Eén van de verwijten van vele Blokkers (of Belangers zo men wil) op de recente uitspraken van Bart De Wever, is dat hij de islam zou onderschatten. Ze verwijten hem dan dat hij de Koran en de Hadith niet gelezen heeft. Nu weet ik niet wat BDW allemaal gelezen heeft, maar ik heb dat dus wel gedaan, ik schreef er zelfs een boek over van 430 bladzijden, De kwestie M. Een gekaapte godsdienst.

Daarin onderzocht ik hoe het oorlogszuchtige beeld van Mohammed vandaag de modale moslim in verwarring brengt. Maar ik las ook meer. De Hebreeuwse Bijbel of Tenakh bijvoorbeeld. Een citaat: ‘Gij dochter Babylon, vernielzuchtige vrouw, gelukkig degene die vergeldt wat jij ons misdeed, gelukkig degene die jouw kinderen grijpt en tegen de rots verplettert’ (Psalm 137:8-9, toegeschreven aan koning David).

De straf voor ontrouw aan Hem

In welke mate brengt zulk een uitspraak de modale gelovige zionist vandaag in verwarring? Of I Samuel 15, waarin Yahweh koning Saul vervloekt omdat hij niet gehoorzaamd heeft aan zijn bevel om de woestijnstam der Amalekieten (door sommigen vandaag beschouwd als voorvaderen van de Arabieren) geheel en al uit te roeien, maar integendeel de vrouwen en kinderen in leven had gelaten (net als hun koning) om hen te verkopen op de slavenmarkt.

Hij deed dus wat Mohammed later deed met de Qurayzah-joden in Medina. Lees daarover mijn bijdrage ‘Mohammed, de dadels en de joden’ in het nog steeds actuele compilatiewerk van Wim & Sam van Rooy, De Islam. Kritische essays over een politieke religie). Ik zou nog Deuteronomium 25:15-69 kunnen vermelden waarin Yahweh zijn ‘uitverkoren volk’ onverbloemd Auschwitz aanzegt als straf voor ontrouw aan Hem. Of Numeri 32 waar de kern van die ‘ontrouw’ omschreven wordt: de weigering om het land van de Kanaänieten, het huidige Palestina, gewapenderhand te stelen van de autochtone bevolking.

Aan al wie dus hoog opgeeft van zijn kennis van Koran en Hadith, zou ik daarom willen zeggen dat hij of zij best ook eens de Hebreeuwse Bijbel doorneemt, er zijn nog wel wat dergelijke pareltjes in te vinden. Denken we maar aan het Boek Job waarin God/ Yahweh samenzweert met de Satan om zijn trouwe dienaar genadeloos te treiteren, omwille van een weddenschap. Of Ezechiël die zich in onder andere de hoofdstukken 16 en 23 in ziekelijke termen uitlaat over gezonde seksuele relaties die evenwel de raciale grenzen doorbreken. Enzovoort, enzovoort.

En toch naar die mensenrechten

Wat ik hiermee wil zeggen is eenvoudig: in zeer vele religieuze tradities (ook de Indische) treffen we passages aan die haaks staan op ons modern aanvoelen, en inspireren tot haat, geweld en sadisme. Ook de christelijke kerken erkennen nog steeds de perverse Hebreeuwse geschriften als ‘heilig’. In het Nieuwe Testament vindt men dergelijke tirades echter niet terug, de apocalyps enigszins uitgezonderd; de kruisvaarders en conquistadores deden dan ook steeds een beroep op het Oude Testament om hun wandaden goed te praten. Maar het louter bestaan van die onheilige traditie betekent niet dat de religies die daaruit groeien zich in de praktijk niet kunnen zuiveren en soms zeer goede impulsen bevatten. Het christendom is daarin, gelouterd door onder andere het schuldgevoel na de Holocaust, voor een goed stuk in geslaagd en er is geen enkele reden om niet aan te nemen dat iets dergelijks ook sommige islamitische stromingen zal lukken.

Alléén: dit gaat niet vanzelf, vraagt een intens intern theologisch debat en een langdurige strijd rond historische bronnen. Ter vergelijking: in de achttiende eeuw durfde de eerste criticus van het klassieke Jezusbeeld, Reimarus, het niet aan zijn onderzoek te publiceren op gevaar af in de gevangenis te vliegen, zo niet erger. Spinoza werd uit de joodse gemeenschap gestoten omdat hij het Bijbelse scheppingsverhaal in vraag stelde. Tot vandaag zijn er protestantse fundamentalisten die beweren dat de evolutietheorie een schepping van de duivel is. Ook wij hebben ons verleden en onze nare herinneringen en onze trieste uitwassen. Dat belet niet dat in de schoot van de christelijke beschaving, en daar alléén, de doctrine van de mensenrechten is gegroeid.

Niet alle moslims zijn mohammedanen

Moet dit ons zelfgenoegzaam maken en moeten wij ons als de ‘goeden’ positioneren tegenover de ‘slechten’ met andere tradities? We moeten waakzaam zijn, dat is zeker. Waakzaam tegen de bedriegers in onze eigen rangen die ons blind willen maken voor stromingen die onze verworven vrijheden bedreigen en in naam van die vrijheden willen vernietigen. Waakzaam tegen het politiek correct denken dat uit pure gemakzucht zichzelf blind maakt voor de feiten die zich aan ons voordoen: de terreur van mohammedanen die zich op de Koran en Hadith beroepen om hun suïcidale cultuur uit te bouwen. Maar moeten wij die mohammedanen gelijk stellen aan al de moslims die tussen en met ons leven?

Ik denk het niet en daarom denk ik ook dat dit eeuwig fulmineren eerder kwaad dan goed doet. Wij moeten misdaad na misdaad aanklagen en bestrijden, zoals bijvoorbeeld Sam van Rooy terecht (en goed) doet in het Vlaams Parlement. Maar we mogen niet vervallen in het negativisme waar Wim van Rooy, overgoten met een intellectualistisch sausje, zijn handelsmerk heeft van gemaakt zonder ook maar één moment een constructieve oplossing te zoeken of te suggereren.

Zonder haat en zonder jihad

Ik denk dat Bart De Wever dat begrepen heeft, en ik denk dat hij daarom ook in deze kwestie een juiste keuze heeft gemaakt: inclusie in onze samenleving van die moslims die oprecht tot onze samenleving willen behoren, en waakzaamheid voor de wolven in schaapsvacht, bij hen en bij ons. Ik weet niet welke teksten hij allemaal gelezen heeft, ik vind wel dat hij blijft ijveren voor een gezonde straat, zonder haat en zonder jihad.

Hermann Samuel Reimarus

Bart De Wever en de islam