Drie weken lang voerden Canadese vrachtwagenchauffeurs actie. Ze protesteerden tegen de grote schade die ze ondervonden door de stringente covid-beperkingen van de Canadese regering. Ze bezetten met hun Freedom Convoy het centrum van de hoofdstad Ottawa en blokkeerden enkele grensovergangen tussen Canada en de VS. Premier Justin Trudeau weigerde categorisch in dialoog te gaan, of zelfs maar naar de grieven te luisteren. Al vanaf het begin noemde de meest woke regeringsleider ter wereld de vrachtwagenchauffeurs en hun sympathisanten nazi’s, ‘hakenkruiszwaaiers’, racisten en white supremacists.

Haatcampagne tegen demonstranten

Met de media als echokamer beweerde hij, nog voor de truckers goed en wel in Ottawa arriveerden, dat het om een kleine randgroep van extremisten met ‘onacceptabele standpunten’ ging. Later sprak hij in een tweet over ‘antisemieten, islamofoben, racisten, homofoben en transfoben…’.

Politici en media voerden gezamenlijk een haatcampagne tegen de demonstranten. Ze moedigden de ordetroepen aan, die menig actievoerende vrachtwagenchauffeur het ziekenhuis in sloegen. Het publiek moest begrijpen dat de ‘Mounties’ — de fameuze bereden politie van Canada — genoeg reden hadden om ongegeneerd met hun paarden over vreedzame burgers te rijden.

De campagne van demoniseren en terroriseren leek spekend op hoe Frankrijks president Macron de Gele Hesjes behandelde.

Onbeperkte macht gegrepen

Maar Trudeau ging verder. Op Valentijnsdag — 14 februari — haalde hij een veiligheidswet uit 1988 uit de kast, die de regering vrijwel onbeperkte macht geeft om een crisis te bestrijden. Ooit ontstaan om separatisten in Quebec te bestrijden en expliciet gericht op dreigend of actueel zwaar geweld van staatsgevaarlijke elementen.

Van zwaar geweld was echter geen sprake, op een enkel incident na. En ja, de politie nam wapens in beslag en er reed inderdaad een vrachtwagenchauffeur rond met een nazivlag in zijn cabine. Dat was goed voor een foto die iedere krant haalde. Maar verder was het vooral barbecueën, dansen en ballenbakken voor de kinderen.

De Canadese regering hield vol dat de veiligheidswet en de daarbij behorende volmachten noodzakelijk waren — vanwege onder meer ‘intimidatie en uitingen van haat’. Je hoeft die wet niet te kennen om te weten dat dit geen van beide geldige redenen zijn om een staat van beleg af te kondigen. Laat staan om iedere burger, die het centrum van Ottawa in wil, eerst bij een checkpoint aan de politie te laten uitleggen wat hij daar te zoeken heeft.

Nieuwe trend onder woke autoriteiten

En nog was de Canadese premier niet klaar. Hij stelde tegen de demonstranten en hun sympathisanten extreme economische dwangmaatregelen in. Die waren ooit voor terroristen in het leven geroepen. Protesterende burgers als terroristen bestempelen is een opvallende nieuwe trend onder woke autoriteiten. Ook bijvoorbeeld Amerikaanse ouders die in opstand komen tegen de op school onderwezen kritische rassentheorie worden tegenwoordig door de FBI als terroristen beschouwd.

David Lametti, de Canadese minister van Justitie, noemde de landelijke protesten een ‘pro-Trump-beweging’ en kondigde financiële en criminele sancties aan. Justitie sommeerde banken en verzekeringsmaatschappijen hun diensten aan alle betrokkenen bij die protesten op te schorten. Met als gevolg dat duizenden mensen en bedrijven die via inzamelingsacties op internet hadden gedoneerd, met geannuleerde creditcards en verzekeringen kwamen te zitten. Of zelfs bevroren banktegoeden. De staat legde beslag op de miljoenen dollars van die ingezamelde gelden. En hij maakte de namen van donoren bekend, waardoor allerlei mensen bijvoorbeeld hun baan kwijtraakten.

Dit kun je met recht cancellen op industriële schaal noemen, uitgevoerd door of in opdracht van de autoriteiten. Wie het niet eens is met overheidsbeleid en dat wil uiten, of daaraan concreet steun wil betuigen, loopt het risico economisch kaltgestellt te worden. Een grote groep burgers wordt daarmee financieel onder druk gezet zich koest te houden.

Medeplichtige media

Zoals vaker is de rol van de media opvallend. Neem bijvoorbeeld Juliette Kayyem, ooit adviseur van voormalig president Obama en nu analiste voor CNN. Zij moedigde de politie aan ‘banden lek te snijden, dieseltanks te legen en chauffeurs in het cachot te gooien…’ Die chauffeurs zou het werk voorgoed onmogelijk moeten worden gemaakt, vond ze.

Het ging in dit geval om blokkades aan de grens met de Verenigde Staten, die al een week voordat Trudeau met zijn noodwet kwam door de politie waren beëindigd. In goede sfeer! Vrachtwagenchauffeurs en politieagenten schijnen elkaar daarbij zelfs in de armen te zijn gevallen.

Democratisch?

De draconische covid-maatregelen die het protest op gang hadden gebracht, zijn in verschillende Canadese provincies alweer afgeschaft. Maar de door Trudeau verklaarde oorlog tegen de truckers en hun sympathisanten gaat onverminderd door. De hoofdcommissaris van Ottawa liet weten dat alle weggesleepte vrachtwagens bij opbod zullen worden verkocht. En alle betrokkenen zouden in de komende maanden opgespoord en voor het gerecht worden gesleept. Inmiddels kreeg de man zoveel kritiek dat hij af moest treden.

Het is bizar dat zogenaamde democraten een noodwet toejuichen die zonder enig publiek of parlementair debat werd afgeroepen. En zonder echte nood: of je moet veel toeteren en het overtreden van verkeersregels ‘serieus geweld’ noemen.

Woke hatelijkheid

Premier Trudeau komt tot vervelens toe op voor minderheden, noemt zichzelf graag feminist en loopt ieder jaar uit solidariteit mee in een gay-parade. Of zoals hij het zelf politiek correct en tot hilariteit van zijn burgers noemt: de 2SLGBTQQIA+-parade.

Hij en zijn fans preken ’tolerantie’ en ‘verscheidenheid’, maar nu het puntje bij het paaltje komt, mag de politie erop los rammen omdat er maar één standpunt ‘acceptabel’ is. Het lijkt alsof deze progressieve elite de gewone burger haat. Afgelopen zomer was er in Canada een golf van geweld tegen katholieke kerken: tientallen gingen in vlammen op. Opvallend is dat Trudeau dit concrete geweld weliswaar afkeurde, maar ook ‘begrijpelijk’ noemde. Letterlijk.

In actualiteitenprogramma’s hier te lande spreekt men de naam Trudeau nog altijd steevast met de grootst mogelijke eerbied uit. Maar de doorsnee Canadese kiezer leek al genoeg van hem te hebben, vooral omdat hij in het middelpunt stond van allerlei voornamelijk financiële schandalen.

Schandalen

In 2015 haalde Trudeau met zijn liberale partij de grootste verkiezingsoverwinning in de Canadese geschiedenis. En in 2017 werd bekend dat hij zich met zijn modelgezinnetje in het geheim had laten fêteren door een puissant rijke Perzische prins, de Agha Khan IV. Trudeau was met zijn gezin op extreem luxe vakanties geweest op het privé-eiland van de Khan. De Canadese belastingbetaler bleek daaraan meebetaald te hebben, terwijl Trudeau die vakanties had verzwegen.

Het ergste was dat zijn regering tegelijkertijd de zogeheten ‘Aga Khan Foundation’ met 50 miljoen dollar had gesubsidieerd. Daar kwamen andere schandalen bovenop. Bij verkiezingen in 2019 en 2021 presteerde Trudeau beduidend slechter en kon hij alleen nog met een minderheidskabinet verder.

En nu lijkt deze mooie jongen, die zich publiekelijk met één arm opdrukt en regenboogsokken draagt, zich te ontpoppen als een ordinaire despoot.

In 2019 schreef de Canadese journaliste Leah McLaren, ooit een fan van Trudeau, na alweer een schandaal: ‘Het is alsof je een eenhoorn ziet worden platgereden door een vrachtwagen.’

Wat een vooruitziende blik.

Juliette Kayyem

Justin Trudeau: woke idool of ordinaire despoot?