We glijden nu ineens al heel vlug naar het midden van de tweede vakantiemaand – de dagen korten al serieus… – en het einde van de algemene rustperiode. Men kan niet anders dan waarnemen dat de politieke evolutie nog steeds en meer dan ooit muurvast ligt na de verkiezingen van 26 mei laatsleden.

De informateurs Didier Reynders en Johan Vande Lanotte blijven natuurlijk het staatshoofd informeren en ze gaan terug op de koffie bij de koning op 9 september. Maar men moet toegeven dat de politieke moed ook met vakantie is… om het dan nog beleefd te verwoorden.

En dat in de zogenaamde twee verschillende democratieën van dit prachtig tricultureel (en meer indien affiniteiten worden geteld) land van melk en honing aan de Noordzee…

Met dan nog enkele hoogtepunten – ironisch uitgedrukt – over sommige naar verluidt grote politieke strategen die hun lafheid verbergen onder absoluut stupide elementen die de auteur van dit stuk steeds meer heimwee geeft naar de goeie oude tijd toen er nog in alle partijen en langs de twee kanten van de taal/bietengrens gezocht werd naar compromissen die tenminste de hoop gaven van betere politieke momenten.

Ecolo, echt een verantwoordelijke partij?

Jesus – lees: ‘Djîîzusse’ – we stonden meer dan een keer op de rand van de afgrond maar in bijna elk politiek cenakel ging men nog op zoek naar positieve uitgangswegen… En dit leidde, onder andere, tot het federalisme… Waar is de goeie oude tijd toen slimme FDF’ers en Volksunieleiders zoals Lucien Outers en Hugo Schiltz samen echt de basis legden van een nieuw België?

Alia tempora, alia (non) mores: Jean-Marc Nollet en Zakia Khattabi (allebei Ecolo) hadden een anderhalve week terug zelfs het lef niet meer in te gaan op de zeker en vast niet decisieve maar dan ook niet helemaal onnuttige vergadering bijeengeroepen door Didier en Johan om uit het politieke imbroglioproberen te geraken…

De lesgevers van Ecolo hebben altijd hun groene mondje vol van antiracistische en positieve boodschappen over ‘degene die niet (helemaal) op ons gelijken’ maar ze verfoeiden het, voor wat ons betreft, om absoluut electorale redenen eventjes aan tafel te gaan zitten met de duivel in persoon, de vermadelijde Bart De Wever.

Dommer dan dom indien u het mij vraagt want elke vorm van dialoog weigeren met zijn naaste buren is aantonen dat men het nog zotter wil en kan doen dan de ergste extremisten. Men weet ook tot wat dat leidde bijvoorbeeld in het Joegoslavië van Tito…

Ooit aanvaardde ik in debat te gaan op Kanaal Z met Bruno Valkeniers die toen het Vlaams Belang leidde. En dit ondanks het fameuze cordon sanitaire zo nauw aan het hart van de Franstalige reporters maar, verdorie toch, wanneer men u uitnodigt voor een dialoog, ga je er toch op in?! Tenminste indien je een minimum regels van een goeie opvoeding met de papfles meekreeg…

Jean-Marc Nollet moet zich wel erg alleen voelen want zijn feministische alter ego Zakia Khattabi heeft de doek – handdoek, wel te verstaan… – in de ring geworpen door niet alleen te bevestigen dat ze niet wilde doorgaan maar ook door haar sociale media-accounts te sluiten…

Het probleem is dat men voor haar een opvolgster moet vinden… Een ‘madame’ dus en een ‘Brusselse’ om niet de rigoureuze statuten van de Groene Beweging te betwisten.

En daar is het ook ver van een oplossing want Nollet zou wel de macht delen met een zekere Isabelle Pauthier die een zeer actieve rol speelde in de Arau, l’Atelier de recherches et d’action urbaine, die sinds tientallen jaren op de Brusselse stadswallen bedrijvig is.

Bij Ecolo blijft men hard, te hard, gehecht aan de reglementen en de statuten. Met het gevolg dat mevrouw Pauthier, komende van de fameuze ‘société civile’ als stadsmilitante nog niet lang genoeg lid is van de partij…

Zakia Khattabi wilde haar al naar voren schuiven als Brusselse staatssecretaris maar de groene basis weigerde deze keuze die de sinds al jaren zeer actieve Barbara Trachte belet zou hebben eindelijk erkend te worden voor haar militantisme… Een gezichtsverlies dat moeilijk blijft voor de flamboyante bijna ex-co-voorzitter…

De moord van de Vader

Voor de rest gaat het niet zoveel beter bij de andere Franstalige partijen. Precies om aan te tonen dat in het zuiden ook oude twisten naar boven komen… ver van twee verre democratieën!

We laten de cdH en Maxime Prévot over aan hun gewetensxsamen en hun boeteperiode in (al) de oppositie(s)… Bij de MR zouden er ook, volgens Le Soir, putschisten het vertrek van Charles Michel naar het Schumanplein afwachten. Maar dat is nog klein bier tegenover de situatie van de Parti socialiste waar Paul Magnette meer dan ooit het vertrek van Elio Di Rupo koestert om Waalse kalief te worden in plaats van de Emile Vandervelde van Mons…

Eerlijk gezegd, alles is ver van geregeld in het zuiden van ons land waar men ook blijkbaar niet meer echte verantwoordelijkheden wil opnemen. En intussen blijft de Waalse economie wachten op een echte politieke (positieve) steun terwijl men ook meer en meer bedelaars ziet opdagen, zelfs in Waals-Brabant.

Waalse politici, hebben jullie er nog?