De recente verkiezingsoverwinning van de PVV in Nederland werd gezien als een strategische blunder van de VVD; die had de deur niet op een kier moeten zetten voor een formatie met Wilders. In deze analyse zat, zo werd vele keren gezegd, een verscholen advies aan de N-VA: maak niet dezelfde fout als de VVD door de deur naar VB-regeringsdeelname op een kier te zetten. Een bijzonder gebrekkige analyse.

Wat de winst van de PVV heeft veroorzaakt, heeft met van alles van doen. Maar het kan onmogelijk toe te schrijven zijn aan de PVV zelf: de PVV is immers een slechte partij met slechte standpunten, kandidaten die niets voorstellen en een leider die veroordeeld is voor groepsbelediging.

Een andere invalshoek was voor de gevestigde media absoluut onmogelijk. Waaruit nogmaals blijkt dat ze hun links-elitaire bubbeldenken maar niet kunnen loslaten. Het kwam niet in hen op dat de PVV wellicht een uitstekende campagne had gevoerd en de zorgen van de burgers het best wist te verwoorden.

Ondenkbaar

Dat Nederlanders wellicht graag een strenger migratiebeleid zouden zien, geen pro-Palestijnse demonstraties op stations willen en dat ze vinden dat basisbehoeften zoals voeding en energie – mede door de klimaatpolitiek – veel te duur zijn geworden, was voor de journalistiek, verkiezingsanalisten en politicologen simpelweg ondenkbaar. Het past niet in hun wereldbeeld dat mensen een streng migratiebeleid willen en dat de multiculturele samenleving niet de droom is van iedere burger.

Aan de winst van de PVV moest dus wel een externe factor ten grondslag liggen. Al snel kwam men tot de conclusie dat het de opstelling van de VVD moest zijn geweest. Deze had, door de deur op een kier te zetten, massaal kiezers naar de PVV laten overlopen die anders op de VVD hadden gestemd.

Als men de recente verkiezingsgeschiedenis induikt, komt een heel ander beeld naar voren.

Rechts beleid

Rechts-populistische partijen als PVV en Vlaams Belang kunnen zo snel groeien omdat er al jaren geen rechts beleid wordt gevoerd. Als er daarentegen wel een rechts beleid gevoerd zou worden, zouden deze partijen nooit zo groot zijn als ze zijn. Verschillende verkiezingsresultaten in het buitenland bevestigen dat.

Neem bijvoorbeeld de Britse verkiezingen van 2019. Toen trok de rechtse conservatief Boris Johnson met de slogan ‘Get Brexit done’ naar de kiezer. De Brexit Party van Nigel Farage trok zich terug en Johnson won.

Een ander voorbeeld vinden we in Oostenrijk. Hier kon de rechtse Sebastian Kurz van de centrumrechtse Oostenrijkse Volkspartij de verkiezingen van 2017 winnen door zich uit te spreken voor een streng migratiebeleid. Toen dit beleid er vervolgens kwam en er na het beruchte Ibiza-schandaal nieuwe verkiezingen kwamen, werd Kurz beloond door de kiezer met een monsterscore van maar liefst 38%.

In Spanje won Isabel Ayuso van de partido popular de vervroegde regioverkiezingen in Madrid door zich uit te spreken tegen de draconische lockdownmaatregelen van de regering Sanchéz. Ze verdubbelde het aantal stemmen voor haar partij: 44,8%. Bij de regioverkiezingen van 2023 werd ze beloond voor haar rechtse beleid met een absolute meerderheid.

Wir schaffen das

De opkomst van rechts-populistische partijen wordt niet veroorzaakt door het naar rechts opschuiven van traditionele partijen. Het zijn de traditionele partijen, die wel rechts beleid beloven maar dat nooit ook doen, die de opkomst van nieuwe partijen ter rechterzijde mogelijk maken. Het AfD was nooit zo groot geweest als Angela Merkel niet met haar ‘Wir schaffen das’ was begonnen. Vlaams Belang zou nooit zo groot geweest zijn als de N-VA haar ferme rechtse taal ook in daden had omgezet. En de PVV zou nooit zo groot geweest zijn als de VVD haar beloftes inzake migratie was nagekomen.

Als de partij die men had gekozen niet in staat blijkt haar beloftes na te komen, gaat de kiezer op zoek gaan naar een andere partij

De voorbije verkiezingen leren ons dat een centrumrechtse partij die na een rechtse campagne een rechts beleid voert de verkiezingen waarschijnlijk opnieuw wint. Bijzonder logisch.

Elke kiezer heeft een soort wenslijstje. Bij verkiezingen zal de kiezer een partij kiezen waarvan hij gelooft dat die het best in staat is dit lijstje wensen te verwezenlijken. Als de gekozen partij dit naar behoren doet, is er geen reden om over te stappen. Zoals de Engelse voetballegende Alf Ramsey zei: ‘Never change a winning team.’ Maar als de gekozen partij niet in staat blijkt haar beloftes na te komen, gaat de kiezer op zoek naar een andere partij.

Bewijslast

Zelf lijkt N-VA-voorzitter Bart De Wever nog niet door te hebben dat de bewijslast ondertussen is omgedraaid. Het is niet het Vlaams Belang dat moet bewijzen waarom het uw stem waard is, het is de N-VA die moet bewijzen wat ze de afgelopen jaren met uw stem heeft gedaan en wat ze heeft betekend voor de rechts-conservatieve agenda.

In plaats van boekjes over woke te schrijven, moet Bart De Wever duidelijk maken wat hij dit moment doet om woke aan te pakken

Als De Wever het Vlaams Belang bij de komende verkiezingen wil verslaan, moet hij aantonen dat hij de beste man is voor een rechts beleid. En hij moet aantonen dat hij niet alleen in de toekomst een rechts beleid zal voeren, maar dat hij daar het voorbije decennium al mee bezig geweest is. In plaats van boekjes over woke te schrijven, moet hij duidelijk maken wat hij doet om woke aan te pakken. En in plaats van te oreren over de utopieën van een ordelijke opdeling in de vorm van confederalisme, moet hij aantonen op welke manier hij bevoegdheden hoopt te devolueren zonder federale toestemming.

Bart De Wever moet bewijzen dat hij en zijn partij zulke goede resultaten leverden dat het alternatief, het Vlaams Belang, simpelweg overbodig is. Want één ding is zeker: 2024 wordt een politieke worsteling over de staatschuld, over bevoegdheden, over klimaat, over energie en over migratie. De voorzitter moet hard maken waarom de rechtse Vlaming hem de ring in moet sturen om zijn belangen te verdedigen, en dan zal een mooi verhaal over een begroting in evenwicht echt niet volstaan.

Isabel Ayuso

Vlaams Belang stop je niet met een Chinese muur, maar met rechts beleid

Zijn de eurosceptici op weg naar een blokkerende minderheid in 2023?