Onbedoelde humor (1)

Begin maart publiceerde de EU de resultaten van haar Eurobarometer. De Commissie bleek zich daarin zorgen te maken over ons land: ‘We stellen een zeer duidelijke achteruitgang vast in de tevredenheid van de Belgen over de werking van de democratie.’ Het is een bijna grappige uitspraak die werd gedaan op een ogenblik dat de PS en Ecolo samen, in naam van een regionale minderheid, een Berufsverbot bleven instellen ten aanzien van de twee grootste partijen in dit land. Geen mens lijkt zich in ons land daaraan te storen, alleen internationale instanties maken zich zorgen over onze nationale democratie…

En dan bestond Peter Mertens, voorzitter van de PVDA/PTB die met moeite 5 500 betogers kon samentrommelen op zondag 1 maart, het nog om te snerpen: ‘Ons probleem is dat we geregeerd worden door een wereldvreemde laag van politici die steeds arroganter te werk gaan’ (Het Laatste Nieuws van 2 maart). Ik neem aan dat hij het heeft over de PS, Ecolo en zijn eigen partij die het eendrachtig vertikken om enig respect te vertonen voor de Vlaamse kiezer? Wilmès II: zoiets kan toch alleen maar in dit land?

Onbedoelde humor (2)

Nog iets grappigs: we zijn het in België gewend geraakt dat alles volgens verdeelsleutels verloopt. Gelukkig schaarde ook het coronavirus zich achter dit principe – tenminste, in de eerste fase. De Standaard van 4 maart maakte bloedserieus melding van de nieuwe gevallen: ‘het gaat om drie Vlamingen, drie Walen, en een Brusselaar.’ De redacteur van dienst haastte zich om erbij te vermelden dat de zevende iemand uit Eupen was. Alle evenwichten werden gerespecteerd, niets aan de hand met dat virus, dus, de redactie kon opgelucht achteruitleunen in haar zetel.

En nu we toch bezig zijn over niet-intentionele, en dus cynische grappigheid: De Tijd van 6 en 7 maart liet de Bulgaarse politicoloog Ivan Krastev aan het woord. De beste man wees op de paradox dat Polen zich verzet tegen de komst van vreemdelingen, maar ‘zelf wegens een gebrek aan werkkrachten honderdduizenden Oekraïense arbeiders binnenhaalt.’

Een selectieve blik op de realiteit

Het Laatste Nieuws publiceerde rond de maandwisseling een eigen onderzoek dat uitwijst: ‘Wallonië kan niet op eigen benen staan, en zeker niet als België zou splitsen’; dat werd gesubstantieerd door een hele reeks grafieken en overzichtstabellen. Sceptr vertaalde dit op hun webstek begin maart als: ‘Wij een goed draaiende boîte, zij een niet-zelfbedruipend winkeltje: heeft Bart de Wever gelijk?’ Alle andere persorganen zwegen als vermoord over de cijfertjes: de Franstalige kranten voorop.

Van twee mogelijkheden één: ofwel lijken de cijfers van HLN nergens op, ofwel vindt de rest van de pers (die zichzelf ongetwijfeld bestempelt als weldenkend) dat er nu eenmaal feiten bestaan die het brede publiek niet hoeft te zien. Ik denk het antwoord te kennen, maar dat wordt momenteel ondergesneeuwd door de coronaperikelen.

Selectieve blindheid…

Newsmonkey titelde, voortbouwend op de Waalse machtsgreep: ‘Zeker voor de twee Franstalige partijen, MR en PS, die al jaren de mond vol hebben van een sterk België, van het land versterken en beweren te houden van dit land, blijft dat toch een verbazende beslissing. Waar was dat samenwerken in nationale eenheid dan precies? (…) Het zijn vragen die (…) mogelijk wel een blijvende impact op het politieke landschap gaan hebben.’

Laten we hopen dat die voorspelde langetermijngevolgen inderdaad bewaarheid worden; CD&V en zelfs sp.a toonden zich alvast bijzonder wrang over het gebeuren… In schril contrast hiermee heeft de Open Vld (duidt het voorvoegsel ‘Open’ hier op het feit dat iedereen met een minimum aan gezond verstand zich wèg van die partij spurt?) het nog niet begrepen. Zelfs Knack wist dat te vertellen in zijn uitgave van 18 maart: ‘Als de voorzitter van de Vlaamse liberalen zélf zegt dat we in een bijna communistisch land leven kan alleen maar worden besloten dat haar partij er de afgelopen twintig jaar niets van heeft gebakken.’ Ruttemetutte: hoe rapper je ermee stopt, hoe beter het wordt voor onze samenleving. En neem gerust je hele partij mee in de afgrond.

Wat is er aan de hand met de PS?

Ik dacht in al mijn naïviteit, dat de PS het summum vertegenwoordigde van wat ons land te bieden heeft aan machiavellisme en eigenbelang (ik heb daar in mijn kabinetsperiode sterke staaltjes van gezien). Maar ik had het mis, en dat op mijn gezegende leeftijd!

Het is de MR, daarbij vlijtig bijgestaan door de Open-Vld, die al haar onbetekenende ministers (Daniel Bacquelaine, François Bellot, David Clarinval, Marie-Christine Marghem, Denis Durcarme, Philippe Goffin – om maar een paar van de meest onbeduidende te noemen) op deze manier een verlenging van hun mandaat bezorgt, zonder dat die ook maar iets te doen gaan hebben.

Het oef-gevoel galmde onmiskenbaar door de hele Franstalige pers. Er werd nèt niet luidop gesteld: ‘Eindelijk terug naar normaal: het ligt in de orde der dingen dat wij het land leiden, de rol van de Vlamingen bestaat erin te zwijgen en de geldbeugel boven te halen. Zo is het, zo was het en zo zal het altijd zijn.’

Nog eens de daarnet aangehaalde online-nieuwsbrenger aan het woord latend: ‘De angstige manier waarop Magnette maar bleef terugkoppelen met zijn partij: het domste wat je kan doen op zo’n momenten. Ofwel heb je een mandaat, ofwel niet.’ (dixit Newsmonkey op 20 maart). Dàt is pas nieuws – het duidt aan op een fundamentele verschuiving in de Waalse socialistische cultuur.

Als ex-cabinettard heb ik het dikwijls meegemaakt: in interne kabinettenwerkgroepen moesten de PS-sherpa’s om de haverklap naar het hoofdkwartier bellen om te horen wat ze mochten zeggen en wat niet (wie denkt dat dit in alle democratische partijen het geval is, dwaalt: daar krijgen onderhandelaars een ruim kader mee, en men verwacht dat men zich daarin op een verantwoorde manier en op basis van kennis van zaken beweegt).

Maar dat de grote manitou van de Franstalige socialisten nu om ondersteuning moest vragen om zijn mening hard te maken, en dan ook nog gehoorzaamt, is ongezien. De PS wordt stilaan een onherkenbare partij. Dat loopt nooit goed af: een organisatie die gewoon is aan een autoritair, dogmatisch leiderschap zomaar inspraak toevertrouwen vanuit de basis, dat is het begin van het einde! Read my lips.

Blijft Open Vld de PVV (Pest Voor Vlaanderen)?

De toekomstige voorzitter van die partij Egbert Lachaert (tenzij de machinaties van Dewael, Rutten en Somers succesvol zijn), hoewel vaak denkend in de richting van de N-VA, pleitte voor een nieuwe staatshervorming waarbij onder meer de sociale zekerheid, justitie, en volksgezondheid federaal moeten zijn, vertelde De Tijd van 4 maart.

Dat zijn niet toevallig de departementen waarachter nogal wat transfers van Vlaanderen naar Wallonië schuilen. En het komt neer op een herfederalisering van bevoegdheden die enkele jaren geleden met veel moeite gedecentraliseerd werden (het kindergeld, de justitiehuizen en het jeugddelinquentierecht, de preventieve gezondheidszorg) en die zonder uitzondering in het noorden van het land beter aangepakt worden.

Maar dat laat de Vlaamse liberalen blijkbaar koud, wellicht omdat zij daarmee alvast de steun krijgen van de Franstaligen, de MR in het bijzonder. Altijd nuttig in het kader van een definitieve regeringsvorming. Nee, dan is de uitspraak van 4 maart van Koen Geens op zijn website een stuk verstandiger: ‘Enkel wat we vinden beter samen te kunnen doen, moeten we samen doen.’

Inzake volksgezondheid kan dat bijvoorbeeld de strijd tegen een transnationale virale epidemie betekenen – maar al de rest kan perfect uit de federale bevoegdheden gelicht worden. Maar ja: ook in de gezondheidszorg zitten stevige transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Discussie gesloten, dus.

Des te opvallender zette De Standaard van 16 maart de klacht van Bart De Wever (‘Franstalig links wil niets met ons te maken hebben’) op haar voorpagina. Natuurlijk is daar niets van waar, Bart: onze vrienden uit het zuiden van het land weten je maar al te goed te vinden indien het erop aan komt om de subsidiestromen in stand te houden.

Een cordon sanitaire voor de Vlaamse meerderheid

Het Nieuwsblad liet op 9 maart mevrouw Almaci aan het woord (de periode daarvoor overigens opmerkelijk zwijgzaam voor haar doen). Die toeterde: ‘Het is niet België dat niet werkt (…). Het probleem ligt niet bij de structuren, maar bij de politiek en een gebrek aan moed om een regering te vormen.’

Nee madammeke, dat heeft er niets mee te maken: het gaat om diametraal tegengestelde visies. Die kan je nu eenmaal niet verzoenen door overleg, de enige uitweg is het uitsluiten van degenen die het niet met jou eens zijn. Eind goed al goed, de twee grootste partijen van het land zijn nu monddood gemaakt via de nieuwe volmachtenregering. Taak volbracht: misschien is er nu terug ruimte voor Groen om in de pers te komen?

De verstandigste reactie op dit alles stond te lezen in De Standaard van 2 maart, die de Nederlandse politicoloog Hans Vollaard aan het woord liet: ‘Als België uiterst rechts uitsluit, dan keert die kiezer zich uiteindelijk tegen België’ – en nog: ‘De democratie ondermijnt zichzelf door die stem buiten beschouwing te laten.’ Jawel: Jos Geysels, Paul Magnette, de bonzen van Ecolo en al die andere politiek correcten zullen ooit met de vinger worden gewezen als de doodgravers van ons land. Voor wie die conclusie al te negatief vindt: ‘Het getuigt van burgerzin om de politieke retoriek van crisis en noodzaak scherp te analyseren,’ aldus filosofe Tinneke Beeckman in De Standaard van 26 maart.

En nog een varia-puntje

Ik heb het voor alle zekerheid nog eens nagekeken: viroloog staat niet in de lijst van de knelpuntberoepen. Er moeten er in ons land inderdaad heel wat zijn, als je ziet hoeveel coronadeskundigen er allemaal het woord krijgen in onze pers: waar blijven ze hen vandaan halen? Maar toegegeven: inzake corona doet ons land het blijkbaar uitstekend, ook in internationaal verband (allicht komt dat omdat het beleid eindelijk eens naar de academische wereld luistert). Dat is iets om fier over te zijn – en hiermee hebben we dan toch een positief gegeven gevonden om mee te besluiten. Het was wel even zoeken…

Hans Vollaard

Uitspraken tussen neus en lippen 14

Vergeten vragen van de voorbije week (88)