Als een homo uit de kast komt in de politiek, dan is dat vandaag kennelijk een hele happening. Voor- en tegenstanders vechten het uit in de media om te bewijzen wie het meest ‘inclusief’ is. Maar laten we even terugkijken naar het lot van József Szájer. Szájer is de conservatieve Europarlementariër die in Brussel alom werd uitgelachen nadat hij eind vorig jaar op een homoseksuele orgie werd aangetroffen.

Terug de kast in?

Szájer is een medeoprichter van het Hongaarse Fidesz, de partij van premier Orbán. Volgens de geruchtenmolen zou Szájer hebben opgeschept dat hij de nieuwe grondwet van Hongarije schreef op zijn iPad tijdens het pendelen tussen Brussel en Straatsburg.

Na afloop van de orgie beweerden boze tongen dat hij overdag vrouwen terug achter het aanrecht wilde zetten en zijn mede-homo’s weer de kast in wilde meppen. De reacties op deze gebeurtenis bieden inzicht in wat Leitkultur betekent in Hongarije, maar leren ons nog meer over de uitlachers.

Het streven naar Leitkultur

Leitkultur is de vormgevende cultuur van een volk. Het is een cultuur die mensen doorleven en doorgeven aan hun kinderen. Hiermee is een levende cultuur ook een levenshouding. De Hongaren stellen letterlijk en openlijk dat zij zich verbinden aan het christendom als leidend cultuurgoed. In het recente verleden (denk aan het Ottomaanse Rijk en de Sovjet-Unie) ervoer het Hongaarse volk wat het inhoudt als de leidende cultuur door een vijandige ideeënstroom wordt afgebroken.

Dat commentatoren het hypocriet en zelfs ridicuul vinden dat een homoseksueel deze Leitkultur ondersteunt, zegt meer over de critici dan over de Europarlementariër zelf. Zoals gezegd werkte Szájer mee aan een grondwetswijziging die vastlegt dat het huwelijk tussen één man en één vrouw is. Nu wordt dit uitgelegd als: ‘Haha, wat een sukkel: deze politicus wil homo’s in de kast hebben.’

Szájer heeft evident geen hekel aan homo’s — anders had hij zich niet begeven in een homoseksuele orgie. De man had een reden om daar te zijn, al zou hij het ‘normaal’ — wat in dit geval wil zeggen: overdag — misschien niet doen. Voor zover er valt vast te stellen, is het niet onvanzelfsprekend dat hij daar was.

Paradox van tolerantie

De melige reacties zeggen alles over de heersende gedachte. Die gedachte is dat een homoseksueel niet conservatief kán of mag zijn. Een homo zou de waarde van de christelijke cultuur niet kunnen zien. Laat staan dat hij deze via wetgeving zou kunnen bevorderen, of het heterogezinsverband als Leitkultur boven de LHBTQ-lobby zou kunnen stellen.

De paradox van de tolerantie behelst hier dat progressiviteit betekent dat homo’s alléén progressief kunnen zijn. De tegenstrijdigheid van het progressivisme houdt dus in dat ‘tolerantie’ wil zeggen dat homo’s uitsluitend progressief kunnen zijn. Eigenlijk wel raar, toch? Iemand die honderd procent ‘hetero en cis’ is, kan LHBTQ-beleid steunen en het omgekeerde kan evengoed. Kennelijk kunnen velen binnen linkse milieus dat laatste niet verkroppen, en dat legt hun intolerantie bloot.

József Szájer laat juist zien wat het hebben van een Leitkultur betekent: ‘Het moge zo zijn dat mijn privégedrag niet helemaal past in de norm die ik maatschappelijk en politiek voorop stel. Maar wat ik doe in de privésfeer is iets anders dan wat ik verwacht van de publieke sfeer in een land.’ Oftewel: wat meneer privé doet is één ding; wat hij wenst voor het land is iets anders. Helder, toch?

Hij had moeten blijven zitten!

Helaas is hij inmiddels opgestapt. Eigenlijk had hij gewoon moeten blijven zitten, en dat letterlijk onapologetisch zo moeten zeggen tegen zijn critici. Dat zou helemaal baas zijn!

Daarop kan men antwoorden dat het hypocriet is om te ijveren tegen homorechten en tegelijk homoseksuele seks te hebben en dan te doen alsof er niets aan de hand is. Practice what you preach and preach what you practice, of blijf anders buiten de politiek. Deze reactie lijkt op het eerste gezicht overtuigend, maar eigenlijk is die repliek zeer ‘protestants’. De onderliggende aanname is dat ons handelen altijd een afspiegeling moet zijn van onze meest innerlijke en intieme gevoelens. En daarbij zou de politieke orde die perfecte reflectie moeten belichamen.

Spel voor de bühne

Het wezen van politiek is juist dat het grotendeels theater is: een spel voor de bühne dat dient om maatschappelijke spanningen te kanaliseren. Hoe vaak verdedigen politici standpunten waar ze het zelf niet mee eens zijn, maar die door een partijcommissie nu eenmaal in het verkiezingsprogramma zijn gezet? Dikwijls kraken oppositiepartijen het coalitiebeleid, terwijl ze weten dat ze onder de druk van krimpende financiën dezelfde pijnlijke keuzes zouden hebben gemaakt.

Evengoed kan men zeggen: Szájer is homo én conservatief christen. Hij kiest ervoor om een deel van die identiteit wel politiek te beijveren en een deel niet. En die keuze is zijn goed recht. Een homoseksueel kan hier aanstoot aan nemen, maar is tegelijk niet verplicht om op hem te stemmen.

Scheiding tussen hoofd en hart

Een voorzienbaar tegenargument is dat dit onterecht veronderstelt dat een mens een Berlijnse muur zou kunnen optrekken tussen zijn hoofd en hart. Het lijkt echter tegenstrijdig dat een liberaal criticus kan volhouden dat het hem of haar gestolen kan worden wat mensen in hun privélevens doen, en dat hij tegelijk wel zou oordelen over hoe Szájer als politicus met zichzelf in het reine is in het diepst van zijn gedachten.

Toen een homoseksuele politiek betrokkene op Szájer bleef inhakken als hypocriet, wierp ondergetekende tegen dat die kritiek homo-zijn tot iets protestants maakte. Ze maakt het namelijk tot een kenmerk dat dan in alle aspecten van iemands zijn naar buiten zou moeten komen. Terwijl het vroeger iets was van het discrete, het heimelijke. Het was iets buiten-burgerlijks: een soort avant-garde die je juist moest scheiden van alle andere aspecten. Hier dienen zich de argumenten van mensen als Frans Kellendonk en Gerrit Komrij aan, namelijk dat de homo-wereld aan het vertrutten is door met politieke middelen een imitatie van de hetero-wereld af te dwingen.

Hier kwam dan de aap uit de mouw, en dit luidde een ‘eindspel’ in van filosofische schaakzetten, met al snel een ‘schaakmat’ tot gevolg. ‘De ideologie van Szájer is gebaseerd op een oud model van samenleven dat reproductie verdedigt als sociale norm.’ Merk op dat dit precies het politieke standpunt is van Szájer — het traditionele hetero-kerngezin als garantie dat de Europese beschaving toekomst heeft. Dit is een politieke overtuiging waarvan de progressief Szájer, op grond van zijn praktiserend homo-zijn, wil uitsluiten. Schaak.

Homo-identiteitspolitiek

Toen uw auteur dit opmerkte, volgde de tegenwerping: ‘Jij hebt geen idee wat het is om homo te zijn!’ Maar als dat het argument is, dus ‘alleen wie toegang heeft tot deze identiteit, wie deze identiteit doorleeft, heeft het recht om er met autoriteit over te spreken’, dan kan ík met evenveel recht zeggen: ‘Ik ben hetero. Waarom zou ik ook maar één procent rekening houden met een niet-hetero-identiteit in mijn politiek?’

Oftewel, als ik niet weet wat het is om homo te zijn, en ik dit ook nooit zou kunnen weten omdat ik het nu eenmaal niet ben, wat kan me dan dwingen om bij het kiezen van een politiek beleid dat ik in mijn belang acht, rekening te houden met een homoseksuele identiteit? Dit is precies de keerzijde van dat argument. De tegenwerper beroept zich op mijn empathie via zijn exclusieve toegang tot een exclusieve identiteit. Maar op grond van die exclusiviteit kan ik die empathie ook terzijde schuiven. Mat.

Conclusie

Wij concluderen dat een homo prima van mening kan zijn dat als de normen en waarden van de regenboogideologie boven de waarden van het heteroseksuele kerngezin worden verheven, er een morele chaos voor de samenleving dreigt. Homoseksuelen hebben nu eenmaal het recht om conservatief te zijn, net zoals heteroseksuelen het recht hebben om de LHBTQ-lobby te steunen.

Frans Kellendonk

Niet alle homo’s hoeven uit de kast