Terwijl toekomstig president Donald Trump de meest bekwame personen op ministerposten zet, vrij van alle vriendjespolitiek, zijn er in de Verenigde Staten wel wat progressieven malcontent. Vooral vrouwen. Het Trumpisme zou namelijk een vrouwonvriendelijke macho-ideologie opnieuw mainstream maken en politiek verankeren. Onder meer met een conservatieve abortuswetgeving.

En kijk, nu waait er zomaar een tak van de feministische boom waar we al een tijdje niets meer van gehoord hadden: de 4B-beweging. Wat willen ze? Een algehele seksstaking als straf voor de Trumpstemmer. Om te beginnen. Vrouwen doen het enkel nog onder elkaar, of met speeltjes. Hun idool: de 17de-eeuwse heks Aqua Tofana die middeltjes brouwde voor vrouwen die van hun man af wilden. Vandaar het motto: ‘Make Aqua Tofana Great Again’ (MATGA). Geen liefdesdrank, maar een gifbeker. Hoe kon het zover komen? Tijd om ons geheugen op te frissen rond het ontstaan en de oorspronkelijke doelstellingen van de vrouwenbeweging.

Een oorworm

Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg in 1966 (Youtube).

Brigitte Bardot en Serge Gainsbourg in 1966 (Youtube).

Het moderne feminisme ontstond aan het einde van de 18de eeuw, in het zog van het denken sinds de Verlichting. De echte beweging ontstond in de 19de eeuw, met het kiesrecht als speerpunt.

De tweede feministische golf verrees in de jaren ’50 van vorige eeuw, met ’68 als culminatiepunt. Hier was vooral de seksuele emancipatie de rode draad: onder het motto ‘baas in eigen buik’ werd voor het recht op abortus betoogd, maar werd de pil ook een cultobject dat de lichamelijke liefde helemaal tot ontplooiing kon brengen zonder het risico om nadien luiers te moeten verversen.

De paus verbood het liedje stante pede, wat het pas echt een hit maakte. Ik was toen twaalf jaar, maar kan u verzekeren: de hormonen stuiterden door mijn lijf

Laat de liefdesnacht nederdalen. Brigitte Bardot bracht in 1966 haar hypersensuele hit Je t’aime… moi non plus uit, samen met Serge Gainsbourg. Snel vergalde haar jaloerse echtgenoot, de multimiljonair Gunter Sachs, het feestje door te dreigen met een rechtszaak. Waarna het chanson heropgenomen werd met Jane Birkin. De paus verbood het liedje stante pede, wat het pas echt een hit maakte. Ik was toen twaalf jaar oud, maar kan u verzekeren: de hormonen stuiterden door mijn lijf.

Dat patriarchen zoals de paus, conservatieve politici en weldenkende huisvaders er schande van spraken, voedde tevens een oedipale energie die me nog lang zou vergezellen als schrijver, eigenlijk tot op vandaag. Met de oorworm van Bardot/Gainsbourg als vertrekpunt, even later gevolgd door Wagners Tristan en Isolde. Niet het simplistische hippiemotto ‘make love, not war’, maar het politieke idee dat liefde radicaliteit betekent, dat er rechtvaardige oorlogen zijn en dat je iemand die je lief beledigt minstens een stevige dreun mag verkopen. De beste remedie tegen cynisme en nihilisme.

Penisnijd

Harvey Weinstein: dupe van een cultuuromslag?

Harvey Weinstein: dupe van een cultuuromslag?

Helaas, dat liedje bleef niet duren. Via de kille jaren ’80 gleden we de postmoderne jaren ’90 in en zo de 21ste eeuw, de eeuw van de angst, de eeuw ook waarin de wokers het vrije denken en spreken aan banden legden. De politieke boodschap van de strijdbare liefde en de liefdevolle oorlog, waar links ooit de motor van was, verzuurde tot een genderideologie waarin mannen en vrouwen van elkaar vervreemdden. Hoe kon dat gebeuren?

Niet eenvoudig er de hand op te leggen. Feit is dat de antidiscriminatie-ideologie en het grote gelijkheidsdenken het feminisme deden kantelen naar een androfobe loopgravenoorlog, een gesublimeerde vorm van mannenhaat.

Met de #MeToo-beweging en de grote processen zoals die tegen Hollywoodregisseur Harvey Weinstein, werd die interseksuele oorlog geïnstitutionaliseerd en zelfs een verdienmodel voor ’slachtoffers’

Viriliteit op zich werd verdacht. De man moet boeten omdat hij een penis heeft, door zijn libido wordt gestuwd en daarbij ook bepaalde acties onderneemt. Met de #MeToo-beweging en de grote processen zoals die tegen Hollywoodregisseur Harvey Weinstein, werd die interseksuele oorlog geïnstitutionaliseerd en zelfs een verdienmodel voor ’slachtoffers’. Wat in de jaren ’60 nog het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes was, werd in het derde millennium een kwestie van ‘mutual consent’, contracten in de slaapkamer en vrouwen die na de seks klacht neerlegden wegens verkrachting.

Het legitieme protest tegen seksueel geweld vermengde zich met overdosissen penisnijd van verzuurde tantes. In een volgende fase werd de zin van de seksuele daad zelf in vraag gesteld — ik bedoel dan de klassieke hetero-act waarin de man toch een erectie moest krijgen en mocht penetreren. Castratie is nog de beste oplossing. Wat ons meteen weer bij bovenstaand 4B-verhaal brengt. En de mannelijke wanhoopsreactie, in hoofde van de welbekende Trumpstemmer met het petje.

Sektarisme

Boze aanhangers van Groen aan het Gentse stadhuis (Belga).

Boze aanhangers van Groen aan het Gentse stadhuis (Belga).

Bij links hadden ze ondertussen ook helemaal de overslag gemaakt. Bardot en Gainsbourg, de mystieke unie als bron van politiek bewustzijn, dat is iets voor boomers. Alles wordt nu opgedeeld, gefractioneerd en intersectioneel in kaart gebracht volgens het LGBTQ+-schema.

Er zijn ‘gemeenschappen’ met eigen rituelen, getto’s waarin mannen en vrouwen hun eigen geconstrueerd libido — liefst apart — vanuit een nieuw gedefinieerd lichaam konden beleven. De segregatie en verlies aan een grotere identitaire sokkel werd gecompenseerd door een eindeloos sektarisme dat vooral bij groenlinks welig tiert.

De postmoderne verkaveling van het libido leidde tot een opeenstapeling van negatieve energie, die bij links verkilde tot een hooghartige superioriteitsgedachte

Een verhaal dat toch weer de vinger op de zere plek legt: progressieven praten veel over verbondenheid, maar cultiveren als geen ander de haat en de uitsluiting. In theorie willen ze inclusie, iedereen moet erbij horen, leve de superdiversiteit. Maar hun discours is doordrenkt van superioriteitswaan, revanchisme en haat jegens andersdenkenden. Rechts is per definitie het slechtste dat in de mens opborrelt en mag dus worden bespuwd, geëlimineerd en gecanceld. De postmoderne verkaveling van het libido leidde tot een opeenstapeling van negatieve energie, die bij links verkilde tot een hooghartige superioriteitsgedachte.

Dat net groenlinks in Gent, de zelfverklaarde stad van de liefde, zich zo hatelijk opstelt jegens de andersdenkende medeburger is een vaststelling die naadloos aansluit bij het verhaal van de verloren ‘unio mystica’, de nieuwe vrouwelijke frigiditeit en de mannelijke eunuch. Dat men dit paradigma dan ook nog eens moet aftoetsen aan de conservatieve opvattingen die de islam huldigt rond de (on)gelijkheid van man en vrouw, versnelt nog de emotionele desintegratie.

Voor ons, boomers, zit hier geen eten of drinken in. De toogpraat van Trumpmacho’s is saai, de castratiedrang van de MeToo-feministen grotesk. Brigitte Bardot doet het alleen nog met zeehondjes en de al in 1991 overleden Serge Gainsbourg bleef van woke bespaard. Geen van beiden strekken nog tot voorbeeld, dus houden we ons aan het motto van La Cicciolina: ‘Per amore e per forza.’ Ook al een rimpelig besje geworden, maar naar het schijnt nog actief. Op echte klasse staat geen leeftijd.

Gunter Sachs

Feministen plannen homicide op Trumpstemmers