Politiek lijkt steeds meer op een goochelact waarin het publiek misleid wordt door de hoofdrolspeler wanneer die de aandacht vestigt op zin linkerhand terwijl de rechterhand de foefjes uithaalt.

Het politieke theater na de tragische islamitische aanslag op twee onschuldige Zweedse voetbaltoeristen leek snel voorbij na het opstappen van minister van Justitie Van Quickenborne, al langer aangeschoten wild na zijn gênante vertoning in zijn ‘safe house’, dat een tv-studio bleek te zijn, en het ledigen der blaas tegen de politiecombi van de agenten die hem moeten beschermen tegen de (drugs?)maffia.

Quickie profiteerde van de verwarring van het ogenblik om, onder het applaus van de bevriende pers, het strijdtoneel te verlaten ‘omdat hij zijn politieke verantwoordelijkheid nam. Het was een truc die een decennium eerder goed uitdraaide voor één van zijn liberale voorgangers, witte ridder Marc Verwilghen.

Blaam

De blaam werd verschoven naar de kast van de toch al niet onbesproken magistraat Dirk Merckx, terwijl het ook net zo goed de fout had kunnen zijn van wie dit dossier vanuit het kabinet had kunnen opvolgen. Dat zou dan bijvoorbeeld de kabinetschef kunnen zijn, wiens taak het is om de werkzaamheden en de opdrachten van het kabinet van de minister van Justitie te organiseren en te coördineren. Zo’n kabinetschef had bijvoorbeeld al langer een lijst kunnen opvragen van illegaal in het land verblijvende criminelen waarvan de uitlevering door hun thuisland werd gevraagd.

Maar laat die kabinetschef nu toch toevallig Paul Van Tigchelt zijn, die voorheen directeur was van het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie en de Analyse van de Dreiging) die de dreiging van terreur eerder vanuit de extreemrechtse hoek zag komen dan van de jihadisten. Voor zover ik de stand goed heb bijgehouden zijn er de voorbije jaren nul aanslagen gepleegd door extreemrechts. De uitspraken van Van Tigchelt leken dan ook eerder politiek geïnspireerd en niet gebaseerd op bewijzen of degelijk inlichtingenwerk.

Zelfmedelijden

Maar de politiek had andere plannen met de kabinetschef en dus werd niet hij maar een magistraat onder de bus gegooid, terwijl de minister de vlucht nam en voor zijn ‘moedige beslissing’ werd toegejuicht terwijl hij zijn zelfmedelijden mocht betuigen en in de pers mocht weeklagen over het leed dat zijn kinderen de voorbije weken hadden moeten ondergaan. Friedrich Nietzsche noemde dit gedrag ressentiment; een gevoel van vijandigheid gericht op een object dat men identificeert als de oorzaak van zijn frustratie, kortom een toewijzing van schuld voor zijn frustratie.

De ‘arme minister’ vloog echter niet zo maar op straat, zoals het een gewone burger zou vergaan, want het blijkt toch iets gemakkelijker om met veel poeha op te stappen als het fluweel van de burgemeesterszetel van Kortrijk op je wacht. Tevens lijkt het dan ook niet op een vlucht uit een in elkaar stortende partij op enkele maanden van de verkiezingen. Met die verkiezingen in aantocht wekt de rol van slachtoffer ook wel sympathie bij wie gehypnotiseerd naar de linkerhand van de goochelaar staart terwijl hij luchtgitaar speelt.

Flupke

Maar Quickie ging begin deze week nog even in overdrive toen hij zich, op de schoot van Gert Verhulst zittend, outte als slachtoffer van een priester-leraar van een college in Gent die naar de Quick zijn flupke had gekeken. Ook Gwendolyn – premenopauzaal – Rutten wentelde zich, ook vanuit het pluche van haar burgemeesterszetel, graag in de rol van slachtoffer. Want slachtoffers scoren vaak bij het publiek , ook als het daders zijn, kijk naar al die linkse pro-Hamasbetogingen in Europese steden. Politiek is verworden tot niets meer dan een goochelact vol met rook en spiegels.

Friedrich Nietsche

Quick en zijn flupke: een goochelact vol rook en spiegels

Theocratie in het Brussels Parlement