Tijdens en na de herverkiezingscampagne van George W. Bush in 2004 vloeide er heel wat inkt over een bepaald type kiezer: de ‘security mom’ (de ‘veiligheidsmoeder’). Na de aanslag op 11 september 2001 verschoven de prioriteiten van heel wat ouders, moeders in het bijzonder, van onderwerpen als ‘onderwijs’ en ‘sociale zekerheid’ naar ‘veiligheid’ en ‘antiterrorisme’. Van kandiderende politici werd verwacht dat zij concrete antwoorden konden formuleren op de vraag hoe zij de kinderen van bezorgde ouders veilig zouden houden wanneer zij het ambt in kwestie zouden bekleden. Vandaag zien we iets dergelijks weer opduiken, maar dan over andere thema’s.

Bush

De comfortabele verkiezingsoverwinning van Bush wordt deels toegeschreven aan zijn succes in het overtuigen van Amerika’s moeders dat hij de meest geschikte persoon was om hun kroost te beschermen. Onmiddellijk na 9/11 scheerde de populariteit van de president hoge toppen. Het initiële ‘rally around the president-fenomeen’ zou drastisch afnemen naarmate de presidentsverkiezing naderde. Maar de consensus blijft dat Bush zichzelf op succesvolle wijze naar voren had geschoven als de ‘veiligheidspresident’.

Het succes van Bush was er één van eigen makelij. Zijn Democratische uitdager, senator John Kerry, was immers ook niet bepaald een voorstander van terrorisme, noch was hij ‘soft on crime’. Zo had Kerry in 2002 Bush als parlementslid de nodige autorisatie verleend om ten strijde te gaan tegen Sadam Hoessein in Irak. Maar Bush had een betere PR-strategie dan Kerry. En wanneer puntje bij paaltje kwam, zagen ongeruste moeders en vaders in president Bush een betere hoeder van de Amerikaanse kudde.

Schoolsluitingen

Twintig jaar later tekent zich een nieuwe ‘oudercoalitie’ af. Eéntje die bovendien opnieuw in het voordeel van de Republikeinse Partij naar de stembus dreigt te trekken. Deze keer laat dit electoraal verbond zich niet leiden door veiligheidsissues, maar wel door het onderwijs van hun kinderen. Zowel het ‘hoe’ als het ‘wat’.

Democraten en de met hen verboden onderwijsvakbonden worden door heel wat ouders verantwoordelijk gehouden voor het nodeloos sluiten van scholen om de verspreiding van het coronavirus te bestrijden. De belangrijkste vakverenigingen in het Amerikaans onderwijs promootten inderdaad een ‘shutdown’ van de scholen en een verschuiving van het ‘in person-onderwijs’ naar de online variant. Dit ondanks het feit dat covid-19 niet gevaarlijk is voor schoolgaande kinderen.

Mondmaskerplicht

Ouders verwijten onderwijsvakbonden en de overwegend Democratische schoolraden, parlementen en gouverneurs dat zij kinderen straften ten voordele van een kleine, maar machtige groep onderwijspersoneel die weigerde terug te keren naar de klaslokalen. Republikeinen deden er het afgelopen jaar dan weer alles aan om hun scholen opnieuw te openen voor fysieke lessen. En waar dat niet lukte zorgden zij ervoor dat boze ouders een duidelijk doelwit hadden: Democraten.

Waar en wanneer studenten wel achter een schoolbank konden aanschuiven, werden zij doorgaans gedwongen een mondmasker te dragen. Het beeld van hun ‘gemuilkorfde’ kinderen stuitte heel wat ouders tegen de borst. Maar de door de onderwijsvakbonden afgedwongen schoolsluitingen en mondmaskerplicht zijn niet hun enige besognes. Met het einde van de covid-19 pandemie lopen deze maatregelen immers op hun laatste benen. Andere issues zijn structureler.

Gender

Door het onlineonderwijs kwamen vele ouders voor het eerst in aanraking met wat hun kinderen nu net onderwezen wordt. Dat meer dan één ouderpaar niet onder de indruk is van sommige lessen en leertechnieken van het onderwijzend personeel is wellicht een understatement.

Zo maken heel wat ouders zich zorgen over de manier waarop thema’s als seks en seksualiteit aan bod komen. Geen klein aantal van hen was er klaarblijkelijk van overtuigd dat deze onderwerpen enkel behandeld worden binnen het duidelijk omlijnde kader van de lessen biologie. In het hedendaags onderwijs wordt evenwel veel dieper ingegaan op de gender -en seksualiteitsbeleving van kinderen en jongvolwassenen. Moeders en vaders die van mening zijn dat deze materies binnen de kamers van het ouderlijk huis geduid moeten worden, zijn dan ook niet onder de indruk van de educatieve arbeid van de scholen.

CRT

Maar niet enkel het seksualiteitscurriculum kan op weinig bijval rekenen, ook de manier waarop topics als ras en rassenrelaties aan bod komen, doet de wenkbrauwen fronsen. De boeman in deze is de zogenaamde ‘critical race theory’ of CRT, waarbij leraren en leerlingen door een bril van raciaal essentialisme naar de wereld en wereldgeschiedenis kijken.

Bezorgde ouders zijn ervan overtuigd dat harmonie tussen blanke en zwarte studenten verhinderd wordt door een slachtoffercultuur te creëren waarbij Afro-Amerikaanse studenten zichzelf als onderdrukt zien door hun blanke klasgenoten. De blanke (of ‘witte’) studenten wordt gaandeweg een stevig schuldgevoel aangepraat.

Virginia

Een mobilisatie van de ‘oudercoalitie’ door de Republikeinse Partij bleek voor een eerste maal succesvol tijdens de gouverneursverkiezing in de staat Virginia. Virginia, een staat die steeds Democratischer leek te worden, verkoos op 2 november 2021 de Republikein Glenn Youngkin. Youngkin had zwaar ingezet op bovenstaande onderwijsissues. Zijn berekende gok had de governor’s mansion als opbrengst.

Daarbij werd hij geholpen door zijn Democratische tegenstrever, die tijdens een debat verkondigde dat ouders geen inspraak dienden te hebben in wat hun kinderen onderwezen werd. Koren op de molen van Youngkin, die zijn opponent wegzette als een radicaal-linkse promotor van gendertheorie en CRT wiens broodheer niet het volk van Virginia zou zijn, maar wel de voorzitter van de onderwijsvakbond.

Recept

Republikeins parlementslid Jim Banks, voorzitter van het conservatieve Republican Study Committee, verkondigde na de verkiezing van Youngkin dat het van primordiaal belang wordt voor de Republikeinse Partij om zich te positioneren als de ‘party of parents’ (‘partij van de ouders’). Geen eenvoudige taak, aangezien ‘soft issues’ als onderwijs doorgaans het speelterrein zijn van de Democratische concullega’s.

Maar het is een potentieel potent wapen voor de tussentijdse verkiezingen van 2022. De partij die ouders tot een semi-permanente coalitie weet te smeden én aan haar te binden, zal moeilijk te verslagen zijn. De Democratische Partij dreigt er dan ook achter te komen wat er gebeurt wanneer zij miljoenen ouders tegen de haren instrijkt.

Jim Banks

Amerika kiest: de coalitie van bezorgde ouders