Vorige week betoogde dierenrechtenorganisatie Gaia in Brussel omdat dit het enige gewest is in ons land waar er nog onverdoofd geslacht mag worden. Er loopt ook een radiospot waarin de wreedheid wordt aangeklaagd van het zonder verdoving oversnijden van een schapenkeel. Brussel is een eiland in splendid isolation geworden waar religieuze regels hoger geacht worden dan wetten over dierenwelzijn, waar in de rest van het land democratisch over beslist is.

Verenigingen van moslims en joden trokken naar rechtbanken tot het hoogste niveau omdat volgens hen de godsdienstvrijheid was aangetast in Vlaanderen en Wallonië. Op alle niveaus, tot in Europa toe, kregen ze ongelijk.

Wetenschappelijk bewijs over dierenleed werd weggeveegd met het argument dat er ook in de gewone slacht veel fout loopt

Die juridische uitspraken had een perfecte aanleiding kunnen zijn voor religieuze leiders om hun rituelen aan de huidige tijd en gevoeligheden aan te passen. Maar het tegendeel gebeurde: ze bleven klagen over wat zij als stigmatisering en discriminatie zagen en stelden hun eeuwenoude teksten niet in vraag.

Tijdens het debat in het Brussels parlement over een verbod op onverdoofd slachten was al gebleken hoe stevig de religieuze rigiditeit blijft. De partijen die in Vlaanderen en Wallonië dat verbod goedgekeurd hebben, hadden niet de moed om dat ook in Brussel te doen. Wetenschappelijk bewijs over dierenleed werd weggeveegd met het argument dat er ook in de gewone slacht veel fout loopt. Door het debat zo uit te breiden hoopten ‘progressieve’ partijen als Ecolo, die van bij hun oprichting dierenrechten in hun groen vaandel schreven, hun verdeeldheid te verbergen als het over godsdienstige rituelen gaat om hun electoraat niet voor het hoofd te stoten.

Gaza

Er was zelfs één parlementair die met theocratische elementen wou bewijzen dat dieren niet lijden als ze de keel worden overgesneden, omdat Allah dat niet zou dulden. Daarmee zei hij eigenlijk dat een levend wezen dat door een gelovige gedood wordt niet afziet. Wie daarover even nadenkt, kan niet anders dan tot de conclusie komen dat dit een behoorlijk gevaarlijke redenering is.

De auteur ervan, Fouad Ahidar, werd nadien omwille van zijn stemgedrag uit zijn partij Vooruit gezet. Hij komt nu op met een eigen scheurlijst en zou bij de komende verkiezingen wel eens voor de verrassing kunnen zorgen. Net zoals Dyab Abou Jahjah die met een ‘Gaza’ lijst het conflict in het Midden-Oosten in Brussel wil importeren. Dat soort lijsten zou de regeringsvorming aan Vlaamse kant behoorlijk moeilijk kunnen maken.

Vroeger zaten er in het Brusselse politieke wespennest altijd wel communautaire angels, taalgebonden strijdpunten tussen de Franstalige en de Vlaamse gemeenschappen. Nu is de inzet duidelijk communitaristisch geworden, gericht op de gevoeligheden van de moslims, de grootste geloofsgemeenschap in Brussel. Zowat alle partijen hebben lijsttrekkers met een allochtone achtergrond aangeduid.

De machtsgreep van Ahmed Laaouej

In de islam worden ongelovigen als afvalligen beschouwd, die uitgespuwd worden door de gemeenschap. Dat kan men als een intern probleem van die godsdienst beschouwen, hoezeer men dat gebrek aan tolerantie ook betreurt. Maar in Brussel dingen alle partijen zozeer naar de gunsten van de moslimkiezer dat ze met hun electorale ijver de scheiding tussen kerk en staat ondermijnen.

Ecolo blonk daarin uit door in de Anderlechtse gemeenteraad een motie in te dienen waardoor het personeel in alle functies een hoofddoek zou mogen dragen. Bij de PS is de macht gegrepen door Ahmed Laaouej, burgemeester van Koekelberg en één van de grote verdedigers van het onverdoofd slachten, die alle andersdenkenden naar onverkiesbare plaatsen verbande.

Ramadan

Sinds het begin van de eeuw is de invloed van de islamitische godsdienst op het openbare leven in Brussel geweldig toegenomen. Dat zie je in wijken met een Marokkaanse of Turkse bevolking waar de meeste vrouwen een hoofddoek dragen. Maar het blijft moeilijk het daarover te hebben zonder ervan beschuldigd te worden de godsdienstvrijheid in vraag te willen stellen. Dat doet denken aan het taboe dat tot ver in de zeventiger jaren rustte op de CVP-staat en de greep van het katholicisme in Vlaanderen.

Een Marokkaanse vrouw getuigde dat ze werd uitgescholden omdat ze tijdens de vastenmaand overdag in het openbaar een sandwich had gegeten

De RTBF waagde zich deze week toch aan een kritische radioreportage over hoe niet-gelovigen de ramadan beleefden. Een Marokkaanse vrouw getuigde dat ze werd uitgescholden omdat ze tijdens de vastenmaand overdag in het openbaar een sandwich had gegeten. Een man kreeg het hard te verduren in een fitnesszaal omdat hij een sportdrankje nam. De verhalen waren anoniem en de stemmen vervormd om represailles te vermijden.

In de buurt in laag-Vorst waar ik woon, is het zowat onmogelijk om in een lokaal restaurant alcohol te drinken. In een Marokkaanse pizzeria is er geen prosciutto. Overal prijkt in grote letters ‘halal’ op de vitrines. Nu het ramadan is, zijn alle snacks en eetgelegenheden overdag gesloten alsof ze enkel een gelovig publiek willen bedienen.

Samuel Paty

Wie wil weten wat de kwalijke gevolgen van religieuze radicalisering zijn, moet de film Amal van de Belgisch-Marokkaanse regisseur Jawad Rhalib gaan zien. In een Brusselse klas wordt een lerares geconfronteerd met fanatieke moslimleerlingen die zelf willen bepalen wat ze willen horen, en vooral niet willen horen, in de lessen. De lerares die zich hiertegen met enorm idealisme verzet ondergaat uiteindelijk hetzelfde trieste lot als de Franse leraar Samuel Paty.

De Brusselse partijen denken niet verder dan aan hun eigen belang bij de volgende verkiezingen. Daardoor zijn ze meegesleurd in een opportunistisch opbod van wie het meest meegaat met religieuze eisen. Geen enkele partij heeft ooit een duidelijke rode lijn getrokken die niet mag overschreden worden om de scheiding tussen godsdienst en staat in stand te houden. Die houding heeft de positie van ongelovige en gematigde moslims verzwakt tegenover de fundamentalisten die niet zullen nalaten steeds radicalere eisen te stellen…

Jawad Rhalib

Van communautaire naar communitaristische strijd in Brussel