Tom Zwitser, bekend van Uitgeverij De Blauwe Tijger (of Blue Tiger Studio zoals dit tegenwoordig heet), schreef een belangrijke bespiegeling op het medialandschap. Belangrijk omdat het ons met de neus op de feiten drukt. Steeds meer realisten keren zich (terecht) af van de mainstream media. Maar Zwitser stelt dat zij daarin niet consequent zijn – ze laten zich nog steeds opfokken door wat er in de mainstream media speelt. Ze blijven hierdoor in een reagerende rol en laten zich afleiden van pro-actief eigen denkwerk.

Spiegelen

Aanleiding voor zijn stuk was het genadeloze bombardement op Eva Vlaardingerbroek vanuit de Volkskrant. Hij opent met de stelling dat ‘men op rechts meer waarde hecht aan de media die ze bekritiseren dan aan de eigen mensen’. Dit is een existentieel belangrijk punt. Wie initieert en wie volgt, dat is de vraag. In de tijd dat de confessionele partijen alle macht hadden, kwamen zij niet verder dan afwijzend te reageren op malle linkse ideeën. Maar die malle flower power kreeg wel tractie en bepaalde, vanwege de voorspelbaarheid van de uitgekauwde confessionele reacties, het ritme van het maatschappelijk debat.

Ooit stelde ondergetekende daarom: als ik van oordeel ben dat iets de moeite waard is om te behandelen in een artikel, dan behandel ik het, klaar. Volgens Collingwood is iedere historicus zijn eigen autoriteit – waarom zou dit in de publicitaire wereld anders zijn? Of het nieuwswaarde heeft of niet, bepaalt de auteur. Zélf de agenda stellen, vanuit wat jou intrigeert en motiveert (dus vanuit een onafhankelijk en creatief bewustzijn), is de énige manier om te ontsnappen aan de reactieve dynamiek die de mainstream media ons trachten op te leggen.

Leidend is wat interesseert en inspireert – wat verveelt, wordt genegeerd. Het is merkbaar dat dit werkt, dat er ideeën en thema’s zijn ingebracht en opgepikt. En dat links mij dusdanig afgrondelijk vreest en verguist dat als ik iets verkondig, de linkse opponent zich genoodzaakt voelt het tegengestelde te verkondigen. In die hoedanigheid oefen ik invloed uit door artikelen te publiceren.

Onderwijs

In zijn stuk haalt Zwitser het bijzonder onderwijs aan. Hij vreest dat er, als er eindelijk eens actie wordt ondernomen op het dossier ‘islamitisch onderwijs’, dat in één pennenstreek door dan ook het christelijke en katholiek onderwijs worden geschrapt. Deze angst is onterecht. Immers, het Europees continent kent een duidelijk cultureel patrimonium: daarin heeft het christendom een zekere plaats doch de islam niet, want die is pas recent ingevoerd.

Verder zijn alle negatieve effecten die de islam uitoefent op de educatieve sector algemeen bekend. Men weet óók dat het christelijk onderwijs aantoonbaar betere leerresultaten oplevert dan het islamitische. Meten we religieus onderwijs naar resultaten, dan zijn zeker niet alle religies gelijk. Het bijbehorende beleid kan zodoende niet uitgaan van een niet-bestaande gelijkheid.

Pestgedrag

De auteur beschrijft hoe hij een interview gaf aan de Volkskrant, dat niet in de krant verscheen. ‘Ze deelden gedurende langere tijd steeds porretjes uit. Even een mailtje, een belletje, even een vraag neerleggen.’ Zwitser noemt dit ‘een strategie van woede en afleiding – waarom ga je in vredesnaam op al die vragen in?’

Uiteraard heeft hij gelijk – nu komt het: ‘Deze strategie creëert een enorme mistwolk die ons het zicht ontneemt op onze eigen strategie. Linkse media zorgen dat ze tot de vaste ruis van rechtse mensen gaan behoren. Dat rechtse mensen de linkse aanwezigheid incorporeren. Dat maakt rechtse mensen boos en soms vals.’ Tegelijk wordt er ‘zoveel beleid ingevoerd dat louter bedoeld is om mensen boos te maken. En de paradox is: we moeten ook boos zijn, alleen niet om de dingen waarover we geacht worden boos te zijn.’

Het klopt volledig wat hij zegt – dat wie boos wordt om ‘onfeitelijkheden waarvan je de opzet al mijlenver kunt zien aankomen’, de dynamiek van de opponent gaat volgen, ‘zich makkelijk laat afleiden en opnaaien’. Het komt erop neer dat we vandaag leven op de breuklijn tussen twee paradigma’s – het discours van de achtenzestigers en een soeverein-realistische wereldbeschouwing.

Breuklijnen

De brede massa is ideologisch vertwijfeld en weet ook niet meer wat ze moeten vinden. Vluchtelingen opvangen, ja, maar als de prijs is dat onze steden van cultuurkarakter veranderen en het aantal verkrachtingen stijgt, dan nee. Het klimaat redden, ja, maar als we hierdoor geen besteedbaar inkomen overhouden, dan nee.

Het electoraat leeft op deze paradigmatische breuklijn en is zoals de peuter die van zijn fietsje valt. Als de ouders bezorgd opkijken na de val, zal het kindje huilen. Als de ouders zeggen ‘kom op, sta op’ dan zal het kindje ook nuchter reageren. Daarom moet je al die frames ‘fascist! racist!’ gewoon deflecteren – aantonen dat het niet tot je doordringt. Ook het electoraat zal de schouders ophalen.

Wie heeft de macht?

Het is duidelijk dat Zwitser in Groningen vertoeft en vanaf daar de situatie met meer afstand en helderheid beziet: ‘Hetzelfde proberen ze ook bij de boeren – die hebben echter hun prioriteiten veel beter op orde en houden de focus doorgaans beter vast. Bovendien hebben zij trekkers om iets mee te bereiken, waar veel rechtse mensen niet verder komen dan een opgewonden tweetje versturen. Zij zetten door en wij laten ons afleiden en boos maken door afleidingsmanoeuvres.’

Volgen we de auteur, dan gaat het er dus om wie de middelen heeft om écht iets te bereiken. Dit laat zich ook concluderen uit een artikel over jagers en sportschutters. Rob van der Ham vertelt dat hij dacht dat de agenten een controle wilden uitvoeren, zoals wel vaker gebeurt. ‘Maar toen zeiden ze: nee, we komen alles meenemen. Ik wist niet wat mij overkwam.’ Het kunnen bepalen van de maatschappelijke agenda is afhankelijk van zowel de middelen om druk te kunnen uitoefenen als van de macht om concentratie te organiseren.

Kanaliseren

Zwitser richt zijn pijlen op de bewustzijnsvernauwing die het gevolg is van het voortdurende sarren door linkse mainstream media. Hij maant de burgers hun ‘rust en focus’ te bewaren, en te richten op ‘de mensen die werkelijk de ellende veroorzaken: de vernietiging van de middenklasse, de genocide op het Midden-Klein Bedrijf, de centralisatie van ongelofelijke hoeveelheden macht, geld en recht, het kapen van het publieke domein, het opwerpen van rookschermen overal waar mogelijk is en het afleiden van de aandacht van het volk. Volkswoede is makkelijk te managen, mits je de middelen hebt. Je kunt het opwekken, sturen, en ergens op richten.’

In die zin is woede – en zéker volkswoede – een schaarse politieke grondstof. Het is de energie die noodzakelijk is om een échte, substantiële verandering in gang te zetten. In plaats van alle vernis-veranderingen die niet verder reiken dan de oppervlaktestructuur, terwijl alle bureaucratische lagen eronder onaangedaan blijven.

Wegvloeien

Zwitser is bang dat deze schaarse woede-energie wordt opgebruikt aan zaken die niet de kern raken. Dat is het doel van alle afleidingsmanoeuvres – daarom wappert Hassan Bahara met rode vlaggen als Volkskrant-matador. In al die tijd dat de VVD in Nederland aan de macht was, is er bijvoorbeeld geen substantiële volkswoede geweest ten aanzien van de voortwoekerende bureaucratie.

Dit had tot gevolg dat de VVD deze bureaucratie niet wegsnoeide, maar in stand liet en er een liberaal verflaagje op spoot. Woede – en de angst en dreiging die uitgaan van een brede maatschappelijke woede – is de enige politieke energie die wezenlijke, structurele veranderingen kan initiëren.

Naar welke kant de explosie

Wie hierover nog enige scepsis heeft, neemt het best kennis van de volgende situatie. Als het aankomt op het ‘sturen van de volkswoede’ zit ondergetekende inmiddels zo nu en dan om tafel met veiligheidsexperts die actief zijn op topniveau, zoals bij de VN. Dit is zowel intrigerend als suspicious – ik speel dan open kaart en leg de vraag op tafel: ‘U werkt voor deze officiële diensten, wat is uw endgame? Wil u een revolutie nu aanwakkeren of afwenden?’

Deze vraag ligt voor de hand. Het is bekend dat na de Tweede Wereldoorlog, de Amerikanen paramilitaire cellen van (ex-)nazi’s actief hielden: daar wilden zij een beroep op doen in het geval de Sovjets binnenvielen. Ook is bekend dat de geheime dienst samenwerkte met radicale socialisten in de tijd dat de SP werd opgericht, om te voorkomen dat revolutionaire arbeiders en studenten hun krachten bundelden. Sometimes the only way to win is to pursue seemingly irreconcilable objectives simultaneously.

Het antwoord dat volgde was al even eerlijk als de vraag – het zal nu worden vermeld om het essay van Zwitser in het juiste licht te kunnen schouwen. Dit antwoord was: ‘Een blinde kan zien dat deze bestuurlijke onkunde tot een explosieve volkswoede leidt in West-Europa. De vraag is alleen – welke kant sturen we de explosie op?’

Waarvan akte.

Hassan Bahara

Hoe sturen we de woede en behouden we de aandacht?