De problemen met de Brusselse jongeren in de Vlaamse recreatiedomeinen stapelen zich weer op en in Brussel wordt een heuse drugsoorlog uitgevochten. De politie krijgt amper grip op de ontsporingen en de politiek lijkt machteloos. De laksheid in de Brusselse PS-baronieën neemt ongeziene proporties aan.

Tweehonderd jongeren wilden na een bezoek aan het sport- en recreatiedomein De Nekker in Mechelen met de trein huiswaarts naar Brussel keren. De treinbegeleidster voelde zich terecht bedreigd wegens intimidaties en agressie. Verschillende meisjes werden lastiggevallen. De trein kon niet meer verder rijden. Vorige week waren er in verschillende recreatiedomeinen opstootjes, vechtpartijen, intimidaties… Zelfs met de aanwezigheid van de politie hielden de Brusselse jongeren zich niet in. Ook in andere recreatiedomeinen werden rellen geregistreerd. Zo zijn er heel regelmatig incidenten op de Blaarmeersen te Gent. Dan zijn er nog de vele voorvallen die onder de radar blijven en waar de media er het stilzwijgen toe doet.

De Brusselse drugsoorlog

In Sint-Jans-Molenbeek – Chicago aan het Brussels kanaal – wordt een heuse drugsoorlog met internationale allures uitgevochten. In Amerikaanse stijl werd er op klaarlichte dag aan een school geschoten. Volgens burgemeester Catherine Moureaux ligt dat aan het feit dat er te weinig politieagenten zijn. Stuitend. De drugsoorlog is al jaren sluimerend in Brussel aanwezig. Het beleid keek zoals steeds de andere kant uit en liet begaan. Meer zelfs, door een spuit-ruimte voor drugsverslaafden te openen, faciliteert de Brusselse overheid het gebruik en het dealen.

Dat de drugsoorlog een internationale dimensie kreeg, komt door een niet te stuiten instroom van nieuwkomers, waarvan er ettelijke duizenden illegaal verblijven. De gemeentelijke overheid weet amper wie waar woont. De politie staat machteloos en wordt beschouwd als een vreemd bezettingsleger. Burgemeester Moureaux kijkt naar minister Verlinden (CD&V) om de criminaliteit in haar gemeente aan te pakken.

Brussel, de multidimensionale puinhoop

Catherine Mouraux zwijgt in alle talen over de multidimensionale puinhoop die de PS van Brussel heeft gemaakt. Dyab Abou Jahjah legde een aantal weken geleden in ’t Pallieterke de vinger op de etterende wonde: ‘Heel wat families zijn ontwricht door alcohol- en drugsproblemen. Veel kinderen worden aan hun lot overgelaten. Ze zijn asociaal, kennen geen grenzen, hebben geen besef van waarden en normen, tonen geen respect… We hebben een serieus probleem… Het probleem is dat bepaalde wijken zo verloederd, zo arm, zo vuil en zo onveilig zijn dat je je niet meer in een ontwikkeld land voelt… Het beleid doet niets.’

De politie is de controle over dit gebied kwijt. Ze heeft geen vat meer op de talrijke jongerenbendes die de stad teisteren, laat staan dat ze kan ingrijpen. ‘Een wapen en drugs zijn in Brussel nog makkelijker te verkrijgen dan een uitkering’, liet een politieagent me ooit weten. Sinds de pandemie is er een acceleratie van de kleine en grote criminaliteit op straat. Zelfs jongeren van 15 tot 18 jaar worden als kindsoldaten met een wapen de straat opgestuurd. Volgens Ingrid Depraetere – directeur basisschool Ket & Co – wordt er het best ingezet op preventie. ‘Jongeren moeten alle kansen krijgen.’ Pas dan zullen de problemen verdwijnen. Integendeel. De vraag is of het ‘kansrijke onderwijs’ met de fatale pedagogiek van gedogen, wegkijken en goedpraten, de problemen niet eerder faciliteert dan voorkomt. Daarin draagt de onderwijswereld en het hele sociale middenveld een verpletterende verantwoordelijkheid.

Criminaliteit en jihadisme

Tegen de achtergrond van het terreurproces in Parijs zouden er toch verschillende alarmbellen moeten afgaan. Voor het uitvoeren van de verschillende terreuraanslagen werd er wel degelijk in Molenbeekse wijken gerekruteerd, waar de link tussen criminaliteit en jihadisme bijzonder klein is. Eén van de schietincidenten speelde zich in de Vierwindenstraat in Molenbeek af. Dat is de straat waar Salah Abdeslam – betrokken bij de aanslagen in Brussel en Parijs – in 2016 werd opgepakt. Experten beseffen dat de voedingsbodem voor jihadisme in bepaalde wijken sterk aanwezig is. Toen ik met een aantal leerlingen op stap was, konden ze me perfect zeggen in welke huizen Abdeslam ondergedoken zat. Het zegt veel over de sfeer die er hangt.

De vele incidenten en criminele feiten moeten in een veel bredere context bekeken worden. Dat deed ook De Standaard, toen de krant deze week een Brusselse straathoekwerker aan het woord liet: ‘Zet jeugdwerkers in plaats van agenten in straten waar gedeald wordt en je zult andere dingen zien.’ ‘Wat we niet mogen vergeten, is dat alles meestal goed loopt. En als het verkeerd loopt, dan zien wij dat dat vaak het gevolg is van repressie en overmatig veel controle’, beweert de Brusselse straathoekwerker. Conclusie: eigenlijk moeten we de politie aanpakken. Met het racaille uit Molenbeek is enkel een goed gesprek nodig. De wereld op zijn kop.

‘Dertig jaar Moureaux-laksheid’

Deze ontsporingen kennen heel wat oorzaken. Volgens Robert Putnam is de ontwikkeling te wijten aan de superdiversiteit van onze samenleving. Het dwangmatig nastreven van diversiteit vermindert de onderlinge solidariteit en bevordert de sociale isolatie. Bovendien blinkt de Brusselse overheid uit in het onvermogen om haar basistaken zelfs nog maar minimaal te garanderen, laat staan dat ze in staat is om de wet in bepaalde wijken te handhaven. De segregatie van bepaalde wijken zorgt ervoor dat de buitenwereld als vijandig wordt ervaren.

Daarenboven wordt deze vijandigheid nog aangescherpt door domme woke uitspraken van onder andere Prinses Esmeralda die – losgeslagen van de realiteit – beweert dat onze wereld ‘al veel te lang blank’ is. Waarom zouden nieuwkomers zich integreren in een cultuur die door protagonisten als misdadig wordt voorgesteld? Het gevoel van straffeloosheid doet de rest. Hoeveel van de relschoppende jongeren zullen worden vervolgd? Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden koppelt aan de federale steun voor de Brusselse politie de fusie van de zes Brusselse politiezones, maar dat staat al decennia op de agenda.
De criminalisering van het openbare leven is volgens MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez het resultaat van meer dan dertig jaar Moureaux-laksheid. ‘Met een cultuur van communautarisme, electoralisme en een bepaald gebrek aan realisme kun je de realiteit niet aanpakken’, twitterde Bouchez.

Ingrid Depraetere

Criminaliteit, rellen, drugs, jihadisme… ‘dertig jaar Moureaux-laksheid’