Charles Michel, de opperhaan van het zuiden, verrijst nogmaals uit de doden en verhuist naar de mesthoop van Europa waar hij net als Maurice de haan de taak heeft om iedereen horendol te maken. Onderschat die topjob niet, want de lijzige Europarlementsleden wakker houden is geen eenvoudige taak. In Straatsburg werden deze week zwakke ministers en regeringsleiders gekozen voor Europese topfuncties. De afval naar Europa borstelen heet dat in het eurojargon. Je kan je afvragen waarom de superzwakke Didier Reynders dan naast een Europese topjob greep? En waarom Marghem of Peeters niet werden voorgesteld, want zij zijn met voorsprong de zwaksten onder de zwakkeren?

De Onverenigde Naties van Europa (ONE)

Om president te worden van 327 miljoen inwoners van de Verenigde Staten van Amerika (VS) moest Donald Trump zich onderwerpen aan de mening van 130 miljoen kiezers. Om president van de 517 miljoen inwoners van de Onverenigde Naties van Europa te worden moest Lazarus Michel 15 van de 28 leden van de Europese Raad over de brug trekken. In Straatsburg geldt het adagium: ‘Hoe hoger het loon, hoe lager het democratisch gehalte’. Lazarus Michel mag op 1 december zijn mager jaarloon van 200.000 euro inruilen voor een hongerloon van 300.000 euro. Daarvoor kan je al eens je land in Marrakesh verkopen.

Hoe word je Europees president? Je versjachert je politieke partij om kamikazepremier te worden met Waalse minderheid, je entertaint bekvechtende ministers, je presenteert de slechtste begroting in decennia, je levert het slechte klimaatrapport van Europa af, je rijdt de regering de afgrond in voor je persoonlijke internationale ambities en je verliest de nationale verkiezingen met glans. Onderweg moet je met trots je eigen falen torsen en gedragen door een Petrus-syndroom langs de lijken op het slagveld de gouden koets bestijgen. Op een dag vind je de job van je leven: abusus rei publica.

Voor Vlaanderen en volk

De almacht van Praetor De Wever smelt zienderogen. Hij wou een Vlaamse regering op 11 juli, maar carrière- en eurojager Francken stelde plots zijn eigen belang boven deze van de Vlaams-nationalistische ziel van zijn partij. Francken kreeg steun van Loones, Homans, Van Peel en Muyters die ook zonder portefeuille dreigden te vallen. Daarop gooide Francken zijn ballen in de Schelde en blèrde een kleinzielige denigrerende smeekbede bij Elio de Roeper. De man die het pact van Marrakesh vergeten was en visums als snoepjes uitdeelde zet nu de confederale diepvries op een kier.

Nochtans heeft een partij die streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen niets te zoeken in een federale regering, tenzij om de klucht van Filip te ontbinden. De Walen zijn not impressed, ze gaan nog maanden de Vlamingen laten wachten en willen maar twee zaken: van 6,4 miljard euro Vlaamse transfers naar 10 miljard euro en geen staatshervorming voor 2024. Alleen testosterontweeter Francken schijnt dit niet te beseffen. Als naïeve tiener hoopt hij nog steeds de pedante obstinate Walen te kunnen overtuigen. Beste Theo, weiger de federale kelk van de ondergang in ruil voor enkele zilverlingen. Vecht op water en brood voor een welvarend Vlaanderen. Bestrijd het linkse federale cataclysme en zegevier voor de Vlaming. Vecht niet voor Vlaanderen en beurs, maar voor Vlaanderen en volk.

De strijd naar eeuwige roem is zinloos

Nagenoeg elke politicus start uit ideologie en vanuit de overtuiging Vlaanderen beter te kunnen maken. Maar al is de ideologie nog zo snel, de hebzucht achterhaalt ze wel. Want één voor één vallen ze ten prooi aan de ijdelheid om zichzelf te zien, te lezen en te horen in de media. Allen smelten ze voor de exuberante lonen en extralegale voordelen gekoppeld aan politieke mandaten. Allen hunkeren ze naar het verslavende gevoel van de macht. De politiek is een krabbenmand van kannibalen. Je haalt een met geld overladen topjob binnen door anderen naar beneden te trekken, ze op te vreten, en vervolgens omhoog te klimmen. Het bittere schouwspel van de Europese strijd voor de postjes kreeg deze week reeds zijn peripeteia, in België wordt het wachten tot eind 2020, het tijdstip dat Europa geen uitstel meer wil verlenen voor het opmaken van een Belgische begroting.

De media- en euroverslaving wordt nog aangevuld met de ambitie om zichzelf te vereeuwigen in de geschiedenisboeken, op postzegels of godvergeten bankbiljetten. De strijd voor eeuwige roem is evenwel zinloos want we eindigen finaal allemaal in vergetelheid. Beter dan John Green in zijn meesterstuk The fault in our stars kan ik het niet verwoorden: ‘There will come a time when there are no human beings remaining to remember that anyone ever existed or that our species ever did anything. There will be no one left to remember Aristotle or Cleopatra, let alone you. And if the inevitability of human oblivion worries you, I encourage you to ignore it. God knows that’s what everyone else does.’

John Green

Politiek is een krabbenmand van kannibalen