Nogal wat Vlamingen zullen de laatste aflevering van de VRT-reeks Het Verhaal van Vlaanderen met toenemende perplexiteit bekeken hebben. Want eindelijk kwam de aap uit de mouw, de conclusie waarvoor men ons tien weken lang had geprepareerd: de Vlaming bestaat niet, de superdiversiteit is in de plaats gekomen. Over dat woord zo dadelijk meer. Via cafépraat uit de Seefhoek (‘zwaanst na nie, ei’), iets uit een Panorama-reportage van de vorige eeuw, wordt dé Vlaming als een fossiel weggezet dat niet mee is met de tijd, of beter: met de linkse maatschappijvisie die door historici als Jan Dumolyn handig binnen het Verhaal werd geweven.

Dus eindigt Tom Waes met een ode aan de ‘superdiverse’ samenleving, en krijgen we een happy end geserveerd dat van geen kanten met de politieke en maatschappelijke realiteit vandaag in Vlaanderen strookt. De realiteit namelijk dat een hoop Vlamingen zich niet meer herkent in het door massamigratie vertimmerd landschap, en waarvan 25% bereid is om daarvoor ook een extreem politiek statement te maken. Voor de culturele, academische en politieke elites, waarvan Waes zich tot spreekbuis ontpopte, is er evenwel geen probleem: zij prediken de ‘verbinding’, en al wie er zich niet lekker bij voelt is zélf het probleem. Maar waar komt dat woord ‘superdiversiteit’ vandaan, en waar staat het voor?

170 nationaliteiten

De domme, marginale Vlaming uit de Seefhoek (BRT, 1988), door Tom Waes terug opgevoerd

In eerste instantie gaat het om een malaise bij links zelf. Progressieve opiniemakers wilden zo langzamerhand van de term ‘multiculturaliteit’ af, omdat niemand die nog ernstig nam. Het woord lag niet meer in de markt. Dat oorden als Molenbeek broeihaarden van het jihadisme bleken, en dat bij peilingen een meerderheid van moslims te kennen geeft dat ze de Koran boven de rechtstaat stellen, is uiteraard vervelend voor de linkse propagandisten van de grote cultuurmix. Als je de realiteit niet kunt veranderen, moet je de taal en de referentiekaders veranderen waarmee de realiteit ‘gelezen’ wordt, zullen deze ideologen gedacht hebben. Het idee van superdiversiteit bleek het ei van Colombus.

Deze doctrine zegt bijvoorbeeld dat er in Antwerpen 170 nationaliteiten wonen, en dat we ons niet druk meer moeten maken over spanningen rond waarden en tradities, en welke we als gemeenschap willen accepteren. Er is, volgens dit perspectief, geen dominante groep of cultuur meer, geen probleem van integratie of assimilatie, en het onderwijs dient zich ook te schikken naar de nieuwe realiteit. Het Nederlands is geen echte voertaal meer, laat staan een cultuurtaal, maar hooguit een Lingua Franca, een ‘oeucumenisch medium’ (sic) waarmee al die nationaliteiten een broodje bij de bakker kunnen kopen. Meer moet (en mag) dat niet zijn.

Gangmakers in Vlaanderen van deze postmoderne cultuurdestructie – want daar komt het op neer – zijn Ico Maly, Jan Blommaert en Joachim Ben Yakoub, met hun boek ‘Superdiversiteit en democratie’ (EPO, 2014). Ze stellen simpelweg dat, wie dit Toren-van-Babel-model niet accepteert, ‘zich keert tegen de open, pluralistische, democratische en verlichte samenleving’. Dat is een contradictio-in-terminis, want de verlichtingswaarden (evenals trouwens de democratie) zijn bij uitstek gebonden aan een Europese leidcultuur.

Helaas, Maly en co willen dat u uw Vlaamse/Europese identiteit herleidt tot een van de 170 subculturen, ook als die 169 andere met de verlichting of democratie niks hebben. Men kan dan ook niet meer over ‘migranten’ spreken, allochtonen of autochtonen, wat meteen de migratiekwestie in één klap oplost. Onnodig te zeggen dat deze constructie in hoge mate op wishfull thinking is gebaseerd, en met een semantische truc de beschadigde multicul-doctrine omzet in een even utopisch luchtkasteel van de bonte metropool, waar individuen, groepen en nationaliteiten door mekaar heen fladderen zonder te botsen.

Het kruispuntdenken

Bron: Cavaria.be

Ondertussen waren de wokes in onze contreien geland, en was het tijd om het begrip ‘superdiversiteit’ verder op te blazen. Wat als we nu eens die subculturen toevoegden aan een grotere waaier van identitaire categorieën zoals etnische afkomst, religie, huidskleur, leeftijd, geslacht en seksuele geaardheid (‘gender’), socio-economische niche, en zelfs lichamelijke of mentale conditie.

Dat zou de kans op interculturele botsingen tot nul herleiden, en alle menselijke verhoudingen definiëren volgens de mate waarin men ‘geprivilegieerd’ is, dan wel gediscrimineerd wordt. Er bestaat geen volk meer, geen cultuur, geen gemeenschap, geen sociale cohesie, enkel nog de gevoeligheden van minderheden en individuen, en de graad van bescherming die hen wordt toegekend volgens een strak schema. Uw nieuw virtueel paspoort bepaalt uw plaats als gediscrimineerde (slachtoffer) of discriminant (dader) in het schema. Dat heet in het jargon het kruispuntdenken of het intersectioneel model.

Waarom kruispunt? Omdat men twee, drie, of zelfs vier keer in de prijzen van de gediscrimineerden kan vallen: gekleurd, jong, vrouw, seksueel ‘anders’ (homo, non-binair, LGBTQ+), sociaal achtergesteld, niet behorend tot de Europese cultuur, en eventueel ook behept met een beperking. Meteen is dit een puntensysteem met topmodellen. Zo zou bijvoorbeeld de jonge, arme, gekleurde, lispelende lesbische moslima alle handicaps combineren, en uitgeroepen worden tot de martelares van de intersectionele kerk.

Bij dit extreem victimisme horen vanzelfsprekend ook profielen van onderdrukkers, goed gekend bij de bevoegde instanties want het lezerspubliek van deze column: blank (in het jargon ‘wit’), mannelijk, 40+, hetero, middenklasse, Europees georiënteerd, mentaal en fysisch gezond. Bepaal zelf uw intersectie. Al deze profielen worden impliciet (of soms zelfs expliciet) beschouwd als zij die de ongelijkheid in stand houden, en zich dus schuldig maken aan discriminatie.

Betuttelingsindustrie

Een complete betuttelingsindustrie houdt de slachtoffers zorgvuldig in hun slachtofferrol. Achter de superdiverse samenleving staat een kolonne van moraalridders en bewakers van de intersectionele schuldbalans. We zijn helemaal in de welbekende woke-religie van de jaren twintig aanbeland.

Het gaat er zo serieus aan toe, dat niemand de grappen en tegenstrijdigheden in het verhaal bemerkt. Want natuurlijk is deze superdiversiteit een uitvinding van de witte Europeaan zelf, en passen moslims voor die postkoloniale rituelen van zelfbeschuldiging. Als zogenaamde onderdrukten zijn ze tegen homoseksualiteit en voor een patriarchaal samenlevingsmodel: de man baas. Dju, daar gaat de mooie intersectionele wereldkaart. Mohammed doet niet mee, en bekijkt bijvoorbeeld de jaarlijkse Pride Parade, het jaarlijks Brussels festival van de diversiteit, met zeer gemengde gevoelens.

Het paradoxaal-komische is ook dat, hoe meer slechte punten je verzamelt als ‘onderdrukker’, hoe meer je gediscrimineerd en uitgesloten wordt uit het debat, en zelfs sociaal of professioneel gemarginaliseerd. Dat heet tegenwoordig ‘cancelen’, tot zover de inclusie. We herinneren ons het geval van de komiek Urbanus, wiens kruispunt-identiteit van ‘witte’, oudere mannelijke hetero ertoe leidde dat hij geen mening meer mocht hebben over zin en onzin van discriminatie, en dat zijn humor wordt beschouwd als een perverse restant van het kolonialisme, jawel.

Ik vraag me af of Tom Waes – o ironie, zelf een ‘witte’, oudere, mannelijke hetero- zich realiseert met wat voor een ballon gebakken lucht hij uit zijn reeks is opgestegen. Gecombineerd met wokeness behoort heel de doctrine van de ‘superdiverse samenleving’ tot een anti-verlichtingsdenken dat binnen onze cultuur wortel heeft geschoten. Onze emancipatorische bewegingen (feminisme, sociale beweging, ijveren voor democratie en vrije meningsuiting) hebben een monster gebaard dat de nieuwe verknechting organiseert, inclusief taalcontrole en censuur. Il faut le faire.

Ondertussen loopt de klok, en proberen steeds meer EU-landen de zelfgeschapen migratiechaos onder controle te krijgen. Als we onze Europese cultuurwaarden niet meer kunnen of durven veilig stellen, geen grenzen meer kunnen of durven trekken, zullen ook de linkse ideologen en opiniemakers snel merken dat ze hun pen mogen opbergen. Dat is dan de ultieme grap, daarna is het over & out.

Joachim Ben Yakoub

‘Superdiversiteit’: de waarheid achter de schone schijn