friese holocaust. Hieronder volgt die passage uit zijn boek:

‘Stel dat er in de Verenigde Staten een gek als Adolf Hitler plotseling de baas wordt die net als met de joden tijdens WO II in nazi-Duitsland, alle mensen met Friese roots laat oppakken en afmaken. Het wordt een moordpartij van ongekende omvang en als die Amerikaanse Hitler uiteindelijk ten val komt, willen de meeste Friese overlevenden niet meer in de VS wonen. De internationale gemeenschap heeft niet alleen medelijden met de Friezen, maar voelt zich ook schuldig, omdat men te lang bewust de andere kant heeft opgekeken. Daarom wordt besloten dat de Friezen een eigen staat krijgen. En wat is er logischer dan daarvoor de plek te kiezen waar de Friezen oorspronkelijk vandaan kwamen: Friesland.

Ondanks Nederlands verzet stemmen de VN in met het plan. Uit heel de wereld trekken vervolgens massaal mensen met een Friese grootouder richting de nieuwe Friese staat.
De meeste Nederlanders vinden het maar niks dat de internationale gemeenschap boven hun hoofd deze beslissing heeft genomen. ‘We hadden toch nooit problemen met de Friezen?’ Maar in de internationale opinie overheerst het medelijden voor het onmenselijke leed dat de Friezen is aangedaan. Er komt een voorstel voor de oprichting van twee nieuwe staten: de helft van Nederland wordt Friesraël en in de andere helft kunnen de Nederlanders blijven wonen.
De Nederlanders pikken niet dat de internationale gemeenschap dit zomaar besloten heeft. Er komt oorlog die de Friezen met Amerikaanse hulp winnen en nog een groter deel van Nederland valt in Friese handen.

Er komt vervolgens een vluchtelingenstroom op gang van miljoenen niet-Friese vluchtelingen die massaal de grote Nederlandse steden overspoelen. De spanningen lopen op. Groepjes Nederlanders beginnen een guerrilla tegen de Friezen. Terrorisme! Roepen de Friese voorlichters op CNN. ‘They are killing innocent Frisians.’
De spanningen lopen verder op. Als Nederland in het buitenland wapens gaat kopen, verovert de jonge Friese staat met een ‘preventieve’ aanval de rest van Nederland, plus stukken van Duitsland en België (Jordanië, Syrië, Egypte,).
Intussen regeert het Friese leger met harde hand over de bezette Nederlandse provincies, wurgt de economie en confisqueert de mooiste en vruchtbaarste stukjes voor nederzettingen. Ook legt Friesraël speciale wegen aan door Nederlands bezet gebied om die nederzettingen snel en goed te bereiken.

Dan komt er een vredesproces en krijgt Nederland Limburg, een stukje Brabant en een Zeeuws eiland (Gazastrook) aangeboden. Die brokjes mogen geen Nederland heten. Nederland mag ook geen leger hebben en alle grenzen worden bewaakt door Friesraël. Het minste en geringste verzet vanuit die stukjes land wordt met buitenproportionele vergeldingsacties beantwoord. Meer en meer wordt internationaal getwijfeld aan een tweestatenoplossing waarin Friesraël en Nederland vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan.’

Tot zover de passage uit het boek van Joris Luyendijk.
Voor iedereen die meer wil weten of zich een mening wil vormen over het Midden-Oosten en de Palestijns-Israëlische kwestie blijft dit boek een aanrader. Maar los daarvan blijven de massale deportaties van joden uit Nederland, waarbij door velen de andere kant werd opgekeken, misschien wel het laatste onuitgesproken taboe van Nederland.

Frank Luyendijk

Waarom Nederland meer pro-Israël is dan België