Een burenruzie in Galicië, een moordzaak in Zuid-Korea en een daverende rit met de hogesnelheidstrein van Tokio naar Kyoto. Met telkens als ingrediënten onder meer moord en doodslag maar ook liefde uiteraard.

As bestas

Een wat ongelukkige titel wel voor As bestas (***, momenteel in de bioscoop), de zesde film van de Spaanse vakman Rodrigo Sorogoyen. Hij situeert zijn kurkdroge thriller in dat deel van Galicië met zijn verlaten dorpen. De meeste huizen zijn ruïnes. Precies daar is twee jaar geleden een Frans koppel neergestreken – ex-prof Antoine en Olga – om op een ecologische manier bio-groenten te telen en enkele huizen te restaureren. Zij hebben evenwel een petitie ondertekend waardoor de komst van een windmolenpark wordt geblokkeerd. Dat heeft kwaad bloed gezet bij hun buren, twee broers, boeren van de oude stempel. Zij hadden gerekend op een mooie som geld als vergoeding voor onteigening: hun droom – taxichauffeur in een dorp wat verder op – in gruzelementen. Zwaar gefrustreerd beginnen ze ‘Fransoos’ Antoine en zijn vrouw te plagen, te pesten, ronduit te bedreigen. De ordinaire burenruzie ontspoort totaal en de politie kijkt weg. De broers zaaien een naargeestige angstcultuur waardoor ze hopen dat het koppel alsnog vertrekt. Maar dat gebeurt niet.

As bestas is beklemmende cinema in het kwadraat. Zelden is iemand permanent bedreigen – ook zonder al te veel woorden – zo voelbaar gemaakt. En zelfs al is Antoine met zijn massieve gestalte allesbehalve een angsthaas.

As bestas – Galicisch voor ‘de beesten’ – is gebaseerd op ware feiten. Alleen waren de Fransen in realiteit Nederlanders. De eerste keuze van Sorogoyen als hoofdpersonage was trouwens onze Belgische acteur (en regisseur) Bouli Lanners. Maar Lanners was op het ogenblik van de opnames ziek en werd vervangen door de Franse acteur Denis Menochet.

As bestas is hoe dan ook een aanrader.

De Chinese vrouw

Decision to leave van Park Chan-Wook (****, vanaf deze week in de bioscoop) is ook eentje om niet te missen. Park Chan-Wook is bekend van bijvoorbeeld meesterlijke films zoals Old Boy – nu opnieuw in de bioscoop – en het hypersensuele The Handmaiden.

Onopgeloste moordzaken – daarin moet het hoofdpersonage, een vrij zwijgzame politie-inspecteur, zich al enige tijd beroepshalve vastbijten.

Met als belangrijke decorum een spitse berg en de zee ontspint zich een kat-en-muisspel tussen de flik en een Chinese vrouw. Zij is de echtgenote van een Zuid-Koreaanse zakenman en een geoefende klimmer die een dodelijke smak heeft gemaakt. Hij is van een steile rots gevallen. Ongeluk? Zelfdood? Of moord?

Van een spannende misdaadfilm, een enquête, evolueert Decision to leave gaandeweg naar een onvervalst melodrama. Ondanks een sluitend alibi wordt de vrouw door de politie als verdachte aangezien. De politieman, nochtans getrouwd, raakt stilaan in de ban van deze mysterieuze vrouw. Is het passie? Of obsessie?

Geen enkele vraag krijgt een passend antwoord. Maar we mogen wel getuige zijn van een bloedmooie apotheose.

De man met het hoedje

Brad Pitt speelt gretig de man met het hoedje in de actiekomedie Bullet Train (**, momenteel in de bioscoop) van David Leitch, een liefhebber van comics. De hele film lijkt wel een verfilmd stripverhaal.

De onverschrokken huurdoder Pitt alias Ladybug (Lieveheersbeestje) krijgt de opdracht om in de hogesnelheidstrein, de zogenaamde bullet train, snel een koffertje te stelen. Eigenlijk wou Ladybug na zijn burn out stoppen maar hij moet in laatste instantie iemand vervangen. Klus geklaard denkt de vingervlugge Ladybug maar dat is zonder de andere (weliswaar schaarse) passagiers gerekend. Iedereen heeft zo zijn redenen om de ander naar het leven te staan.

Dat is af en toe best vermakelijk en amusant – ironie wordt afgewisseld met zwarte humor – terwijl de trein met een rotvaart richting Kyoto voortdendert. Ladybug roept na een tegenvaller in zijn telefoon naar zijn bazin: ‘God haat me!’ Haar repliek: ‘Ze haat je niet!’

Jammer genoeg blijkt Bullet Train synoniem voor: trop is te veel. Of overdaad schaadt.

Bullet Train, een adaptatie van de roman Maria Beetle van de populaire Japanse misdaadauteur Kotaro Isaka, was goed voor wat controverse.

Want uiteraard worden niet alle (hoofd)personages door Japanners gespeeld. Anderzijds is de film gemaakt met enige aandacht voor de Japanse cultuur.

Batgirl of bad girl?

Moord met voorbedachte rade werd wel gepleegd door de Amerikaanse filmstudio Warner Bros/HBO op een van hun eigen producties: Batgirl, een superheldenfilm gebaseerd op het DC-Comics-personage Barbara Gordon/Batgirl, geregisseerd door het Marokkaans-Belgische duo Adil El Arbi & Bilal Fallah. De officiële reden van Warner Bros luidde: ‘Strategische verschuiving rond bioscoop en streaming van het management!’ Er was intussen inderdaad met David Zastava een nieuwe baas aangetreden

De film was 7 maanden lang opgenomen in Schotland, gemonteerd en aan een testpubliek gepresenteerd – dat staat elke film in Hollywood te wachten – dat negatief reageerde. De reacties waren zo negatief dat de Batgirlfilm toekomstige films met deze superheldin onmogelijk zou maken.

De New York Post meldde dat ‘de film slecht was!’. Diverse websites legden de link met woke-elementen van het scenario die uitlekten. Batgirl wordt gespeeld door Leslie Grace, een latina, die samenwoont met een transgender. De boosdoener in de film is Firefly. Hij is op het slechte pad geraakt na te zijn ontslagen waardoor zijn ziekteverzekering is weggevallen. Met misdaad wil hij voor zijn zieke vrouw zorgen.

De film nu schrappen – voor altijd de diepvries in – betekent al bij al een enorme besparing. Het budget bedroeg 70 tot 90 miljoen dollar. De promotiekosten van een Amerikaanse blockbuster zijn vaak nog hoger dan de productiekosten.

Kotaro Isaka

Moord en doodslag in drie nieuwe films