In de westerse wereld is het aantal tieners dat in aanmerking wil komen voor zogeheten ‘genderbevestigende zorg’ de laatste jaren explosief gestegen. Genderdysforiepatiënten worden in Nederland al sinds de jaren ’90 behandeld met puberteitsremmers om de natuurlijke ontwikkeling te stoppen. Gevolgd door toediening van hormonen om de hormoonhuishouding in overeenstemming te brengen met het gewenste geslacht. Tenslotte kon indien gewenst tot chirurgische ingrepen worden overgegaan, zoals het verwijderen van borsten en baarmoeder of de mannelijke geslachtsdelen.

Na publicatie van positieve resultaten werd deze procedure, bekend als het ‘Dutch Protocol’, een ‘gouden’ standaard in de meeste genderklinieken. Al is er zowel op die gepubliceerde resultaten als op de methode zelf altijd veel kritiek geweest.

Wie ‘Dutch Protocol’ googelt, vindt eerst een pagina vol rood-wit-blauw vuurwerk dat blijkbaar zo wordt genoemd. Daarna komt het andere vuurwerk, dat de Nederlandse transgenderzorg internationaal beroemd en inmiddels ook berucht heeft gemaakt. Richtlijnen voor de behandeling van jongeren waarvan ooit werd gezegd dat ze ‘in het verkeerde lichaam waren geboren’. De vroedvrouw zag een piemeltje en feliciteerde de nieuwe ouders met hun zoon: das war einmal. Men krijgt nu ‘een geslacht toegewezen bij geboorte’, en volgens de geldende normen kan dat zomaar het verkeerde zijn.

Het protocol ontstond na experimentele behandelingen in genderklinieken in Utrecht en Amsterdam. De resultaten zouden volgens publicaties uit onder meer 2006 zeer rooskleurig zijn, al was er vanaf het begin methodologische kritiek op hoe die resultaten tot stand waren gekomen, vooral uit het buitenland. Bij ons hielden onderzoekers en media zich Oost-Indisch doof voor kritiek. Het weerhield andere westerse landen er evenmin van het Dutch Protocol over te nemen.

Die lieten het oor hangen naar de zogeheten WPATH, de ‘World Professional Association for Transgender Health’ – een niet onomstreden internationale organisatie die overheden dringend adviseert over genderbevestigende zorg. Daar zitten ook onderzoekers in die verbonden zijn aan Nederlandse genderklinieken.

Pubertijdsremmers

Er lijken intussen heel wat gaten in het Nederlandse succesverhaal geschoten. De behandeling met pubertijdsremmers en hormonen werd bijvoorbeeld voorgesteld als risicoloos en omkeerbaar, wat onjuist is. Daar is inmiddels iedereen het wel over eens. Puberteitsremmers kunnen de botten verzwakken, en hebben mogelijk schadelijk effect op zowel de hersenontwikkeling als de vruchtbaarheid.

Ook hormoonbehandelingen zijn riskant en zeker niet altijd terug te draaien. Engelsen noemen het ‘irreversible medication’. Veel informatie over de mogelijk desastreuze gevolgen van de behandelingen komt van spijtoptanten, zogeheten ‘detransitioners’: ex-transgenders die van het ene naar het andere geslacht zijn gegaan en weer terug. Hun kritiek is bijna altijd dezelfde: het ging te makkelijk en niemand had gewaarschuwd voor mogelijke gevolgen van transitie. Zoals incontinentie, nooit meer een orgasme, enzovoort.

Op de site van de grootste genderkliniek van Nederland, het Kennis- en Zorgcentrum Genderdysforie (KZcG) in Amsterdam staat nog steeds: ‘Hormoonbehandeling kan te allen tijde gestopt worden’, wat waar is maar schadelijke gevolgen kan hebben. Daar wordt ook gesproken van ‘chirurgische aanpassingen’, een opvallend eufemisme voor zware lichamelijke verminkingen die zeker onomkeerbaar zijn.

Het gerapporteerde doorslaande succes van de behandelingen is ook twijfelachtig. De onderzoekers lijken zich bijvoorbeeld te hebben beperkt tot gunstige resultaten, door proefpersonen van wie na behandeling niets meer werd vernomen, niet mee te tellen.

Enthousiast

Om nog een voorbeeld te noemen: het mogelijke effect van de psychotherapie die dysforiepatiënten tegelijkertijd kregen, werd niet gemeld. Stel je voor dat deze kinderen met psychotherapie te helpen zouden zijn. Dan zouden transfoben, die beweren dat genderdysforie vooral tussen de oren zit, nog gelijk krijgen ook…

De pers krijgt hier blijkbaar weinig van mee: die is meestal enthousiast en zonder kritiek over Nederlandse genderklinieken en hun behandeling van kinderen. Inmiddels kunnen we vermoeden waarom. Kritische journalisten worden simpelweg niet toegelaten. Hoe men van tevoren weet wie kritisch zal zijn? Gender-zeloten beschouwen iedereen die hun beweging kritisch benadert automatisch als rechts. Gemakshalve wordt iedere journalist die maar enigszins als rechts bekend staat uit genderklinieken geweerd.

Dat laatste weten we van onderzoeksjournalist Jan Kuitenbrouwer. In een verkennend telefoongesprek met het KZcG had de perswoordvoerder verbaasd gevraagd of hij niet ‘heel erg rechts’ was. Kuitenbrouwer zei nooit rechtser dan D66 te hebben gestemd, en uitte zijn ongenoegen dat dit überhaupt ter sprake werd gebracht. De woordvoerder liet daarna nooit meer van zich horen.

Een goed voorbeeld van hoe de genderproblematiek door links tot inzet wordt gemaakt van een cultuuroorlog met rechts. Wat bijvoorbeeld feministen ongewild van het linkse in het rechtse kamp heeft doen belanden. Zij zien immers de genderjihad als een gevaar voor de lang bevochten positie en rechten van vrouwen. En terecht. Wat stelt het nog voor om vrouw te zijn als iedere man die zich vrouw wil noemen automatisch ook als vrouw moet worden geaccepteerd?

Rechte pad

Kuitenbrouwer noemt gender ‘het meest gekoesterde links-liberale geloofsartikel van dit moment’. Er is een invloedrijke transgenderlobby actief in Nederland, die onmiddellijk bij journalisten en redacties aan de bel trekt als er iets verschijnt dat de transgenderleer geen recht doet. Zoals Transgender Netwerk Nederland, dat ook cursussen aan kranten en opiniebladen opdringt om de journalisten op het rechte pad te brengen. Als één van hen volhardt in zijn kritische houding, wordt om diens ontslag gevraagd. Dat de Volkskrant Kuitenbrouwers populaire column over woke taalgebruik beëindigde na een reeks kritische afleveringen over de transideologie, was volgens hem geen toeval.

De Nederlandse transgenderindustrie lijkt zich in de voet te schieten met het afhouden van journalisten. Kuitenbrouwer kwam bijvoorbeeld met het nieuws dat de onderzoeken die tot het ‘Dutch Protocol’ hadden geleid, medegefinancierd waren door de farmaceut Ferrin Farmaceuticals, een producent van pubertijdsremmers. Niet toevallig kwam onlangs één van de bekendste Amerikaanse genderonderzoekers, een zekere Jack Turban in diskrediet omdat ook hij op de loonlijst van farmaceuten stond en met onderzoeksresultaten knoeide.

Deze Turban, ooit van Harvard gegooid en later bij Stanford ontslagen, is min of meer verantwoordelijk voor het belangrijkste argument van voorstanders van radicale behandelingen: als je met name jongere transgenders niet ingrijpend behandelt, plegen ze bovengemiddeld vaak zelfmoord. Dat is twijfelachtig en rammelend onderbouwd.

Vrouwen die een man willen zijn, ‘transmannen’ dus, schijnen bijvoorbeeld juist minder vaak zelfmoord te plegen. Het mannelijke hormoon testosteron dat hen wordt toegediend voor geslachtswijziging, werkt ook als antidepressivum.

Zelfmoord

Nog frappanter is dat transgenders die het transitieproces hebben doorlopen, minstens zo vaak zelfmoord plegen als degenen die nog aan het begin staan.

Voor alle duidelijkheid: genderdysforie kan onnoemelijk lijden veroorzaken, ook bij jonge kinderen. Maar de grote vraag blijft waarom genderexperts in binnen- en buitenland zo graag en zo makkelijk genderdysforielijders aan deze riskante behandelingen willen onderwerpen. Zelfs als niet duidelijk is of het echt de genderdysforie is waaraan ze lijden. En zelfs als het om hele jonge kinderen gaat die de definitieve gevolgen nog totaal niet kunnen overzien. En die bovendien misschien op een andere manier zijn te helpen.

Een groen parlementslid in Schotland, Maggie Chapman, liet onlangs doorschemeren dat transitie ook voor achtjarigen ‘bespreekbaar’ moest zijn. Schotland heeft met Canada en Nieuw-Zeeland de meest bezopen transgenderwet, al is die inmiddels afgeschoten door Westminster. De journalist vroeg Chapman of achtjarigen dan misschien ook stemrecht zouden moeten krijgen. Ook dat achtte ze ‘bespreekbaar’…

Kinderen lijken intussen collateral damage van een cultuuroorlog om genderideologie.

Jan Kuitenbrouwer

Het ‘Dutch Protocol’: kinderen slachtoffer van de cultuuroorlog om transgenders?