Na de plotse opkomst van de brexitpartij als een van de grootste partijen van het Verenigd Koninkrijk, voorspel ik u binnen één of twee weken de volgende aardverschuiving in de politiek daar. Jeremy Corbyn, al bijna vijf jaar leider van Her Majesty’s Loyal Opposition, is foutu, zoals de Fransen het zeggen. Hij is er geweest. En het is aan de BBC om het genadeschot uit te delen, woensdagavond aanstaande, in de documentaireserie Panorama. Mist u het vooral niet.

Antisemitisme

Eerder schreef ik over het etterende antisemitisme binnen Labour, en dat is wat Corbyn uiteindelijk de das omdoet. Het afgelopen jaar werd ik er nog moedeloos van, hoe de eindeloze reeks oprispingen van regelrechte jodenhaat onder parlementsleden en andere gekozen Labour-politici behalve wat ophef hier en daar in de media verder zonder gevolgen bleef. Het beeld van een politieke partij met honderdduizenden leden die vrijwel integraal geen boodschap hebben aan het geïnstitutionaliseerde antisemitisme binnen die partij, valt huiveringwekkend te noemen, zeker voor een jood.

Soep op camping-gas

De oppositieleider staat bekend als een rigide Marxist. Iemand die niet vaak lacht maar makkelijk kwaad wordt, vooral op iedere journalist die hem niet alle ruimte geeft of, God forbid, lastige vragen stelt. Een man die in een biografie van zijn ex-vrouw wordt beschreven als een dogmatische, wereldvreemde en sociaal gemankeerde vrek.

Ok, het is zijn ex-vrouw, maar als ze vertelt hoe het stel ooit in het communistische Tsjechoslowakije op vakantie ging, en Jeremy voortdurend razend was omdat de Tsjechen volgens hem niet recht genoeg in de leer waren, en consequent weigerde in een restaurant te eten maar iedere avond een blikje soep opwarmde op een camping-gasje, heb ik alle reden haar te geloven.

Wie Corbyn een tijdje heeft gevolgd, krijgt een afschrikwekkend beeld van hoe Engeland eruit zou zien mocht hij ooit op Number 10 terechtkomen. Het is niet voor niets dat dit nog niet is gebeurd, al doen de Tories al drie jaar lang al het mogelijke om zichzelf irrelevant te maken via infighting over brexit. Corbyn als premier zou honderd keer rampzaliger zijn voor het land dan de meest radicale brexit, daar zijn de meeste Engelsen het godzijdank wel over eens. Om nog maar te zwijgen over wie in dat geval minister van Financiën zou worden: John McDonnell, een gemankeerde communist die al heeft aangekondigd van alle grotere bedrijven een tiende deel in beslag te nemen om aan de werknemers cadeau te doen. Dankzij de BBC – die nota bene Labour altijd goed gezind is geweest, of toch beter dan de Conservatieven – ziet het er nu naar uit dat het gevaar definitief is geweken.

Zwijgcultuur

In de aanstaande aflevering van Panorama zou met name zichtbaar worden hoe de top van Labour-politici en partijfunctionarissen al het mogelijke heeft gedaan om de wijdverspreide jodenhaat onder leden en politici onder het tapijt te schuiven. Een stuk of zes voormalige medewerkers van het partijbureau worden geïnterviewd die allemaal hetzelfde verhaal vertellen: klachten over antisemitisme werden ongeacht de inhoud nooit serieus genomen. Wat iedereen eigenlijk al wist.

Nog maar een paar dagen geleden stapte een bekende advocaat op die Labour al jaren bijstaat in geschillen. Zodra de uitzending van Panorama werd aangekondigd, heeft de partij de ongebruikelijke stap genomen om nieuwe en zeer prijzige advocaten op genoemde klokkenluiders af te sturen. Ze worden, as we speak, bedreigd met juridische gevolgen mochten ze hun geheimhoudingscontracten schenden in de documentaire. En dat terwijl Labour fel tegenstander is van het fenomeen ‘Non-Disclosure Agreement’ of geheimhoudingscontract, omdat de partij in lijn met haar – voormalige? – waarden altijd op heeft willen komen voor klokkenluiders.

We kunnen rustig stellen dat de rapen nu gaar zijn binnen de partij. De zondagskranten smullen van politici die over de grond rollen en elkaar voor rotte vis uitmaken. De tweede man van Labour, MP Tom Watson, stuurde een tweet rond waarin hij het betreurt dat er zoveel geld en moeite wordt gestoken in het tot zwijgen brengen van ex-medewerkers.

Onnodig te zeggen dat de top van Labour ook luidkeels tegen de BBC tekeer gaat. Die zou eenzijdig zijn, bevooroordeeld, enzovoort. Nu valt er inderdaad wel wat af te dingen op de BBC, maar zoals ik zei, ze waren toch altijd eerder geneigd de kant van Labour te kiezen. Zelfs daar heeft Corbyn kennelijk een eind aan weten te maken.

Hardliner als rechterhand

Corbyn werd ooit tot partijleider gekozen door links-radicalen die voor de gelegenheid massaal lid waren geworden van Labour, en het is goedbeschouwd een wonder dat hij er nog steeds zit. Hij staat ver van het stereotype van de Engelse politicus: hij mist ieder vermogen tot relativeren, laat staan humor. Hij is tegen de Europese Unie maar om heel andere redenen dan die van de doorsnee brexiteer. Hij vindt de EU een kapitalistisch instituut. Niet gek gezien zou ik zeggen, maar op geen stukken na het grootste probleem van de EU – zoals maar weer is gebleken. Denk aan hoe Macron en Merkel in een één-tweetje de top hebben weten te vervangen door twijfelachtige marionetten, die op eigen gelegenheid nooit op die plek terecht zouden zijn gekomen, laat staan onder democratische voorwaarden.

Zowel Diane Abbott, de schaduwminister van Binnenlandse Zaken, als eerder genoemde John McDonnell, beiden uiterst loyaal ten aanzien van Corbyn, hebben interessant genoeg laten weten dat de grote leider nu toch echt eens een paar van zijn naaste adviseurs zou moeten ontslaan. Inderdaad, daar zit vooral het probleem.

Het eerste dat Corbyn deed toen hij in 2015 tot partijleider werd gekozen, was een zekere Seumas Milne tot naaste adviseur benoemen, officieel zijn ‘director of communication’, officieus zijn spindoctor. ‘The news was met with horror by some in the party,’ lezen we met typisch understatement in de Daily Express.

Milne is de zoon van een voormalig hoofd van de BBC, groeide op in enorme luxe en erfde bijna vier miljoen pond van zijn vader. Toch hoort hij al sinds zijn schooltijd tot wat de ‘hard-left‘ heet. Een lid van de Communistische Partij, grote fan van Mao, Poetin, enzovoort. En bezeten van een alles overheersende haat tegen Israël – die hij met Corbyn deelt. De joodse staat mag wat hem betreft liever vandaag dan morgen van de kaart verdwijnen. Palestijns terrorisme bestaat volgens hem niet, want Israël doet niets anders dan ‘op industriële schaal Palestijnen vermoorden.’ Oh ja, Milne is ook nog journalist geweest bij The Guardian…

Als een scène uit een griezelfilm vertelden Labour MP’s hoe ze naar een afspraak gingen met Corbyn om grieven of twijfels te bespreken ten aanzien van de gevoerde politiek. Als ze dan de deur van zijn kamer opendeden, zat niet Corbyn daar, maar Seumas Milne, als een soort enforcer.

Afleggen tegen Boris

Boris Johnson wordt op dit moment vrijwel zeker verkozen tot leider van de Conservatieven. Een van de veelgehoorde argumenten is dat hij Corbyn kan verslaan in verkiezingen. Dat klopt, maar waarschijnlijk is het niet meer relevant. Het zou mij verbazen als Corbyn de volgende verkiezingen haalt. Blijft het feit dat Johnson in alles zijn tegenpool is: een aardige kerel, goedlachs met vermogen tot relativeren, altijd charmant en innemend. Een flamboyante spreker en een geboren onderhandelaar, iets dat van May noch Corbyn gezegd kan worden.

Alle wrok tegen Boris Johnson op het moment is óf jaloezie, óf woede over het feit dat hij waarschijnlijk van brexit een realiteit en een succes zal weten te maken.

Tenslotte speculeer ik graag nog even over de BBC. Waarom steekt die Corbyn uitgerekend op dit moment een dolk in zijn rug? Zou het juist de bedoeling zijn om Labour te redden? Verstandige mensen weten al lang dat de partij met Corbyn nooit een echte kans zal krijgen. Zelfs tweede man Tom Watson zou het al beter doen bij verkiezingen. Net als één van de broers Miliband, kinderen van Pools-joodse immigranten…

John MacDonnell

Rapen gaar voor Jeremy Corbyn?