U kent ongetwijfeld chorizo, het pikante Spaanse worstje dat vaak als een tapashapje bij een pint bier of een glas wijn wordt gegeven. Een chorizo spreek je uit als ‘tjoriso’ en dus niet ‘goridzo’ wat ik toeristen wel eens hoor bestellen, waarna ze kwaad worden omdat de gemiddelde Spaanse kelner er geen touw aan kan vastknopen en vervolgens, zoals Manuel uit Fawlty Towers, ‘que?’ stamelt.

Maar er is meer dan dat. Chorizo is ook een volkse naam voor een schurk, een boef. Niet meteen een inbreker of geweldenaar, maar wel een oplichter, fraudeur, kortom een schobbejak.

Ik was vorige week in het ziekenhuis mijn revalidatieoefeningen aan het doen, in het gezelschap van enkele lotgenoten en de fysiotherapeuten, toen iemand over de ‘zaak Koldo’ begon, een politiek schandaal dat in Spanje dagelijks de voorpagina’s haalt.

Koldo was de rechterhand en het manusje-van-alles van de voormalige Spaanse minister van Transport Jose Luis Abalos (socialisten), een regelneef en ritselaar zoals je ze wel vaker vindt in de periferie van politieke partijen. Bij verkiezingen zijn ze in de weer met affiches, borden, behangerslijm en papborstel, waarna ze beloond worden met een job op een kabinet als chauffeur. Ze luisteren in de auto mee naar gesprekken van de minister en droppen hem ’s avonds na gedane arbeid, niet noodzakelijk altijd thuis bij de wettige echtgenote. En zo wordt de ritselaar al snel ‘de vertrouwensman’.

De covidcrisis was een gouden opportuniteit voor ritselaars en regelneven. Vooral toen er overal plots mondmaskers te kort waren, sprongen de ‘vertrouwensmannen’ van Brussel tot in Madrid in actie. Koldo haalde negen contracten voor mondmaskers binnen en streek daarvoor in totaal commissies op ter waarde van 6,5 miljoen euro.

Koldo kocht er vastgoed mee op naam van zijn kinderen, betaalde privéreizen van ‘zijn’ minister Abalos en kocht voor zichzelf een Ferrari Portofino, een Audi A8 en twee Land Rovers. Twee, want die zijn nogal aan sleet onderhevig bij intensief gebruik, zoals u ongetwijfeld weet.

Schijnwerpers

Door de ‘Koldo-zaak’ zijn nu ook de schijnwerpers op Francina Armengol (PSOE) gericht. De huidige parlementsvoorzitter zou bij de mondmaskeraankopen van Koldo betrokken zijn geweest toen ze nog president van de autonome regio Balearen was. (Het zal u opvallen dat er enige gelijkenis is met de mondmaskerfraude in België. Alleen stonden bij ons de liberalen in het oog van de storm en deze keer niet de socialisten.)

Terug naar de de mening van de man in de fysiotherapie: ‘Er is nooit genoeg brood voor alle chorizo’s’, riep Christobal, een pientere zestiger, die jonglerend met een ballon zijn evenwicht probeerde te bewaren. Brood betekent in de volksmond hier ook namelijk ook ‘geld’, waardoor zijn opmerking van een gelaagde poëtische schoonheid was.

Ironisch genoeg lees ik vanochtend in de krant dat ook de EU nu een onderzoek doet naar de zaak Koldo. Ironisch, omdat de EU er (denk aan de geheime sms-deals van Ursula von der Leyen met Pfizer) maar niet in slaagt om de pikantste der chorizo’s door te slikken.

Jose Luis Abalos

De pikantste chorizo