Het lijkt in de politiek wel een wet van Meden en Perzen: als het in het binnenland niet zo lekker loopt, dan is het altijd handig om een buitenlandse vijand te zoeken, om de bevolking alsnog achter je te krijgen. Dat gebeurde ook vorige week in Spanje, waar de Argentijnse president Milei te gast was op een congres van het radicaal rechtse Vox.

Het botert al een tijd niet tussen Javier Milei en de Spaanse premier Sanchez. De expliciete steun van Pedro Sánchez voor Sergio Massa, de socialistische tegenstander van Milei tijdens de campagne voor de Argentijnse verkiezingen in oktober vorig jaar, wees er al op dat de betrekkingen tussen Javier Milei, als hij zou winnen, en de linkse coalitie van Sánchez niet de meest hartelijke zouden zijn. Maar niemand had het zich zo woelig voorgesteld.

Substanties

Twee weken geleden was het de Spaanse minister van Transport, Oscar Puente, die een publiek van studenten vertelde dat hij Javier Milei had gezien in een televisie-interview waarin die ‘substanties’ had gebruikt.

Alle hens aan dek bij het kabinet van Milei dat ‘laster en eerroof ‘ gilde. De Argentijnse minister van Binnenlandse Zaken, Guillermo Francos, vond dat Oscar Puente moest aftreden, een optie die ook de Spaanse oppositie vanaf meet af aan had geëist.

Sánchez heeft zijn minister niet gestraft of tot de orde geroepen.

Aantijgingen tegen mevrouw Sanchez

Vorige zondag ging Milei een stapje verder. In zijn communiqué waarin hij de uitspraken van minister Puente ontkrachtte, had hij de Spaanse premier aangeraden zich met dringender zaken bezig te houden, zoals het onderzoek naar vermeende beïnvloeding door Sanchez’ vrouw Begonia van subsidies voor de redding van luchtvaartmaatschappij Air Europa.

In zijn hartstochtelijke toespraak tegen het socialisme vergat Milei misschien om in voorwaardelijke wijs te spreken, want de aantijgingen tegen Begonia zijn nog niet bewezen…

Het gevolg is dat Sanchez behoorlijk in zijn wiek is geschoten en dat hij onmiddellijk de Spaanse ambassadeur uit Buenos Aires heeft teruggeroepen. De rel is een mooie afleiding voor de interne problemen van zowel Milei als Sanchez. De eerste kampt in Argentinië met enorme straatprotesten, geregisseerd door de vakbonden, als gevolg van zijn verregaande besparingsmaatregelen die de Argentijnse economie, na decennia van aanmodderen onder het bewind van de Peronisten, terug op het goede spoor moet krijgen.

Zilver

Sanchez van zijn kant worstelt in Spanje niet alleen met de zaak rond zijn vrouw Begonia, maar ook met zijn amnestie-deal met de Catalanen en de Basken. Die ligt niet alleen onder vuur bij de oppositie, maar ook bij verschillende fracties binnen zijn eigen partij en regeringscoalitie.

In de Spaans-Argentijnse relatie speelt bovendien nog altijd het historische feit dat de rijkdom van het Spaanse koningshuis voor een groot deel te danken is aan het in de 16de eeuw uit Argentinië geroofde zilver (vandaar ook ‘argent’ in Argentina, dat van het Latijnse Argentum, zilver komt.)

Als klap op de vuurpijl staat Sanchez binnen de EU nu ook alleen in het erkennen van Palestina als een autonome staat, iets dat Spanje nooit gunde aan de Catalanen. Het relletje met Milei komt dan ook als een onverwachte schat vol zilverlingen in zijn schoot gevallen, op amper twee weken voor de Europese verkiezingen.

Guillermo Francos

Internationale rel vooral voor binnenlands gebruik