Je zou denken dat de Antwerpfans afgelopen zondag wel hard genoeg riepen. In hun oerkreet bij de 1-0 weergalmden decennia zonder titel en echo’s uit degradatiediepten. Nog enkele weeën en dan moest uit de rode massa de overwinning geboren worden.

Na een kleine honderd minuten gaf het scorebord een gelijkspel aan. Bloed, zweet en tranen had het gekost en een handvol gefrustreerde, zich misdragende supporters opgeleverd, maar geen titel. Union en Antwerp hebben nog steeds evenveel punten. De laatste match zal beslissend zijn: waar wordt de overwinning geboren?

Genk en Union strijden thuis

Antwerp heeft zijn eigen lot in handen: met winst zijn ze altijd kampioen. Maar Genk maakte een comeback: ze hadden zich de titel welhaast laten ontglippen en maken nu toch weer kans. Dat geeft de Limburger moed. Vooral omdat hij thuis mag strijden. Dé ploeg van het afgelopen seizoen, Union, mag ook thuis strijden. Tegen een Club Brugge voor wie niets meer te rapen valt en nu zelfs te koop staat. Een club waarvan supporters zowaar hopen op verlies, omdat zij liever Union dan Antwerp kampioen zien spelen. Met andere woorden: als Antwerp de titel wil, dan zijn ze maar best goed wakker, knokken ze tot het laatste fluitsignaal en nemen ze enkel genoegen met winst.

In sport volgen de prijzen na de meet. En tot aan de meet kan er roet in het eten gestrooid worden. Daar kan je dikwijls niets aan doen. Vraag maar aan Remco Evenepoel, hij weet er alles van. Maar af en toe heeft een sportman of -vrouw het nodig om wakker geschud te worden. Hij denkt dat hij goed traint en gedisciplineerd zijn uren afwerkt, maar toch ontbreekt er iets. De ijzeren wil om top te zijn, om hoger te mikken, het geloof in eigen kunnen.

Wakker worden

Pisteloper Jonathan Sacoor is zo iemand. Hij rende een gouden toekomst tegemoet, maar staat nu al enkele jaren ter plaatse te trappelen. Coach Jacques Borlée trok aan de noodrem: geen Belgian Tornado’s meer voor Sacoor. De immer goedgezinde jongeman schoot wakker. Hij spitste zijn oren, strikte zijn veters en smeerde zijn kuiten in. Hij wil terug in het estafetteteam en gaat daarvoor knokken. Hij is maar 23 en heeft nog tijd om in Parijs te geraken. Hopelijk stond de wekker niet te laat.

Ook Delphine Persoon is zo iemand. Van knokken kent ze wat en haar temperament zit haar soms wat in de weg. In misschien wel de laatste kans richting een kamp om de wereldtitel, Persoon is 38, slikte ze haar vermaledijde temperament in. Ze bokste tegen de nummer 3 van de wereld verstandig, ging niet voluit en haalde het op punten. Net op tijd wakker om nog maar eens te vechten voor de wereldtitel. Nu David Goffin nog. Die donderde na zijn verlies in Roland Garros uit de top honderd. Tijd voor een wekker!

En dan weer Antwerp. ‘Wake up!’, roepen de fans de ploeg toe. Ze willen komend weekend in Genk massaal in het wit opdagen. De helft van rood-wit. Niet meteen de meest strijdvolle kleur, denk ik. Eerder symbool voor een blanco blad: een nieuw seizoen vanaf nul te beginnen. Maar de supporters noemen het de kleur van de hoop. Of Antwerp door die opflakkerende hoop wakker schiet? We zullen het het komend weekend weten.

Jacques Borlée

Supporters willen dat Antwerp tandje bijsteekt: ‘Wake up!’