Beter laat dan nooit… Met de terugkeer van de officiële aanplakborden kan men eindelijk zien dat we over een dikke maand allemaal – of tenminste diegenen die nog een beetje burgerzin koesteren – gaan stemmen. De moeder van alle verkiezingen is bijna terug van weggeweest maar veel enthousiasme valt er nog niet te rapen.

De inzet is nochtans groot. Ook voor de Franstaligen. En niet alleen omdat de mega-bollekenskermis een absolute hoogdag zou kunnen worden voor de extreemsten van de extremen, het Vlaams Belang in het noorden en de Parti du travail de Belgique in het zuiden. En dat in een land waar men sinds bijna een kwarteeuw aan politieke surplace doet. En waar men warempel vergeten is dat men hier alleen politieke (r)evoluties en resultaten kan boeken door ingewikkelde maar boeiende compromissen. Zonder die Grote Akkoorden zouden we nog altijd in een verkrampte unitaire staat leven.

Ik zal niet langer rond de politieke pot draaien: zoals duizenden medeburgers zie ik de day after met argwaan tegemoet. De politieke versnippering wordt allicht nog groter dan ze al is.

Scheldpartijen

Wat doen al die partijen en kandidaten om het tij te keren? Niets, minder dan niets, tenzij almaar grovere scheldpartijen en hoogmediatieke incidenten die elke vorm van serieus debat onmogelijk maken.

Overdrijf ik? Ik denk van niet. Waar zijn de echte debatten waar politieke leiders de grote lijnen van hun programma’s komen verdedigen ? Ja, er zijn al een paar televisiemomenten geweest, maar die mikten meer op kijkcijfers dan op goede, scherpe en beargumenteerde voorstellen.

Ander fenomeen: in Franstalig België heerst het idee dat men eerst de burger moet doen lachen. Op RTL-TVI met Christophe Deborsu en Martin Buxant kan het nog door de beugel. Maar op de RTBF leggen niet alleen de politieke journalisten de politici op de rooster, maar ook de hoofdfiguur van een wekelijks lachprogramma.

Maxime Prévot, de voorzitter van Les Engagés, moest recent deze rare mélange des genres ondergaan. Het viel op dat de politieke waarnemers in de studio vooral show wilden maken. Uitgerekend op het moment dat Prévot het had over de nieuwe standpunten van Les Engagés over de abortuswet…

En (slechte) kers op de taart: de comique de service zag ook een verband met Joëlle Milquet en de CDH. Madame Non is nochtans meer dan ooit afwezig.

De Franstalige politieke observatoren zijn voor de rest bezig met de stemtesten die al duizenden bezoekers hebben gekregen in alle mainstreammedia. Wat natuurlijk hun patrons meer dan ooit verheugt. Kranten en tv-stations slagen er vooral in de eigen opiniepeilingen goed te ‘verkopen’.

Martelange

Gelukkig zijn er hier en daar nog opiniebladzijden waar buitenstaanders wél nog doordachte stukken schrijven. Maar je moet die dan wel zelf gaan zoeken…

Zo vonden we in het Franstalig parochieblad Dimanche een artikel van een niet echt bekende Waalse Luxemburger, Franz Clement, doctor in de sociologie. Aan de vooravond van de huidige eeuw werd hij de jongste burgemeester van Wallonië. In Martelange. De man heeft over zijn eigen regio verschillende boeken geschreven en is ook een graag geziene spreker in het nabije Groothertogdom.

Zijn opiniestuk loont zeer de moeite. Hij vraagt zich af of de opkomst van de extremisten ook niet van doen heeft met de incorrecte houding van de democratische partijen. Clement wijst bijvoorbeeld op het feit dat deze partijen hun grote beloften nooit echt hebben verwezenlijkt. In feite ‘heeft men de kiezers zoveel beloofd inzake politieke vernieuwing, transparantie en moraliteit, maar niets is sindsdien fundamenteel veranderd. Partijen botsen op hun eigen argumentarium. Er is een echt diepe kloof tussen hun beloften en wat ze ervan gemaakt hebben.’

Een streng oordeel dat in onze media zou moeten besproken worden. Liefst vóór 9 juni. Naturellement…

Franz Clement

Over overgewaardeerde stemtesten en het succes van de extremen