De geoefende Sporza-kijker weet dat de rechtstreekse uitzendingen van wielerwedstrijden de plek zijn voor wie houdt van contaminaties. De verhaspelingen worden ongeremd aan hoge snelheden de ether ingestuurd. Maar soms zijn de wielrenners zelf de verpersoonlijking van een contaminatie.

Eenzame fietsers

Vorige donderdag werd het Belgisch kampioenschap tijdrijden gereden. Zoals de meesten wel weten, reden Remco Evenepoel en Lotte Kopecky bij de eliterenners de tegenstand op een hoopje. Ook de elite zonder contract werkte een tijdrit af. Vorig jaar won Guillaume Seye en dit jaar was de renner, die tot twee jaar geleden voor BEAT cycling reed, opnieuw van de partij. Tijdens de opwarming botste de tempobeul uit Wolvertem in een blinde bocht tegen een auto van een seingever. De tijdritfiets van de onfortuinlijke renner brak middendoor.

Mijn respect voor tijdrijders is bijzonder groot. Het zijn eenzame fietsers die beuken tegen de natuurelementen, maar vooral tegen zichzelf. Om een eenzame fietser te kunnen zijn, moet je echter een fiets hebben. Terwijl Seye verzorgd werd, klopte zijn echtgenote bij verschillende ploegen aan en vond slechts een kwartier voor de start bij Quick Step-Alpha Vinyl een fiets.

Roland Garros

Het verhaal deed me denken aan de Belgische tennisser Joran Vliegen. Hij trok naar Parijs om het gemengd dubbel op de voorbije Roland Garros te spelen, maar had nog geen partner. Dat laatste is vrij cruciaal als je het dubbelspel wil spelen. In het bureau van de scheidsrechters koos Vliegen lukraak het nummer van de Noorse Ulrikke Eikeri en stuurde haar een sms.

Slechts een half uur voor de deadline was hun samenwerking bezegeld. Het duo was totaal onvoorbereid en de Noorse had nog nooit gemengd dubbel gespeeld. Het recept voor een snelle exit zou je denken, maar de twee raakten wel tot in de Grand Slam-finale. Een zilveren sms’je.

Wie zoekt die wint

Of tijdrijder Guillaume Seye aan Joran Vliegen heeft gedacht toen hij op de geleende fiets stapte en wachtte op het startsignaal van de official, weet ik niet. In elk geval had de eenzame fietser geen bord voor z’n kop. Op een geleende fiets, nauwelijks opgewarmd en zonder hartslagmeter en fietscomputer snelde hij naar de contaminatie van twee spreekwoorden en verlengde zijn titel bij de tijdritten. Wie zoekt, die wint.