In Frankrijk lijkt men zich na de shariamoord op de leraar stilaan bewust te worden van een aantal zaken die nog tot voor heel kort onbespreekbaar waren, al waren die dertig jaar geleden zelfs voor links vanzelfsprekend, zoals u zult lezen.

Vandaag gebruiken politici woorden die bijvoorbeeld Zemmour niet in de mond zou nemen, ook al omdat hij er beter de draagwijdte van snapt. Zo zei Macron: ‘De angst moet van kamp veranderen’, maar een staat moet geen angst aanjagen, hij moet de wet doen respecteren. Je voelt dat Emmanuel graag nog eens verkozen zou worden. En zijn minister Darmanin sprak over een ‘fatwa’, zonder te begrijpen wat hij zei. Misschien is het hem intussen wel uitgelegd. Wie de islam voorheen nooit ernstig heeft genomen, kent natuurlijk bepaalde begrippen niet echt, en in paniek gebruikt men die dan toch maar.

CNews besteedde aandacht aan een artikel van dertig jaar terug, in een links blad, en daaruit bleek dat men in die kringen toen wél nog begreep wat voor vlees men in de kuip had:

L’Heure des Pros

Pascal Praud: De ontkenning… de ontkenning interesseert me. De ontkenning interesseert me omdat ik uiterst toevallig een Nouvel Observateur van 1989 heb teruggevonden. ‘Profs, laten we niet capituleren!‘ en hij herinnert ons aan de hoofddoekenkwestie, we herinneren ons Jospin, minister van Onderwijs, die zei:

‘De jonge meisjes die binnenkomen met een hoofddoek, die moet men proberen te overtuigen hem af te leggen, maar als dat niet lukt moeten de lessen doorgaan, en moet men hen toelaten.’

Totale overgave dus. Bon, het is dus 2 november 1989. Het grote blad dat de Nouvel Observateur was, dat grote geweten van links, met Jean Daniel, het republikeinse links, het links waar wij van houden, hart en ziel van dat links zijn vervlogen. Dat het dood is kun je niet zeggen, maar waar zit dat links nu?

Jean-Claude Dassier: Ergens ver weg!

Pascal Praud: Er staat een vrije tribune in, getekend door Élisabeth Badinter, intussen naar rechts overgegaan, Régis Debray, intussen naar rechts overgegaan…

Ivan Rioufol: We zouden blij moeten zijn!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, intussen naar rechts overgegaan, en Cathérine Kintzler. Nee, maar wat een formidabel intellectueel parcours hebben die mensen niet afgelegd! Want Régis Debray, vandaag is hij reactionair en conservatief…

Sophie Obadia: Niet eens rechts…

Pascal Praud: …omdat links en rechts niets meer voorstelt.

Sophie Obadia: Conservatief.

Pascal Praud: …en wat lees ik in dat ingezonden stuk? Wat staat er geschreven in dat stuk van 31 jaar terug? Het richt zich tot de minister van Nationale Opvoeding, Jospin:

‘Onderhandelen zoals u dat doet, en daarbij aankondigen dat u zult toegeven, dat heeft een naam: capituleren. “Diplomatie” van dat slag moedigt juist diegenen aan die men wil paaien – en als zij morgen vragen dat de studie van Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) waar ons onderwijs vol van zit …hun kinderen bespaard zou blijven, hoe zal men hen dat kunnen weigeren? Door uitsluiting?’

Wat zegt dit stuk nog meer:

‘«Alle kinderen verwelkomen», zegt u. Ja, maar dat heeft nooit betekend: samen met hen ook de religie van hun ouders als zodanig binnenhalen. De islamitische hoofddoek dulden is niet een vrij wezen ontvangen (een meisje in dit geval), het is de poort openzetten voor diegenen die besloten hebben om haar, zonder discussie en voorgoed het hoofd te doen buigen. In plaats van dit jonge meisje een ruimte van vrijheid aan te bieden, zegt u haar dat er geen verschil is tussen de school en het huis van haar vader.’

Zo schreef men 31 jaar geleden, en ik besluit:

‘Door de facto de islamitische sluier toe te laten, symbool van de vrouwelijke onderwerping, geeft u een blanco volmacht aan de vaders en broers, en dus aan het hardste patriarchaat op deze planeet. Tenslotte komt het hierop neer dat niet langer respect voor de gelijkheid van de seksen en de vrije wil de wet uitmaken in Frankrijk.’

Ziedaar wat er geschreven stond in een groot links blad, 31 jaar geleden. Het kon vandaag geschreven zijn. En men heeft Niets gedaan, 31 jaar van ontkenning, en deze tekst bewijst dat.

(audio hier)

Pascal Praud: Le déni…le déni ça m’intéresse. Le déni ça m’intéresse parce que j’ai retrouvé, par le plus grand des hasards d’ailleurs, Le Nouvel Observateur de 1989: Profs, ne capitulons pas! on nous souvient de l’affaire du foulard, on se souvient de Jospin, ministre de l’Éducation, qui dit: les jeunes gens qui entrent avec un foulard, il va falloir les convaincre de l’enlever, mais si on n’y arrive pas il faudrait faire le cours, et on doit les accueillir. Démission totale. Bon, on est donc le deux novembre 1989. Ce grand journal qu’était le Nouvel Observateur, cette grande conscience de gauche avec Jean Daniel, la gauche républicaine, la gauche qu’on aime, la gauche qui s’est évanouie cœurs et biens, on ne peut pas dire qu’elle est morte, mais où est-elle, cette gauche-là?

Jean-Claude Dassier: Elle est très loin!

Pascal Praud: Il y a une tribune qui est signée par Élisabeth Badinter, passée à droite depuis, Régis Debray, passé à droite depuis…

Ivan Rioufol: On pourrait être content!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, passé à droite depuis, Élisabeth de Fontenay, passée à droite depuis, et Cathérine Kintzler. Non, mais c’est formidable, le parcours intellectuel de ces gens-là! Parce que Régis Debray, il est réactionnaire et conservateur aujourd’hui…

Sophie Obadia: Même pas de droite…

Pascal Praud: …parce droite-gauche ça ne veut rien dire. Je veux dire réactionnaire et conservateur…

Sophie Obadia: Conservateur.

Pascal Praud: …et qu’est-ce que je lis dans cette tribune? Il y a 31 ans, qu’est-ce qui est écrit dans cette tribune? Ils s’adressent au ministre de l’Éducation Nationale, Jospin:

Négocier, comme vous le faites, en annonçant que l’on va céder, cela porte un nom: capituler. Une telle « diplomatie » ne fait qu’enhardir ceux-là mêmes qu’elle se propose d’amadouer –et s’ils demandent demain que l’étude des Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) qui encombrent notre enseignement soit épargnée à leurs enfants, comment le leur refuser? Par l’exclusion?

Que dit encore cette tribune?

«Accueillir tous les enfants», dites-vous. Oui. Mais cela n’a jamais signifié faire entrer à l’école, avec eux, la religion de leurs parents, telle quelle. Tolérer le foulard islamique, ce n’est pas accueillir un être libre (en l’occurrence une jeune fille), c’est ouvrir la porte à ceux qui ont décidé, une fois pour toutes et sans discussion, de lui faire plier l’échine. Au lieu d’offrir à cette jeune fille un espace de liberté, vous lui signifiez qu’il n’y a pas de différence entre l’école et la maison de son père.

Ça a été écrit il y a 31 ans, et je termine:

En autorisant de facto le foulard islamique, symbole de la soumission féminine, vous donnez un blanc-seing aux pères et aux frères, c’est-à-dire au patriarcat le plus dur de la planète. En dernier ressort, ce n’est plus le respect de l’égalité des sexes et du libre arbitre qui fait loi en France.

Voilà ce qu’a été écrit dans un grand journal de gauche il y a 31 ans. Ça pourrait avoir été écrit aujourd’hui. On n’a rien fait. 31 ans de déni, ce texte est la preuve.

Jean Daniel

Een linkse tekst van 1989

Twee gezichten van de Franse linkerzijde