Je weet nooit wat morgen brengt. Wie had in het begin van de jaren tachtig de ineenstorting van de USSR, de Duitse hereniging, het einde van Tsjecho-Slowakije en Joegoslavië, en de Brexit kunnen voorzien? Wat zal er hier gebeuren?

Vlaanderen is een natie

Sinds 2010 heeft België twee grote politieke crisissen doorgemaakt, die de vorming van een federale regering uiterst moeilijk hebben gemaakt. De kloof tussen Vlaanderen en Wallonië is blijven toenemen. En, alles wijst erop dat de totstandbrenging van een Zevende Staatshervorming, gepland voor 2024, de kwadratuur van de cirkel zal zijn, gezien de tegengestelde posities van het noorden en het zuiden.

Het Belgische probleem komt op één ding neer: Vlaanderen is een natie geworden, die alleen nog maar een soevereine staat wil worden.

Als er na de onderhandelingen van 2024 – en de alomtegenwoordige Vivaldi-coalitie, een zevenkoppige hydra, houdt het tot dan vol – geen oplossing kan worden gevonden op institutioneel vlak, dan belet niets Vlaanderen om zijn democratische legitimiteit in het eigen parlement te gebruiken om zich af te werpen en eenzijdig zijn onafhankelijkheid uit te roepen.

Politieke crisis van 2010

De politieke crisis van 2010 – 541 dagen zonder een volwaardige regering – had in Frankrijk voor ongerustheid gezorgd. Zozeer zelfs dat de commissie Buitenlandse zaken van de Algemene Vergadering twee van haar leden op missie naar België had gestuurd om de interne situatie in het land te inventariseren.

De opstellers van het rapport waren verre van optimistisch. Zij zagen het teken van een wezenlijke divergentie tussen de betrokken partijen. Een divergentie die des te formidabeler was omdat zij geen betrekking had op de inhoud van het overheidsbeleid, in de traditionele zin van het woord maar raakte aan de opvatting zelf van de staat, de aard van de instellingen en het fundamentele pact waarop deze waren gebaseerd.

Ze riepen diepe kloven op, twee verschillende samenlevingen. Als alle samenlevingen worden doorkruist door kloven, dan zijn die misschien zelden zo gestructureerd als in België.

Ten dode opgeschreven?

En zij stelden deze essentiële vragen: Is België ten dode opgeschreven? Een staat die zo zwak is dat elke politieke crisis de vraag naar zijn voortbestaan zou doen rijzen? Een staat die zo kunstmatig is dat hij uiteen zou moeten vallen wanneer de Vlaamse natie onvermijdelijk op de vlucht slaat? ‘De onontkoombare vlucht van de Vlaamse natie’. Dat zegt alles.

Dit is in overeenstemming met het advies dat José-Alain Fralon, voormalig correspondent van de krant Le Monde in België, in 2009 aan de koning gaf in zijn boek ‘La Belgique est morte, vive la Belgique!’ Wat als u in plaats van dit eervertoon, dat slecht dreigt uit te pakken of zelfs grenst aan het belachelijke, zo weinig strookt met de filosofie van uw onderdanen, het wat fijner zou spelen? Door toe te geven, zoals wij allen vroeg of laat zullen doen, dat niets de opmars van Vlaanderen naar de onafhankelijkheid kan tegenhouden, en door haar te begeleiden in plaats van tevergeefs te trachten haar tegen te houden?

‘Belgische compromis’

Het beroemde ‘Belgische compromis’ heeft zijn grenzen bereikt. Sinds 1970 zijn er zes staatshervormingen doorgevoerd, die er niet in geslaagd zijn de twee grote gemeenschappen van het land op vreedzame wijze tot elkaar te brengen. In feite staat de ontmanteling van België in de sterren geschreven. Maar alles is gedaan om het uit te stellen. Dit is de strategie van uitstel: de neiging om uit te stellen, te temporiseren.

Voor Wouter Beke, de voormalige voorzitter van de CD&V, zijn het de Franstaligen die de voorvechters zijn van deze manier van optreden, omdat ze zich in België alleen om het geld bekommeren (verklaring aan de krant ‘Le Devoir’ van Quebec in 2007).

Eén ding is zeker: Vlaanderen is niet langer van plan financieel solidair te zijn met een Wallonië dat er in 42 jaar regionalisering niet in geslaagd is zich economisch te herstellen. ‘Wallonië wankelt’. Dit is de titel van een artikel dat onlangs is geschreven door Han Renard, een journalist van Knack. De begrotingssituatie is dramatisch, erger dan die van Griekenland in 2009!

Toekomst van Wallonië?

Een Franse ambassadeur heeft ons ooit gezegd dat zijn land de eerste zou zijn om een soevereine Vlaamse staat te erkennen. Ongetwijfeld, maar wat met de toekomst van Wallonië? Als Wallonië aan zijn lot zou worden overgelaten, zou het zich zulke inspanningen moeten getroosten dat het zou uitlopen op een sociaal bloedbad. Wijlen econoom Jules Gazon (Ulg) riep zelfs een opstandig klimaat op.

Hier krijgen de woorden van generaal de Gaulle aan professor Robert Liénard van de Universiteit van Leuven in de jaren zestig hun volle betekenis. ‘Ik ben ervan overtuigd dat alleen een land als Frankrijk de toekomst van uw drie tot vier miljoen Walen kan verzekeren’.

Sindsdien hebben verschillende Franse politici hun gevoelens in dit verband kenbaar gemaakt.

Onontkoombare uitdaging

Jacques Myard, UMP-afgevaardigde voor Yvelines, verklaarde in 2010: ‘Frankrijk zal er niet aan ontkomen een beleid ten aanzien van België te ontwikkelen, de kwestie van de aanhechting van Wallonië en Brussel zal uiteindelijk aan de orde komen, of we dat nu leuk vinden of niet. Dit is een vraag die de Franstaligen van België zullen moeten beantwoorden. Het is aan ons Fransen om een verantwoordelijk beleid te ontwikkelen om deze onontkoombare uitdaging aan te gaan, die het lot zal bezegelen van een kunstmatige staatsconstructie die in 1830 door de machthebbers werd gewild en die nu door de gebeurtenissen is ingehaald.’

Jean-Pierre Chevènement, oud-minister onder François Mitterrand, liet hetzelfde geluid horen: ‘Als de Franstaligen dat zouden willen en er in een referendum om zouden vragen, en als de Vlamingen in elk geval hun onafhankelijkheid zouden opeisen – voorwaarden die nog niet vervuld zijn – zou ik het billijk vinden hen in de Franse Republiek op te nemen onder een nader te bepalen statuut. Dit zou de huidige status kunnen zijn met een eenvoudige koppeling van de Waalse sociale zekerheid aan de Franse sociale zekerheid. Maar dit zou natuurlijk nader moeten worden bekeken als dat nodig is.’

Presidentsverkiezingen

En ook al staan we ver af van hun politieke ideeën, toch moeten we ook de gunstige standpunten noemen van Jean-Luc Mélenchon, Marine Le Pen, Nicolas Dupont-Aignan en Eric Zemmour, die nu kandidaat zijn bij de presidentsverkiezingen.

Jean-Luc Mélenchon: ‘Als de Walen zich op de een of andere manier door de Vlamingen verstoten voelen, moeten ze weten dat mensen zoals ik dolgelukkig zouden zijn om met hen in hetzelfde land te wonen.’

Marine Le Pen : ‘Indien België zou uiteenvallen, indien Vlaanderen onafhankelijk zou worden, een hypothese die steeds geloofwaardiger wordt, zou de Franse Republiek vereerd zijn Wallonië in haar schoot op te nemen. De historische en broederlijke banden die onze twee volkeren verenigen zijn te sterk voor Frankrijk om Wallonië in de steek te laten.’

Nicolas Dupont-Aignan: ‘Frankrijk moet zich voorbereiden op de eventuele opvang van onze Waalse neven indien zij dat wensen.’

Eric Zemmour: ‘Als de inwoners van Brussel – waar de Franse taal hoogtij viert – ervoor kiezen om Frans te worden zoals de Walen, wat zullen de Engelsen, de Duitsers en de Amerikanen dan doen? Zullen de Westerse mogendheden in staat zijn te weigeren wat zij voor de hereniging van Duitsland hebben aanvaard? (…) Met zijn 68 miljoen inwoners zou Frankrijk nog steeds achterblijven bij Duitsland met zijn 89 miljoen inwoners.’

Eindeloos

In plaats van zich te storten in een nieuw en eindeloos Belgisch-Belgisch palaver, zouden de Waalse elites er goed aan doen nu reeds contact op te nemen met de Franse autoriteiten om te voorkomen dat zij te zijner tijd voor een voldongen feit staan en in allerijl moeten reageren.

Jacques Myard

De Franse president krijgt misschien te maken met Wallonië…