Niets rellen in Meulenberg, niets islamisering van Molenbeek, niets no go-zones, niets hitsige moslims in ‘Femme de la rue’, niets stijging van genitale verminking bij vrouwen, niets toename van hoofddoekendracht (ook bij moslimkinderen), niets oververtegenwoordiging van vreemdelingen en allochtonen in criminaliteits- en uitkeringsstatistieken. Om maar te zwijgen over de vele shariarechtbanken in Londen, de Joodse exodus uit Frankrijk als gevolg van vooral islamitisch antisemitisme, het Zweedse kruitvat dat Malmö heet, de Parijse banlieues (nog zo’n kruitvat), de islamitische enclavevorming en de oprichting van islampartijen in Europa, zwaar frauderende islamscholen (‘Ibn Ghaldoun’, Nederland), de toenemende angst en zelfcensuur van Europese islamcritici, het disproportioneel hoge aandeel van moslims in verkrachtingen in Europa, het toenemend zogenaamde ‘salafisme’ (dat is de orthodoxe soennitische islam) en jihadisme, de toenemende ‘interislamitische spanningen’ in Europa tussen bijvoorbeeld soennieten en sjiieten en gematigden en orthodoxen, Syrië-jihadisten, eerwraakmoorden, de dreiging van het ‘sudden jihad syndrome’, onderzoeken die blijven uitwijzen hoe antisemitisch, homofoob en antiwesters heel wat moslims in Europa zijn, enzovoort. Ook van een ‘Marokkanenprobleem’, terecht vele weken lang hét item in Nederland, heeft men in Vlaanderen nog niet gehoord.

De malaise van de multiculturaliteit

En dan hebben we het zelfs nog niet over de problemen die recentere immigratiestromen uit Midden- en Oost-Europa met zich hebben meegebracht. Er moet en zal ‘gevierd’ worden, en daar passen geen ongemakkelijke waarheden bij. Wat u te horen krijgt zijn succesverhalen van enkelen die gretig worden geëxtrapoleerd naar velen en ons moeten inprenten dat het de overlast, de socioculturele problemen en de enorme financiële kostenpost die massa-immigratie is, wel waard is. Als Diederik Demuynck vorige vrijdag (14 feb.) naar aanleiding van 50 jaar immigratie voor Terzake een eenzijdige politiek correcte reportage maakt met als titel Van gastarbeiders tot actieve middenstanders’, dan is dat een doorzichtige poging om aan de hand van twee succesverhalen, twee anekdotes, op uitermate tendentieuze wijze tegengewicht te bieden voor de malaise van de multiculturaliteit die dagelijks te zien is op straat en voor zover niet gecensureerd, geminimaliseerd of vergoelijkt, in de feitelijke berichtgeving.

‘Zandneger’

Ook Reyers Laat liet ons maandagavond kennismaken met zo’n succesverhaal: de 23-jarige Danira Boukhriss, een bevallige jongedame met Marokkaans-Grieks-Belgische wortels die Germaanse heeft gestudeerd. Naar Login, het Canvas-programma dat ze sinds een zestal maanden presenteert, kijk ik nooit, maar ik had haar tijdens het zappen inderdaad wel eens op mijn scherm zien verschijnen. Over haar Grieks-Belgische moeder kwamen we te weten dat ze ook voor de VRT werkt, en ook aan de Reyers Laat-tafel zat Danira’s sympathiek overkomende en apetrotse Marokkaanse vader, Houssein Boukhriss. Die kon hartelijk lachen met het feit dat hij door zijn dochter, zo introduceerde Van Gils hem, ooit een ‘zandneger’ werd genoemd. ‘Hij vond dat een compliment,’ zo lachte dochter Boukhriss, waarop vader Boukhriss: ‘Het was eens iets anders dan allochtoon of migrant of gastarbeider, buitenlander, vreemdeling’ … ‘Makak’, gooide Danira er nog lachend tussen. Waarna Van Gils verwees naar een column van Danira in De Morgen, getiteld Brieven uit Brussel: Dochter van een zandneger. Die column was er gekomen naar aanleiding van het schrappen van het woord ‘allochtoon’ door De Morgen. Danira vertelt dat ze een groot deel van de reagerende ‘allochtonen’ (ze sprak het woord uit mét aanhalingstekens, als ‘zogenaamde’ dus), ‘een beetje verbitterd’ vond klinken, omdat ze het vooral hadden over ‘hoe ze gediscrimineerd waren en welke tegenslag ze al hadden gehad door hun vreemde origine’. Danira: ‘Ik wou ook een artikel schrijven over mijn ervaringen als iemand van allochtone afkomst, maar ik wou het met de knipoog brengen en met meer humor. En mijn insteek was: ja, als we allochtoon niet meer mogen gebruiken, wat zou ik dan gebruiken? En ja, mijn vader is van het Zuiden van Marokko, dicht bij de woestijn, een zandneger dus hé’ (lacht). Mooi zo.

Houssein Boukhriss, Vilvoordenaar

Vervolgens vertelt vader Houssein Boukhriss in prima Nederlands hoe zijn vader in 1964 naar België was gekomen om in de mijnen in Limburg te werken. Vervolgens was hij bij Ford Genk gaan werken, om ten slotte in Vilvoorde terecht te komen. Van zijn eerste zes jaar in Marokko herinnert Houssein zich naar eigen zeggen niets meer, en hij noemt zichzelf een ‘Vilvoordenaar’. Op vraag van Van Gils legt Houssein uit hoe het komt dat hij zo snel een Vilvoordenaar is geworden: ‘Ik ben er heel jong gearriveerd en er waren in die periode nog niet veel Marokkanen in Vilvoorde. In onze straat waren we het enige Marokkaanse gezin. Ik kwam niet in contact met Marokkanen, dus ik moest wel integreren. Mijn vriendenkring bestond voornamelijk uit Vlamingen en Spanjaarden.’ Houssein legt uit in wat voor een bijzonder gastvrij land vol met behulpzame mensen hij was terechtgekomen: ‘In die tijd was ik dikwijls de enige zichtbare allochtoon op school en dat was dan in een college en in het middelbaar … je bent exotisch, je bent de enige, en dat was dan van ocharme die kleine hoe gaat die zijn huiswerk maken, zijn examens voorbereiden? Die zijn ouders spreken geen Nederlands. Geen probleem, ik had opeens vijftien papa’s en mama’s op school. Dus al de leerkrachten houden zich dan met jou bezig en als je enorm veel gesteund wordt in jouw studies en positieve aandacht krijgt, ja dan word je ook beter, dat is de selffulfilling prophecy.’ Vandaag heeft Houssein Boukhriss een eigen bvba, een trainingsbureau waarmee hij opleidingen geeft aan bedrijven.

Atypisch parcours

Dan stelt Van Gils een intelligente vraag: ‘Mag ik zeggen dat jullie allebei een atypisch parcours hebben afgelegd?’ Danira aarzelt: ‘Goh, heu, ja, ik weet dat het misschien bij mij vooral dan heel vlot is gegaan, los van het feit dat ik een Marokkaanse achtergrond heb [blijkbaar telt haar halve Grieks-Belgische achtergrond minder mee – SVR]. Ik denk gewoon, in vergelijking met veel leeftijdsgenoten mag ik mijn beide handen kussen dat ik al zo’n leuke job mag doen. Heu, wij zijn, ja, atypisch in die zin dat misschien velen, heu, niet dezelfde kansen hebben gekregen? Denk ik?’ Danira kijkt vragend om zich heen en haar vader neemt over: ‘Kansen gekregen of niet, het was de context van de tijd: je bent niet met velen van dezelfde nationaliteit, je komt in contact met anderen, dit is integratiebevorderend ook voor uw taal. Je bent dan nog de enige op school, men is geïnteresseerd in jou, men gaat jou steunen, dat is de context van de tijd. Ik zeg ook altijd: ook al ben ik tweede generatie, je kunt mij niet vergelijken bijvoorbeeld met iemand van de vierde generatie die bijvoorbeeld in Molenbeek geboren is. De omgeving bepaalt veel over de toekomst van mensen. Als Marokkaanse jongeren geboren bijvoorbeeld in Molenbeek, is de kans groot dat de vriendenkring op school veel Marokkanen zijn, en dat je meer onder mekaar bent en minder in contact met andere nationaliteiten, met Vlamingen enzo meer; en met een boutade zeg ik ook altijd: zo’n jongere, misschien de eerste echte Belg waarmee die contact heeft is de leerkracht op school en later de collega op het werk.’

Kansen gekregen en gegrepen

Vervolgens slaat Van Gils er even naast: ‘En hebben u (sic) leerkracht u dan toen juist wel die kansen gekregen (sic) die, die velen nu bijvoorbeeld niet krijgen of hoe moet ik dat dan zien?’ Houssein Boukhriss: ‘Wel in de zin van, als je alleen bent krijg je veel ondersteuning, je krijgt enorm veel aandacht hé. En dat is misschien het voordeel geweest, ik ga een klein voorbeeldje geven.’ Waarna een verhaal volgt over het PMS (nu CLB) dat hem eerst naar technisch of beroeps wilde sturen omdat hij ‘goed met zijn handen kon werken’, terwijl zijn leraar hem tegen het PMS-advies in naar het college wilde sturen. Houssein vertelt dat hij kwaad was op zijn leraar omdat hij zelf liever bij zijn vrienden in technisch en beroeps wilde gaan zitten, maar, zo stelt hij: ‘Als ik hem [die leraar] nu zou zien, zou ik zijn voeten kussen.’ Houssein voegt er (terecht) nog aan toe: ‘Ik wil hiermee niet zeggen dat technisch of beroeps minderwaardig is (…).’ Hij concludeert: ‘Dat is, denk ik, de kans die ik gekregen heb en gegrepen en die anderen misschien niet krijgen, omdat ze, omdat ze niet alleen zijn of omdat er meer, heu, jongeren in een bepaalde sociaaleconomische situatie zitten (…).’

De succesformule van Danira Boukhriss

Tot slot somt Danira Boukhriss desgevraagd op waarom ze zo succesvol is: ‘Ik ben niet opgegroeid in Molenbeek, ik ben opgegroeid in Vilvoorde, in een gezin waarbij beide ouders betrokken waren bij mijn studies. Mijn ouders spreken allebei Nederlands, ik ben in het Nederlands opgevoed, ik spreek geen Marokkaans. Ik had geen taalachterstand toen ik aan mijn school begon. Ik vind het heel moeilijk om te zeggen hoe het komt dat mijn parcours atypisch is voor de typische allochtoon, dat is niet zo. Ik zat gewoon in een omgeving die gunstig was voor mij.’ Dat mensen aan haar vragen of ze zich allochtoon of Belg voelt, vindt ze raar. Desgevraagd – een hoogst suggestieve vraag van Van Gils – stelt Danira het belangrijk te vinden dat we het afleren dat soort vragen te stellen. Nou moe.
Vader Houssein zegt het toch wel jammer te vinden dat hij zijn dochter niet de Marokkaanse of Griekse taal heeft meegegeven, omdat ze daardoor ‘een stukje van haar roots niet heeft meegekregen’. Danira besluit met te zeggen dat ze zich nooit gediscrimineerd heeft gevoeld. ‘Ik werd juist altijd geprezen omdat ik het goed deed,’ stelt ze, en dat illustreert ze met een schoolvoorbeeld, letterlijk en figuurlijk.

Wat is de moraal van dit verhaal?

1) België en Vlaanderen zijn de meest gastvrije, antiracistische en zelfs xenofiele plekken ter wereld. Tot op het oikofobe af, zelfs.
2) Nooit in de geschiedenis en nergens ter wereld werd een bevolkingsgroep zo geholpen en gepamperd als de (moslim)immigranten van de laatste 50 jaar in België. Als men nagaat hoe immigranten elders, overal in de niet-westerse wereld worden behandeld, dan mogen onze gastarbeiders van toen en de talloze nakomelingen hun ‘beide handen kussen’, om Danira’s uitdrukking te gebruiken. Terwijl ik dit schrijf lees ik dat we van de EU nu geen asielzoekers naar Bulgarije mogen terugsturen omdat ze daar (te) slecht worden behandeld; en dat is dan nog een Europees land.
3) Zowel Danira als haar vader zijn dermate vervlaamst dat ze, wanneer het gaat om de talloze (integratie)problemen met (islamitische) allochtonen, de typische politieke correctheid tentoonspreiden: ze draaien evenzeer het sociaaleconomische riedeltje af, kennelijk zonder zich af te vragen of de (islamitische) cultuur er niet voor iets (of voor veel) tussen kan zitten.
4) Dat Danira niet islamitisch is opgevoed, heeft een bijzonder groot aandeel in haar succes. Het feit dat haar vader zich onze cultuur helemaal eigen heeft gemaakt in combinatie met de Grieks-Belgische invloed van haar moeder, is van doorslaggevend belang geweest voor Danira’s succes.
5) Succesvolle integratie en inburgering is alleen mogelijk wanneer:
(a) het aantal immigranten strikt beperkt wordt en daardoor beheersbaar blijft. Het demografisch, sociocultureel en financieel-economisch draagvlak van een natie is verre van oneindig. Een immigratiequotum, waarvoor de Zwitsers recent middels een bindend referendum hebben gekozen, is noodzakelijk. Ik denk niet dat vader Boukhriss opgetogen was toen hij een tijdje geleden in Terzake zag hoe een leraar, die weliswaar het beste van zichzelf geeft, wordt geconfronteerd met een klas kinderen die allemaal verschillende talen spreken en Nederlandsonkundige ouders hebben, met een cultuur die zeer ver ligt van de onze.
(b) de wil en het doorzettingsvermogen om te integreren, om Vlaming onder de Vlamingen te worden, aanwezig is en boven alles gaat. Dat hangt ook zeer nauw samen met de mate waarin de cultuur in het land van herkomst concordant is met die in het land van aankomst. Chinezen en Italianen integreren in onze contreien doorgaans veel beter dan Marokkanen en Turken, om nog niet te spreken van pakweg Nigerianen en Somaliërs. Sommige culturen zijn in zekere mate met mekaar compatibel, andere amper of niet.
6) ‘Allochtonen’ zoals Danira hebben evenzeer een hekel aan de slachtoffercultuur, de slachtoffermentaliteit. De reeks Brieven uit Brussel van politiek filosoof Bleri Lleshi waarvoor ze een artikel schreef, puilt uit van de ondankbare (al dan niet allochtone) slachtofferdenkers die in Vlaanderen alleen maar ‘racisme’, ‘achterstelling’, ‘discriminatie’ en ‘negatieve beeldvorming’ zien en ‘ervaren’. Ook de recente racismereeks in De Standaard was in dat bedje ziek.
7) M.I.A.: Mentaliteit Is Alles. Danira en haar vader laten zien dat wanneer de mentaliteit top is, je in onze contreien – zeker als allochtoon – de hemel in wordt geprezen en je de allerbeste kansen ter wereld krijgt om te slagen in het leven. Zie ook de nieuwe presentatrice van De Zevende Dag, de 27-jarige Ihsane Chioua Lekhi. Maar zoals ook gezegd in (2), krijgt bij ons in de praktijk echt iederéén, ook zij van wie de mentaliteit beneden alle peil is, de beste kansen aangeboden. Dat heel wat allochtonen geen werk vinden is niet het gevolg van racisme, maar van de crisis die iederéén treft, een gebrekkige kennis van het Nederlands of slechte ervaringen van de werkgever met de arbeidsethiek van welbepaalde groepen. Ik heb (al dan niet hooggeschoolde) Chinezen of Joden nog nooit horen klagen over racisme van werkgevers.

De auteur, Sam van Rooy, is bouwkundig ingenieur, publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller van en -auteur in De islam. Kritische essays over een politieke religie en Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Op 25 mei zal hij 1ste kandidaat-opvolger zijn op de Europese VB-lijst.

@SamVanRooy1

Houssein Boukhriss

MIA: Mentaliteit Is Alles