Laat ons eerlijk zijn: niemand doet het graag, elke dag de krant lezen. Daarom vonden Pennenvriendjes Durnez en Vanmol zichzelf uit. Lees hun wekelijkse actuacorrespondentie en bewonder de diepgang.

Waarde passagier Vanmol,

Waarom heeft de middenklasse nog altijd geen privéjet op de oprit staan? Hoe komt het dat slechts een minderheid van de Belgische bevolking een penthouse kocht in Dubai? Hoezo hebben we niet allemaal een superjacht aangemeerd achter onze villa?

Drie prangende vragen waarover je nooit eens iets zal lezen in onze kranten. Maar wel iets gelijkaardigs: een artikel stelde de vraag waarom de middenklasse nog niet overstag gaat voor de elektrische auto. ‘Het is de prijs, sukkel!’ riep ik meteen. Maar daar vul je natuurlijk geen krant mee, al was dat uiteindelijk wel waar het op neerkwam.

Los van allerlei bezwaren over laadinfrastructuur en bereik is het voor elke gewone mens duidelijk dat elektrische auto’s te duur zijn. Logisch dus dat politici dat totaal niet zien.

Sterker nog: onze Europese toppers, die zelf graag met benzine- en dieselauto’s pendelen tussen Straatsburg en Brussel, deden deze week een extra inspanning om te voorkomen dat elektrische auto’s betaalbaar kunnen worden. Europese importheffingen op auto’s uit China maken ze fors duurder. Hoera! Bravo! Applaus! Laat het honen op de domme burger thans nog verder toenemen.

‘Ja, maar Stef, die Chinezen maken onze auto-industrie kapot.’ Is dat zo? En hoeveel auto’s bouwen de Europese autobouwers in China? Hoeveel auto’s verkopen ze in China?

Nee, laat de hoge heren en dames vooral verder de burger beschuldigen van asociaal en onverantwoord aankoopgedrag. Weet je wat? Maak ook zijn voedsel nog wat duurder en zorg dat hij geen huis meer kan kopen. Het is wel mooi geweest met die relatieve welvaart in de Europese Unie. Wat denkt die burger wel! Dat hij zomaar kan bouwen aan een toekomst voor zichzelf of voor de kinderen? Dikke puh! Klein en kort zullen we hem houden. James, rij de BMW X7 voor. We gaan oesters slurpen in de Villa Lorraine in Brussel. Blijf maar met draaiende motor wachten voor het restaurant, want daarna mag je mij meteen terugbrengen naar het Regent Hotel en Spa in Strasbourg…

Ongehackte vriend Stef,

Vergeet de Chinezen even. We worden gehackt door pro-Russische groeperingen! Allez ja, wij zelf niet, maar onze overheid. Blijkbaar hebben zij hun pijlen gericht op websites van gemeentes en havens. Echt veel angst boezemt me dat niet in. Wie al eens een digitaal loket van de overheid bezocht, weet dat het haast ondoenbaar is het te saboteren. Iets moet namelijk eerst functioneren voor je het kan saboteren. De kat die er haar jongeren terugvindt is een snugger dier.

We hebben met Mathieu Michel (MR) nochtans een staatssecretaris voor Digitalisering. Maar meer dan wat ballonnetjes oplaten die dan op natuurlijke wijze weer leeglopen, deed de Gargamel van Geldenaken niet. Mathieu Michel die de Benjamin Dalle-prijs verdient voor meest nutteloze minister, probeerde ons nog een doorslagje van de Itsme-app in de maag te splitsen, ‘Itsme-Michel’ genaamd.

Dat die DDoS-bombardementen van de Russen toch niet werken kunnen ze bij De Morgen bevestigen.

Bart Eeckhout, hoofdcommentator van De Morgen, weet dat: ‘Je kunt je niet naar vrede bombarderen. Dat is nog niet veranderd.’ BAM! Die zit! Qua onnozele praat van de zuiverste priet kan dit tellen. Blijkbaar heeft wollige Bart enkele geschiedenislessen gemist, waardoor hij denkt dat de geallieerden twee wereldoorlogen wonnen door middel van kunstig gekrijte stoeptekeningen. Ga met zo’n volk naar de oorlog!

Beste Erwin van op de parking,

Uit het sympathieke provinciestadje Antwerpen bereikt mij het bericht dat een zestigtal progressieve politici, kunstenaars en professoren in een open brief oproept om zondag progressief te stemmen. Op het eerste gezicht lijkt dat misschien heel wat, maar op het tweede gezicht zie ik vooral het soortelijk gewicht van de ondertekenaars.

Om te beginnen ondertekenden nogal wat acteurs en actrices. Nu moeten we niet elke acterende medemens over dezelfde kam scheren, maar voor mij lijken de media iets te veel belang te hechten aan de woorden van mensen wier belangrijkste taak erin bestaat de tekst van een ander op te zeggen en ondertussen niet te vallen over de decorstukken.

Wie ondertekenden nog? Beeldende kunstenaars. Ah, kijk hier: Dennis Tyfus. Het artistieke genie dat een Gaza-benefiet wilde houden in het Middelheim met de geweldig verbindende titel ‘From De Schelde To The Sea’. Zo kennen we links weer: steevast hand in hand met antisemitisme.

Ik zie ook een paar zangers op de lijst. Is er op heel onze planeet eigenlijk nog iemand met een greintje sympathie voor zangers met uitgesproken politieke meningen? Laat staan dat ze nog iemand beïnvloeden? Ik zal het u zeggen, Erwin. Neen, iedereen haat dat gezeur sinds Bono en Morrissey. Het is zoals voetbal en politiek. Het een heeft niks met het ander te maken. Beste zangers, mijn carrièreadvies luidt: zwijgen en zingen. Klinkt contradictorisch, maar u grijpt mijn drift.

Na de open brief stelde de Gazet van het Provinciestadje aan de ondertekenaars de vraag waarom een cordon sanitaire rond extreemrechts wel ok is, en rond extreemlinks niet?

Sommigen antwoordden verstandig, zoals Ludo Abicht met de uitspraak: ‘Ik ben ook tegen een cordon rond extreemrechts.’ Ook Geert Beullens, performer en in wel vijf straten wereldberoemd als ‘schijnburgemeester BDW’, vindt dat, maar voegt eraan toe: ‘Extreemrechtse partijen zijn xenofoob. Dat kun je niet zeggen van PVDA.’ Waarmee hij feestelijk voorbijgaat aan de manier waarop Jos D’Haese anti-Joodse gevoelens zit op te kloppen in de Antwerpse moskeeën, alsof de sentimenten terzake daar al niet gortig genoeg zijn.

Hoogleraar cultuursociologie — van pseudowetenschap gesproken! — Pascal Gielen vindt dan weer dat PVDA ‘niet meer de partij is van het stalinisme uit de jaren stillekes’. Wel gek dat de partijleden het niet uit hun bek krijgen om dat verleden openlijk te veroordelen of zelfs nog maar te benoemen. Hun kiezers zullen het niet doen, want er is geen enkele geschiedenisles die het ooit heeft over de meer dan honderd miljoen historische slachtoffers van extreemlinks.

Het blijft telkens weer lachen, zo’n open brief. Zuur lachen, dat wel. Groen ook. Maar toch: lachen. Tegen beter weten in.

Doorgaans aangeklede vriend Stef,

Het is niet allemaal kommer, noch is het altijd kwel. Goed nieuws voor het slechtste bestuurssysteem ter wereld buiten alle andere — de democratie — want in Mechelen mag iedereen die gaat stemmen gratis naar de eroticabeurs aldaar. Van de stemgleuf naar de stemmige gleuf! Niemand kan nog zeggen over verkiezingen dat er geen ruk aan is.

Misschien kan je op de eroticabeurs ook stemmen. Op Voorhuid bijvoorbeeld of op de N-VA, de Naaigrage Vrouwtjes uit Antwerpen. Voor de Copulerende Dames en Vriendjes kan je bij CD&V terecht en de Open Verleidsters, Lolitas en Domina’s vind je bij… Juist ja. Mocht je door al die ontucht een druiper oplopen, dan kan je die laten behandelen bij Groen. Dat we na de verkiezingen toch genaaid worden, zal voor een keer geen boutade zijn.  

Er gebeurde trouwens nog iets grappigs deze week. Een liftmonteur in een Nederlands museum gooide per abuis een kunstwerk in de vuilbak. De man — voor wie de burgerzin geen loos begrip is — zag twee lege Jupiler-blikjes aan voor wat ze waren: twee lege Jupiler-blikjes. Wat de man niet wist, is dat het twee door de Franse kunstenaar Alexandre Lavet met de hand geschilderde exemplaren betrof. Met andere woorden: dat het grote kunst was.  

Dat voorval deed mij denken aan die keer toen het Museum voor Schone Kunsten (MSK) ergens in de jaren tachtig een grote Christo-tentoonstelling organiseerde. U kent hem wel, de kunstenaar die alles wat los of vast zat inpakte. Tot de Reichstag toe. Christo had zijn werken opgestuurd met een pakketdienst, die echter te maken kreeg met een overijverige douaneambtenaar. Die beval alles — allez déballer! — uit te pakken. Het resultaat was dat het MSK een hoop schroot kreeg en een van woede tierende Christo het vliegtuig op mocht om alles weer in te pakken. Doen die ambtenaren eens hun werk, is het wéér niet goed! Geen wonder dat het een zwaar beroep is.

Geert Beullens

De pennenvriendjes roepen op te stemmen op wat u zelf wilt