Nog niet zo lang geleden was het bijna een gewoonte dat historici en psychologen het aantal Joden in allerlei soorten organisaties turfden. De Amerikaanse psycholoog Kevin Macdonald wijdde zelfs bijna een heel oeuvre aan de invloed van de Joden in de antropologie (verwijzend naar de school van Boas), in de Frankfurter Schule, de psychoanalyse, in de linkerzijde (denk aan het bolsjevisme), enzovoort. Vandaag lijkt er iets heel anders aan de gang: het verdwijnen van Joden uit de instellingen om plaats te maken voor de nieuwe fetisjen van de diversiteitsbrigade.

Het was een soort sport Joden op te sporen en hun extravagante en verderfelijke invloed te signaleren op allerlei westerse misstanden. Natuurlijk waren er gerenommeerde historici als Timothy Snyder die de cijfers op een integere wijze gebruikten. Zo stelde Snyder in zijn magistrale werk ‘Bloedlanden. Europa tussen Hitler en Stalin’ (2011, Nederlandse vertaling) bijvoorbeeld vast dat in de zomer van 1936 (begin van de grote stalinistische zuiveringen) 54 procent van de Russische generaals Joden waren, ze met 64 procent waren in het centrale apparaat van de NKVD in Moskou en dat 67 procent van de hoge officieren in Sovjet-Oekraïne Joods was.

De valstrik was duidelijk: Stalin besefte immers heel goed dat Joodse NKVD-officieren een gemakkelijke zondebok zouden vormen voor nationale moordcampagnes, vooral nadat zowel alle Joodse agenten van de geheime dienst als de nationale Joodse elite dood waren (Snyder, p.154). Om maar te zeggen: Joden turven was heel ordinair, en sommigen knoopten er dan ook direct unheimische conclusies aan vast. De roman ‘De begraafplaats van Praag’ van Umberto Eco roept deze sinistere sfeer op een lugubere wijze op.

Bernard Wasserstein

In 1996 verscheen een wetenschappelijk doortimmerd werk dat door velen als contra-intuïtief werd ervaren. De Amerikaanse hoogleraar Bernard Wasserstein publiceerde een intellectuele bom: ‘Het einde van een diaspora. Joden in Europa sinds 1945’. Daarin toonde hij zeer empirisch en met veel harde cijfers aan dat Europese Joden zozeer in de liberale cultuur geïntegreerd werden en de eigen religieuze cultuur hadden verlaten dat binnenkort niets anders meer zou resten dan een kostbare herinnering (p.253).

Het zou me te ver voeren het boek hier te recenseren, maar vooral het huwen met niet-Joden, het feit dat er almaar minder Joodse huwelijken worden gesloten, de demografie (een doorzettende scherpe daling), de band met Israël die verdwijnt (een gegeven waarop Georges Friedman in 1964 al had gewezen in ‘’Fin du Peuple juif?’) en de verslonzing van het gedachtegoed zijn de eerste schuldigen. Dat geldt uiteraard niet voor de zeer orthodoxe, de ultraorthodoxe Joden en de Haredi, maar dat is een chapiter apart.

Acculturatie en antisemitisme

Het boek van Wasserstein verscheen zoals gezegd in 1996. Ondertussen echter is de welwillendheid van de niet-Joodse omgeving die ertoe leidde dat Joden ‘liberaliseerden’ en er een vrij grote acculturatie plaatsvond een stuk minder op geworden, vooral door de invloed van de islam en het land Israël dat nu vaak een paria is onder de volkeren. Met andere woorden: het vervangt voor de antisemiet de Jood en vermomt zich als antizionisme.

De vele resoluties in de VN tegen de democratische staat Israël en het gebrek aan veroordelingen van de schofterige landen laten daarover niet de minste twijfel bestaan. Het oude antisemitisme bevredigde een hele scala aan psychologische behoeften, zowel collectief als individueel, vaak van psychopatische aard. De antisemiet kan, schrijft Wasserstein terecht, een verfijnde intellectueel zijn of een pummel, een militante atheïst of een voorvechter van het christendom, een communist of een reactionair. Het nieuwe antisemitisme kan dan paradoxalerwijs misschien, maar dat is speculatief, een halt toeroepen aan verdwijnen van het Europese Jodendom. Passons.

Woke en de Joden

Maar het is nog niet gedaan. We schakelen over naar de VS, waar woke t.o.v. het uitfaseren van de Jood (2,4 procent van de Amerikaanse bevolking) zijn perverse rol speelt. Wat is het immers het geval? Op alle plaatsen in de VS waar Joden hun invloed uitoefenden: in de universiteiten, de academies, Hollywood, Washington en New York City is het feestje over.

Joods succes (en dus over-representatie), dat ooit werd beschouwd als een teken van Amerikaanse kracht en vooruitgang, vooral in verband met het slechten van vooroordelen, wordt vandaag niet meer gevierd en toegejuicht maar het is iets dat moet worden opgelost, net zoals de Endlösung van de blanke man en zijn over-representatie (men heeft het in dit verband nooit over de blanke vrouw, raar toch, want ook zij staat nu mee aan het blanke roer door het verpulveren van het glazen plafond).

Joodse ‘verdwijning’ en Nero

Voorbeelden van die ‘Joodse verdwijning’ zijn legio en hebben allemaal te maken met woke. Een paar Joden in een of andere Amerikaanse commissie (hetzelfde geldt voor Aziaten) leidt tot woke-consternatie, waarbij de desbetreffende instelling als niet divers genoeg wordt beschouwd. Ik geef vijf voorbeelden (maar er zijn er honderden).

Heel wat Amerikaanse museumbesturen diversifiëren door Joden aan te manen zich terug te trekken uit het bestuur (zelfs de Joodse vrijwilligsters werden in het Art Institute of Chicago aan de deur gezet, te veel Joden dus). Op twintig jaar tijd (1990-2010) verminderde het aantal Joodse uitgevers van de prestigieuze Harvard Law Review met de helft (het zou een aanleiding kunnen zijn voor een artikel erover…).

Scroll even door de vele Joodse namen van het ‘Guggenheim Fellowship 2012’, en doe het nog opnieuw tien jaar later: verrassend weinig Joodse namen nog, ze werden ausradiert. Op het hoogtepunt van het Amerikaanse antisemitisme afficheerde tien procent van de Ivy League studenten zich als Joods, in een zogenaamd liberale periode als vandaag is dat nog maar zeven procent… De ‘Gids 1999’ van het Hillel College leest als een soort gids voor een verdwenen beschaving.

De Amerikaanse schrijver Jacob Savage geeft massa’s hallucinante voorbeelden van het kaltstellen van Joden. Die hebben afgedaan, nu komt de falanx negers van BLM, nu komen de transen van DEI (Diversity, Equity and Inclusion) aangemarcheerd. Het allesoverheersende principe om toegelaten te worden, zijn de nieuwe fetisjen, de dogmatische orakelspreuken en modewoorden die discriminatie en racisme moeten verhullen. ‘Vooruit achteruit’, zei stripfiguur Nero in een helderziende bui van woke.

Aziaten

Hetzelfde doet zich voor met Aziaten. Die spanden onlangs voor de ‘Supreme Court’ een proces aan: ‘Students for Fair Admissions v. Harvard’, een instelling die hen zwaar discrimineert (omdat ze slim en verstandig zijn dus). Aziaten zijn de nieuwe Joden. Die op hun beurt worden, zoals gezegd, meer en meer gebannen uit de instituties, ook al zijn er natuurlijk nog machtige Joden (zie het kabinet van Blinken). Zelfs in het Joods-paradigmatische Hollywood is niet-Joods nu een aanbeveling. In de film ‘Babylon’ (Damian Chazelle) wordt de Joodse Hollywood-filmgeschiedenis helemaal uitgeveegd. Mexicanen en lesbo’s maken er hun opwachting, de Joden van toen werden eruit gefilterd. Geen recensent die het opmerkte.

Social Justice

Te blank betekent in de VS vandaag maar al te vaak ‘té Joods’. Wat vroeger antisemitisme werd genoemd heet nu ‘social justice’. Waren de Joden vroeger zeer direct betrokken bij allerlei bevrijdingsbewegingen, bij de emancipatie van de zwarten, bij de Civil Rights Movement en bij de protesten tegen de oorlog in Vietnam, en stonden ze dus toen aan de ‘goede’ kant van de geschiedenis, dan droegen ze paradoxaal genoeg tegelijk bij aan de omslag naar woke. Men kan immers niet progressief genoeg zijn. Waardoor ze nu blijkbaar aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan, althans volgens allen die op het narrenschip ‘The Woke’ zitten.

Kevin Macdonald

Joden als de ultieme ‘witte man’