Het is eigen aan de politiek, zekere in deze tijdgeest en zeker in verkiezingstijd, dat debatten niet ten gronde worden gevoerd. Inzake een complex gegeven als de ‘Europese integratie’ weegt dat extra door. Het fundamentele verschil tussen Europa enerzijds en de Europese Unie en de euro anderzijds, weigert men te erkennen. De talloze eurofielen in de politiek, de media en de academische wereld die de toon zetten, blijven bewust ‘Europa’ en ‘EU’ door elkaar gebruiken en verzwijgen zo veel mogelijk de fundamentele rol van de euro. Zo niet zouden ze immers de conclusie, namelijk dat wie pro Europa is en méér Europa wil tegen de EU dient te zijn, moeten erkennen; ze zouden het dan moeten hebben over de meest anti-Europese en dus domste beslissing sinds de Tweede Wereldoorlog: de invoering van de euro, waar de eis en noodzaak tot steeds verdergaande ‘Europese integratie’ en dus EU-bemoeienis aan vasthangt. De euro is een politieke eenheidsmunt en daarom een economisch wangedrocht en dús medeveroorzaker van de ellende in Europa en steeds meer ook in Vlaanderen.

Europees sp.a-lijsttrekster Kathleen Van Brempt klampt zich tijdens elk verkiezingsdebat amechtig vast aan haar mantra: ‘De discussie gaat niet over meer of minder Europa.’ De moderator, van welk medium ook, gaat daarin mee, vanwege politieke correctheid maar ook door een gebrek aan kennis over de EU. Evenzo de vertegenwoordigers van alle andere partijen exclusief het Vlaams Belang, die het niet willen hebben over de kern van de zaak, namelijk de totstandkoming van supranationale EU-instellingen met federaliserende tendensen en een politieke eurozone. Ook verkiezingsdebatten tussen federale en Vlaamse politici worden beheerst door de domme stellingname dat staatsinrichting van ondergeschikt belang is, terwijl wanneer het gaat over de inrichting van bijvoorbeeld ons onderwijs, de discussie juist hoog oploopt – en terecht. Structuren, staatsstructuren, zijn essentieel, want de democratische rechtsstaat in Europa, in woord alleszins door iedereen o zo gekoesterd, is slechts mogelijk binnen de soevereine natiestaat. Die wordt echter, net zoals onze verzorgingsstaat, kaltgestellt door de EU en als gevolg van de invoering van de euro.

Bovendien snakt de Europeaan meer dan ooit naar menselijke maat, naar kleinschaligheid, naar vrijheid, naar minder regelneverij en bemoeizucht, terwijl hij, onder het mom van (euro)crisisbestrijding, steeds meer verplicht wordt te dansen naar de pijpen van de macrofielen: de eurofielen van ‘links’ tot ‘rechts’ die om diverse redenen verliefd zijn op grootschaligheid en streven naar steeds grotere structuren en systemen. De socialist wil een ‘sociale’ EU-superstaat, de liberaal wil een ‘liberale’ EU-superstaat – wellicht als opstapje voor respectievelijk een socialistische of liberale wereldstaat – en de christendemocraat lapt ‘zijn’ ‘subsidiariteitsprincipe’ feestelijk aan zijn EU-laars. Het zogenaamde ‘Europese project’, de ‘Europese integratie’, is in essentie echter EU-nationalistisch van aard, in tegenspraak met het zelfbeschikkingsrecht van volkeren en bovendien, in combinatie met de euro, antiliberaal en strijdig met de christendemocratische gedachte van subsidiariteit. Ondertussen blijft de Europeaan verweesd achter, want zoals Volkskrant-opiniemaker Paul Brill illustreert: ‘We maken elkaar wijs dat de wereld is gereduceerd tot een global village’. Brill noemt de global village-mantra terecht een ‘modieuze simplificatie’ en stelt vast dat ‘afstand er nog steeds toe doet’, ook al ‘kun je via het internet bijna overal en haast permanent praktisch alle media raadplegen (…)’.

Toch verschillen alle partijen – sp.a, Groen, Open Vld, N-VA, CD&V en PVDA+ – inzake fundamentele thema’s en met name op vlak van immigratie en EU, slechts op punten en komma’s, zo blijkt nu ook uit een ideologische studie. Behalve op economisch vlak, zo luidt de conclusie, doet de links-rechtstegenstelling er steeds minder toe: ‘Van sp.a tot N-VA: iedereen zit links van het centrum. (…) Op de domeinen leefmilieu, ethiek, migratie en internationalisering [“Moet de Europese eenwording verder gaan?”] vertonen alle partijen, Vlaams Belang uitgezonderd, veel gelijkenissen.’ Politicoloog Peter Thijssen stelt zelfs: ‘Er zijn te weinig partijen op rechts.’ Dat economie het enige thema zou zijn waar de links-rechts-tegenstelling wél nog speelt, klopt bovendien niet in de context van de politieke eenheidsworst pro de voortzetting van de Europese eenwording. Die vergaande EU-isering impliceert immers de betonnering van een transferEUnie naar Belgisch model, waardoor nivellering naar beneden plaatsvindt en onze welvaart en verzorgingsstaat wezenlijk worden aangetast.

In de context van de mondialisering en de EU-isering zijn ‘links’ en ‘rechts’ met andere woorden vervangen door de nieuwe politieke scheidingslijn: ‘nationalistisch’ of ‘patriottisch’ versus ‘internationalistisch’ of ‘mondialistisch’. Alle partijen, behalve het Vlaams Belang, behoren in wezen tot de tweede categorie: ze willen koste wat het kost de euro in stand houden en (dus) méér bevoegdheden naar de EU. Dat deze partijen, in de aanloop naar de verkiezingen en met de hete adem in de nek van steeds meer EU-scepticisme bij de bevolking, termen introduceren als ‘eurorealisme’ en ‘een ander Europa’ – met een Verhofstadt die nu zelfs stelt dat ‘een groot deel van de economische regulering terug moet naar de lidstaten’ – kan niet verhullen dat ze Europa de facto tot een EU-transferunie, een ‘Verenigde Staten van Europa’ maken, waarin de Europeaan, de Vlaming, verweesd achterblijft. Het Vlaams Belang is de enige partij die zowel in woord als in daad het antidemocratische, bemoeizuchtige en geldverslindende geheel van EU-instellingen wil ontmantelen, de euro op een economisch verantwoorde manier wil opdelen in een noordelijke en zuidelijke variant en dus opnieuw een vrij Europa wil van soevereine, handeldrijvende natiestaten.

Steeds meer onderzoeken laten ook zien dat wij gelijk hebben. Een recent rapport van een onafhankelijke, politiek ongebonden Finse economendenktank heeft als conclusie dat Europese landen door de invoering van de euro gemiddeld tien procent welvaart hebben ingeleverd en dat alleen Duitsland erop is vooruitgegaan. ‘De Europese economieën,’ zo citeert het Algemeen Dagblad, ‘liggen zover uiteen dat we ook zonder Lehman Brothers en Amerikaanse vastgoedbubbels dik in de problemen waren gekomen. En: nergens ter wereld is al één voorbeeld te vinden van een succesvolle monetaire unie tussen onafhankelijke landen.’ De logica dat de Europese economieën te ver uit elkaar liggen voor één munt – en zelfs nog verder uit elkaar zijn gedreven als gevolg ván die ene munt – evenals de historische wetmatigheid dat eenheidsmunten voor onafhankelijke landen geen stand houden, gecombineerd met de theorie van de ‘optimum currency area’ (optimaal valutagebied), kan maar één conclusie hebben: de huidige euro moet dringend ophouden te bestaan, want hij kost ons vrijheid en welvaart en bedreigt de vrede in Europa.

Dat is ook de conclusie van een nieuw boek getiteld Het Eurobedrog van Jean Wanningen, financieel journalist en voormalig insider in de Europese instellingen. In zijn woord vooraf concludeert Hans-Olaf Henkel, Professor of International Management aan de Universiteit van Mannheim, dat de euro een bijzonder nefaste ‘permanente transferunie van Noord naar Zuid’ tot gevolg heeft, ‘met de daarmee gepaard gaande onvermijdelijke structurele massawerkloosheid en armoede in Zuid’. Hij presenteert dan ook een realistisch vierstappenplan om de eurozone te splitsen, want ‘als het mogelijk was om van 18 verschillende munten één munt te maken, dan moet het zeker mogelijk zijn om twee munten te vormen uit één’. Professor Hans-Olaf Henkel: ‘Voor zowel het noorden als het zuiden is een eindpunt, zij het met moeilijkheden, te prefereren boven moeilijkheden zonder eind. (…) Er zijn alternatieven voor de euro, een munt die aantoonbaar heeft gefaald. (…) We moeten ons richten op het redden van Europa en niet op de euro’.

Onze oproep is dan ook om Europa en Vlaanderen te redden. Het is van essentieel belang om te beseffen dat het Vlaams Belang, met zijn pleidooi om de EU ordelijk te ontmantelen en de euro ordelijk op te delen, in wezen de enige verdediger is van de democratische rechtsstaat, alsook de enige beschermer van ons met bloed, zweet en tranen opgebouwde welvaarts- en verzorgingsstaatmodel. Eigen welvaart eerst? Allicht, maar onze oproep is in het belang van heel Europa, want wij wensen ook niet Zuid-Europese en andere landen te degraderen tot chronisch zieke patiënt door ze in de monetaire eurogevangenis te houden en ze aan het EU-miljardeninfuus te laten hangen. Binnen de Belgische context zien we waartoe dat heeft geleid, wat dat betreft is de EU een België in het groot.

De Vlaming die bezorgd is om zijn of haar toekomstige welvaart, kan dus maar best Vlaams-nationalistisch, EU-sceptisch en dus Vlaams Belang stemmen.

Lees hier ons Europa-Manifest.

Gerolf Annemans is Europees lijsttrekker en voorzitter van het Vlaams Belang. @gannemans
Sam van Rooy is 1ste kandidaat-opvolger op de Europese Vlaams Belang-lijst. Hij publiceerde Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. @SamVanRooy1

Jean Wanningen

Red Vlaanderen (en Europa), splits de euro