Het is nog niet vaak voorgevallen dat ik de Allerhoogste in bescherming dien te nemen, maar ik ga het bij deze toch doen. In een interview in De Standaard verklaart schrijfster (DS neemt haar die sterrenstatus af en noemt haar een schrijver) Fleur Pierets namelijk het volgende: ‘Bart De Wever verklaart de oorlog aan woke, en keurt op die manier goed dat ik mails krijg met de boodschap dat ik eens goed door een echte man genomen moet worden.’

Rovrouws, herstories en hisitages

Nu kan je Bart veel verwijten. Ik doe dat zelf ook geregeld. Maar het is niet omdat hij een al wat ouder wordende, over zijn hoogtepunt heen zijnde en beetje zeurderige, cisgender man is dat hij dergelijke intentieprocessen naar het hoofd geslingerd moet krijgen. Wat is dat toch met die politisering van onze seksualiteit? Iedereen doet het, zowel links als rechts. Seksistische, homo- of transfobe uitschuivers van rechtse politici, citatenverzamelaar Gerd De Ley zou er een vunzig naslagwerk mee kunnen vullen. Het zou nog verkopen ook. Wansmakelijke schimpscheuten zoals die van Fleur, die elke fatsoenlijke oudere witte heer trouwens van zich afwimpelt als ware het een stofje op zijn pas gesteven pak, verzinken daarbij in het niet.

Aanmatigender is het onderliggende discours van Pierets en andere ‘progressieven’. Onze Fleur maakt er een heel punt van dat ze op een bepaald ogenblik in haar leven besefte eerder aangetrokken te zijn door vrouwen dan door mannen. Ze schreef er zelfs een rovrouw over. Ik noem het een rovrouw in plaats van een roman. Ik vind namelijk dat de woke woordengoochelarij een beetje consequent moet zijn. Als een archief over lesbische vrouwen in New York luistert naar de naam Lesbian Herstory Archives, dan spreken we vanaf nu ook over rovrouws en over The Hisitage of Theirkind in plaats van over The Heritage of Mankind. In het Nederlands zien we nog wel, dat degenereert toch al met de snelheid van het licht.

De terugkeer van de grootvaders

De vraag is of dat gegoochel met woordjes de aanvaarding van niet-heteroseksuele mensen en relaties een stap dichterbij brengt. Vergeleken met verwezenlijkingen uit het recente verleden zoals het homohuwelijk en de intrede van transgenderministers ogen One Love-armbandjes, regenboogzebrapaden en taalkundige misbaksels zoals ‘mensen van kleur’ nogal… bleekjes.

Toch beschouwt deze generatie zich als woke, wakker. Ze zijn de eersten die het allemaal doorzien. Standbeelden moeten eraan geloven, mensen die leefden in de zestiende eeuw worden tegen het schelle licht van de huidige moraliteit gehouden en afgevoerd naar de vuilnisbak van de geschiedenis. Teksten van de wereldvermaarde Belgische theatervernieuwer Herman Teirlinck worden door jonge studenten overplakt met de waan van de dag.

Fleur Pierets erkent de verdiensten van het verleden wél, want ze spreekt over ‘historische vrouwen, haar symbolische grootmoeders op wiens schouders zij staat’. De toxiciteit in het woke discours lijkt haar volkomen te ontgaan, want na al dat gebeuk op witte mannen doet ze een warme oproep: ‘Hoe krijgen we iedereen samen? Hoe krijgen we iedereen bij elkaar die empathisch is, iedereen die geeft om mensenrechten?’. Onze symbolische grootvaders uit de vuilnisbak van de geschiedenis vissen zou mijns inziens al een mooie eerste stap zijn.

Brug te ver

Ondanks al die schijnbare openhartigheid blijven belangrijke zaken onbesproken. Ze vreest dat we terug achteruit gaan: ‘Vlaams Belang vindt gays die trouwen en kinderen krijgen, een brug te ver’. Die vrees is gegrond, maar het gevaar schuilt niet in een miraculeuze wederopstanding van oude witte mannen of een opstand van Benidorm Bastards. Het komt eerder uit de hoek van bepaalde gekleurde jonge mannen met achterhaalde religieuze denkbeelden, wiens gedrag bovendien ook nog vleugels geeft aan het Vlaams Belang. Maar die observatie past natuurlijk niet in het woke verhaal. Fleur heeft het terloops over gays die van een toren gegooid worden. We weten allemaal dat dit gebeurde tijdens de hoogdagen van Islamitische Staat.

‘Er schuilt een grote vrijheid in gay zijn, omdat het klassieke pad van daten-relatie-trouwen-kinderen niet voor je geldt’, zegt Fleur. Ze is geboren in 1973. In die jaren zette ik als tiener mijn eerste stappen in het Antwerpse uitgaansleven. Ik herinner me een dancing voor lesbische vrouwen in de kelder van een mooi gotisch pand op de Oude Koornmarkt. Mijn lerares chemie was een lesbische. In de Van Schoonbekestraat waren er transgendercafés. Wij keken daar allemaal niet van op. Het werd met de glimlach begroet, het was interessant en maakte de wereld kleurrijk. Later brokkelde dat af, met ‘dank’ aan de terugkeer van de politieke religies.

Laat ons gerust met uw seksualiteit

Zelf heb ik dat pad van daten-relatie-trouwen-kinderen ook niet gevolgd. Mijn seksualiteit kleurt op verschillende manieren buiten de lijntjes. In Levenslang Links licht ik een tipje van de sluier op, maar ook niet meer dan dat. Dat zijn mijn zaken, die hang ik niet aan de Grote Twitter. En ik laat me al zeker niet inlijven in die zogenaamde LGBTQIA+-gemeenschap, die helemaal geen gemeenschap vormt, maar die een politieke constructie waarmee die zogenaamde progressieve linkerzijde de conservatieve rechterzijde te lijf wil gaan.

Links kiest met die politisering van onze seksualiteit opnieuw een strijdtoneel uit waar ze op de bek zullen gaan. Nadat dit al eens een keer gebeurde met migratie en multiculturaliteit. De gevolgen van al dat gebeuzel zullen niet minnetjes zijn. Of om het met Godwin te zeggen: de allerlaatste keer dat de politiek op dergelijke schaal werd geseksualiseerd – of omgekeerd – was in de jaren ’30. In nazi-Duitsland.

Fleur, ik heb een vredesvoorstel. Laat ons gerust met uw seksualiteit. Dan zullen wij hetzelfde doen, en dan krijgen we iedereen die empathisch is en bekommerd om mensenrechten misschien samen.

Gerd De Ley

De politisering van onze seksualiteit