Op Internationale Panda-dag is het nog een week wachten maar afgelopen weekend stond wel een andere diersoort in de kijker die moet worden beschermd: de vrouw.

Internationale Vrouwendag (8 maart) verloopt elk jaar volgens hetzelfde patroon. Er treedt een aantal zuurmutsen op die klagen over ‘male privilege’, dat ‘gender equality’ een illusie is en dat vrouwen het gewoon ontzettend moeilijk hebben wegens structurele discriminatie. Voor elke verwijzing naar de opkomst van rechts krijgen ze bonuspunten.

Voltooide emancipatie

Wat Vrouwendag nooit is: een dag om even stil te staan bij het heuglijke feit dat de emancipatie van de westerse vrouw voltooid is.

Deze boodschap – uiteraard erg confronterend voor wie in de eeuwigdurende vrouwenstrijd een verdienmodel ziet – probeerde ik naar voren te brengen in het dubbelinterview dat ik in Gazet van Antwerpen had met collega gemeenteraadslid Ikrame Kastit (Groen). Vrouwen hebben exact dezelfde rechten als mannen. Er is niks in dit land dat je als man wel mag en als vrouw niet. Discriminatie is strafbaar. Er resteren geen structurele barrières voor vrouwen om hun dromen waar te maken. Dit moeten we juist vieren!

Biologie

Wat willen moderne feministen eigenlijk nog meer? Nou, iets wat heel erg lijkt op marxisme: gelijke uitkomsten afdwingen via de staat.

Dat is iets waarvan ik als conservatief de wenkbrauwen frons want gelijke uitkomsten gaan natuurlijk uit van het idee van een compleet maakbare samenleving, dat de mens oneindig kneedbaar is vanaf geboorte. Dat is niet zo. Er is wel degelijk zoiets als de menselijke natuur. Wij kozen in het Westen terecht voor het idee dat ieder recht heeft op gelijke kansen, niettegenstaande het feit dat we niet gelijk geboren worden. Dit is dan ook geen pleidooi voor biologisch determinisme. Gelijke kansen behoeven geen biologische gelijkheid.

Biologische verschillen tussen mannen en vrouwen bestaan, laten we daar niet blind voor zijn. Die verschillen zorgen ervoor dat beide geslachten ook andere keuzes maken. Dat heet niet ‘geïndoctrineerd zijn door het patriarchaat’ zoals moderne feministen mij naar het hoofd slingeren, dat heet wetenschap. Daar houden ze blijkbaar niet zo van.

Ambitie

Ik haalde in het interview bijvoorbeeld aan dat zo’n 80% van de vrouwen helemaal niet de ambitie heeft om de professionele top te bereiken. Dat is geen waardeoordeel, dat is een vaststelling. Vrouwen zijn vaker geïnteresseerd in zinvol werk, meer dan de overuren kloppen die vaak nodig zijn om carrière te maken. Vrouwen hechten vaak meer belang aan een goede balans tussen gezin en werk. Wie daar vrouwonvriendelijkheid in ziet, hanteert wel een erg eng-kapitalistische maatstaf.

Dat verschil schud ik niet uit mijn mouw, dat schrijft (onder anderen) Griet Vandermassen in haar bijzonder aan te bevelen boek Dames voor Darwin. Over dr. Vandermassen werd vervolgens behoorlijk minachtend gedaan alsof zij haar eigen mening had omgezet in een doctoraat en die vervolgens uitbazuint om zichzelf wat interessant te maken. Dat soort verwijten krijg je dus wanneer je iets verkondigt dat een verdienmodel raakt.

Het valt me vaker op dat wetenschappelijke feiten (en gezond verstand) gewoon aan de kant geschoven worden omdat ze niet passen in de kraam van de moderne feministische ideologie. Want we weten toch allemaal dat vrouwen onderdrukt worden? We weten toch allemaal dat er een loonkloof is? We weten toch allemaal dat er een jaarlijkse bijeenkomst is van oude blanke mannen waar die bespreken welke postjes ze het komende jaar weer voor zichzelf gaan houden en welke valkuilen ze zullen leggen voor vrouwen? Dat geen feiten dat verhaal ondersteunen is van geen enkel belang. Die neiging om wetenschap en degelijk onderzoek zomaar opzij te schuiven is toch wel bijzonder verontrustend.

Zijn vrouwen biologische gedetermineerd als ambitie-loze en willoze wezentjes? Nee. Maar de ambities van vrouwen liggen vaak anders.

Quota

Het klopt dat er meer vrouwen actief zijn aan onze universiteiten dan mannen. Maar welke richtingen kiezen ze? Het onderwijs is bijvoorbeeld sterk vervrouwelijkt de afgelopen decennia. Buitengewoon eervol en belangrijk werk maar niet echt de sector waarin topfuncties en zitjes in raden van bestuur voor het grijpen liggen. Alle promotiecampagnes voor de STEM-richtingen ten spijt steeg het aantal vrouwen in die studierichtingen niet spectaculair. De financiële wereld wordt gedomineerd door mannen. Verschil in talent ligt hier niet aan de basis, wel verschil in interesses.

Er wordt dan vaak verwezen naar het voorbeeld van de Scandinavische landen waar duchtig overheidsingrijpen zou gezorgd hebben voor een perfecte man-vrouw verhouding doorheen de volledige samenleving. Quota als de grote gelijkmaker. Alleen klopt dat verhaal niet.

Wie is geholpen bij quota? Dat zijn vooral hoogopgeleide vrouwen die sowieso al op weg naar de top waren. Zij krijgen het extra duwtje terwijl ze het niet nodig hebben maar het etiket dat zij die topfunctie hebben omwille van quota plakt niet minder op deze dames.

Het zijn ook vaak dezelfde vrouwen die terugkeren in bijvoorbeeld raden van bestuur. ‘Zoek dan beter!’ zeggen de quota-fans. In Scandinavië hebben ze gezocht en ambitieus want de zoektocht is er in wetten gegoten. Wat blijkt? De landen in het hoge Noorden staan niet aan de top qua vrouwenaanwezigheid in managementfuncties. Veel lager dan bijvoorbeeld de Baltische staten, wat over het algemeen conservatievere samenlevingen zijn. Dr. Nima Sanandaji schreef erover in The Nordic Paradox en verklaart dit fenomeen als een gevolg van de zeer uitgebreide welvaartstaat in die landen. Wanneer vrouwen de mogelijkheid hebben, kiezen ze er vaak voor om de professionele ladder niet tot de hoogste trede te beklimmen.

We zien dat ook hier. Want veel vrouwen, vol professionele ambitie, die universitaire studies hebben afgerond, gaan halftijds werken zodra ze kinderen hebben. Omdat ze dat dus willen. Mag het nog?

Ongelijkheden

Ik ben ook tegen quota omdat je mensen daarmee niet beoordeelt als individu. En als je daarmee begint is meteen ook de vraag waarom je niet ook andere categorieën gaat hanteren om vermeend oneerlijke privileges te bestraffen. Waar houdt het op? Zo vroeg ik Ikrame Kastit bij ons interview: ‘waarom staat u uw zetel eigenlijk niet af aan een lelijke vrouw?’ Mooie vrouwen zijn zo ongeveer de meest geprivilegieerde mensen ter wereld.

Het feit dat ze hier serieus op inging en effectief pleitte voor mechanismen om ook al die ongelijkheden weg te werken, onthult een griezelig totalitair denkpatroon. Het is wachten op een wet die mannen zal verplichten kinderen te baren om ook deze schandelijke ongelijkheid weg te werken.

Vreemd genoeg ben ik het als conservatief die wordt afgeschilderd als griezelig. Ik moet me schamen dat ik de vrouwenstrijd niet steun en me ‘op deze manier probeer op te werken binnen patriarchale structuren’. De klassieke ‘wat vind je dan van Thierry Baudet?’- vraag komt ook elke keer aan bod. Wat vind ik van Thierry Baudet? Ik vind het jammer dat we dit debat volledig aan hem en de zijnen overlaten, aan de provocateurs.

Om af te sluiten een kleine voorspelling: de eerste vrouwelijke president van de VS zal een Republikeinse zijn. Net zoals de enige twee vrouwelijke Britse Prime Ministers in de geschiedenis ook Conservatieven waren.

Over die twee, May en Thatcher, hoor je moderne feministen trouwens nooit. Feministen vandaag willen ook helemaal niet meer meisjes aan de macht, ze willen vooral zichzelf aan de macht.

Of zoals de Iron Lady herself het zo mooi zei: ‘The feminists hate me, don’t they? And I don’t blame them. For I hate feminism. It is poison.’ Kijk, nog een verraadster van de sisterhood.

Ikrame Kastit

De slechte vrouw