Er beweegt wat in jongerenpartijenland. Niet alleen Jong N-VA verkiest het komende weekend (28 februari 2015) een nieuw bestuur, ook Jong CD&V doet dit tijdens zijn jaarlijks congres.

‘Warmte’, ‘Daens’ en ‘het centrum’

Met als leuze ‘Innova’ blaast Jong CD&V verzamelen in het Bloso-domein van Genk. Naast het inhoudelijke congres over – de naam verraadt het al – economische, wetenschappelijke en maatschappelijke innovatie, komt Wouter Beke het nieuw verkozen bestuur voorstellen aan de leden.

Er dienen zich drie kandidaten aan voor het voorzitterschap van Jong CD&V: Hannelore Goffin uit Tienen, Frederik Meulewaeter uit Aalst en Wim Soons uit Berlaar. Het begrip christendemocratie kent blijkbaar een ruime invulling.

Goffin ziet het als ‘een zoektocht naar wat echt gelukkig maakt’ en citeert daarbij de cultfilm Into the wild. En ze vervolgt: ‘We moeten verder kijken dan het eigen belang en beseffen dat we niet alleen zijn op de wereld. Verantwoordelijkheid nemen voor en over anderen omdat we samen sterker staan. Zorg dragen voor elkaar en weten dat je dubbel en dik terugkrijgt wat je geeft. ‘

De Aalstenaar grijpt, hoe kan het ook anders, terug naar Adolf Daens. ‘Wij moeten spaarzaam zijn en gierig met de miljoenen die wij nog hebben, om de mensen voldoende eten te kunnen geven. Wij willen spoedige en grondige hervormingen die de maatschappij zullen redden. Ons sociaal lichaam is ziek, dat weet men goed. Laten wij dus samenwerken om de maatschappelijke ordening te verbeteren. Laten wij ons ernstig inspannen om eindelijk tot de sociale vrede te geraken die wij zozeer nodig hebben.’ Meulewaeter citeert de allereerste woorden die de Aalsterse priester in de Kamer uitsprak, iets meer dan 120 jaar geleden.

Wim Soons benadrukt het belang van het centrum: ‘Een jongerenbeweging die bekend staat als “de linker- of rechterflank” van de moederpartij, vervreemdt immers een deel van die partij van zich.’ Hij vindt dat de CD&V de echte centrumpartij van Vlaanderen is en een volkspartij moet blijven.

Wonderkabinet en rebellen

Jong CD&V roemt zichzelf als het schoppend geweten van de Vlaamse christendemocraten en zeker: dat was ooit wel het geval. Wilfried Martens en de zijnen legden het federalisme op aan de CVP in de jaren’60 en ’70. Eric Van Rompuy was in de prille eighties de ‘arrogante Vlaming’ die als CVP-jongerenvoorzitter op menig Franstalige teen trapte. Antoinette Spaak (FDF) schreef Leo Tindemans een open brief met de eis om die Van Rompuy het zwijgen op te leggen. Tindemans weigerde. De pientere Koert Debeuf trad in 2002 als jongerenvoorzitter toe tot de Nieuwe Christendemocraten (NCD) van Johan Van Hecke en Karel Pinxten en schoffeerde daarmee Stefaan De Clerck. Hij werd uiteindelijk tekstschrijver en woordvoerder van Guy Verhofstadt. Peter Debrabandere maakte het Yves Leterme in 2007 knap lastig door de communautaire nota van Leterme af te branden en het begrip ‘borrelnootjes’ in de Vlaamse politiek te lanceren.

Benieuwd dus of de partij die ooit Vlaanderens voornaamste was er nog in slaagt een sterke jongerenvoorzitter voort te brengen.

Kurt Debeuf

JONG CD&V kiest nieuwe voorzitter: schenenschopper of schoothondje?