Als er één persoon is die kan en mag zeggen dat er niets zeker is in net leven, dan ben ik het wel.

Hartstikke geluk

Na een maandenlange zware en soms ronduit zeer gevaarlijke motorreis door het Midden-Oosten (kort na de Golfoorlog) en Azië kwam ik zonder één ongeluk of één schrammetje te hebben opgelopen in Singapore aan. Terug in het veilige Nederland raakte ik vervolgens op een haar na verlamd na een zwaar motorongeluk – buiten mijn schuld – in Katwijk aan Zee. De revalidatie was lang en loodzwaar, maar ik had gezworen dat ik voor 99,99 procent zou herstellen. Daarna heb ik weer vele motorreizen gemaakt en in 2012 ook weer een lange motorreis buiten Europa. En ook na die motorreis had ik een motorongeluk en ook deze keer weer had ik ongelofelijk veel geluk. Ik ben toen met 180 km/u als een menselijke torpedo op minder dan 30 centimeter langs de vangrail gevlogen zonder iets te raken. Eigenlijk had ik hartstikke dood moeten zijn, maar het leek wel alsof mijn beschermengeltjes een glijbaan hadden aangelegd langs de vangrail.

Een oude droom

Motorvrienden van mij hebben bij soortgelijke ongelukken hun nek gebroken of zijn een been kwijt geraakt. En toch blijven motorrijden hè! En zo werd het 2018 en besloot ik een oude wens van 25 jaar geleden in vervulling te laten gaan, een motorreis op en neer naar Kazachstan. Tijdens mijn voorbereidingen stuitte ik echter op een groot probleem en dat was dat ik niet vanuit de Oekraïne naar De Krim en dus naar Rusland mag reizen. Deze route was mijn eerste keus en dat was puur vanwege het feit dat het de mooiste route naar Kazachstan is. De andere optie was de route langs de Zwarte Zee-kust, maar omdat een heel smal gebied na Mariupol’ in handen is van de rebellen bleek ook die route niet mogelijk. Er zat dus niets anders op dan via Kiëv en Charkov naar Rusland te rijden. Ook heb ik er nog hard over gedacht om mijn motor op transport te zetten naar Kazachstan en dan daar naartoe te vliegen en in 6 weken terug naar huis te rijden.

Uiteindelijk hakte ik de knoop door en besloot na mijn eerste rustplaats in Hongarije via Slowakije en Zuid-Polen de Oekraïne binnen te rijden en zo door te steken naar Rusland. De motor perfect geprepareerd, mezelf idem dito en donderdag 12 juli was het dan zover. De eerste dag heb ik ruim 1.100 km gereden en dat was eigenlijk niet de bedoeling maar het rijden ging zo lekker en voorspoedig dat ik maar ben doorgereden tot aan de Slowaakse grens. Ik moest gemiddeld per dag iets van 380 km rijden dus alles wat ik meer reed betekende dat ik een extra rustdag(en) kon nemen.

Boem-Ho

De drie dagen in Hongarije waren fantastisch maar de avond voor vertrek, zag ik dat er boven de Oekraïne en Rusland – precies op mijn route! – noodweer zou worden. Dat hield in dat ik tot aan Kazachstan minimaal zeven dagen in de stromende regen zou moeten rijden. Ik ben dan ook meteen gaan zoeken op het internet naar een eventuele veerboot vanuit Roemenië of Bulgarije over de Zwarte Zee naar Rusland. De volgende ochtend zou er een veerboot vanuit Bulgarije naar Rusland vertrekken, maar het bleek meer dan 1.000 km rijden en dat zou ik nooit gaan halen. De eerstvolgende veerboot zou pas een week later vertrekken.

En weer speelde ik met de gedachte door het rebellengebied heen naar Rusland te rijden. Het gebied was zo smal dat als ik er met 150-200 km/u doorheen zou rijden dat moest lukken. De gevechten van de afgelopen week hadden namelijk allemaal minimaal 30 km van de Zwarte Zee-kust plaats gevonden, las ik op het internet. En toen kwam ik een bericht tegen over sluipschutters en bedacht me dat er voor een sluipschutter geen grotere uitdaging is dan een motorrijder van zijn motor schieten die met 150-200 km/u langs komt rijden. Toch maar niet dus!

De enige mogelijkheid was dus via Zuid-Polen de Oekraïne in en daarna doorsteken richting Rusland. Maandagochtend vroeg stapte ik op de motor en reed richting Slowakije. Het weer was goed en ik had goede hoop dat het misschien allemaal best mee zou vallen. In Zuid-Polen aangekomen reed ik richting Przemyśl en zag de lucht langzamerhand steeds donkerder worden. Het begon te regenen en ik trok snel mijn regenoverall en overlaarzen en regenwanten aan. Vlakbij Przemyśl werd het steeds drukker en op een gegeven moment stond de rij links van mij stil, maar mijn rij reed gelukkig nog door. En toen kwam er van links tussen een vrachtwagen en een auto door vlak voor mijn neus een bejaarde Poolse automobilist plotsklaps de weg opgereden. Ik kon geen kant op en dat was dus ‘Boem-Ho’ en daar lag ik!

Zondag 25 maart werd ik (expres) van mijn motor afgereden door een bejaarde Nederlandse bestuurder en nu door een bejaarde Poolse bestuurder die zonder te kijken zo voor mijn neus de weg opreed in de stromende regen. Toen ik het asfalt kuste, wist ik meteen dat dit het einde van mijn motorreis was. Voor de eerste keer in exact dertig jaar en vele honderdduizenden motorreis-kilometers had ik een motorongeluk tijdens een motorreis. Niets is zeker in het leven dat blijkt maar weer, maar ja ik leefde nog en had niets gebroken was mijn broodnuchtere constatering. Maar ik heb toch nog een goed bericht want in Hongarije waren de dochter en vriendin van Leen de Hoog (de pension-eigenaar) op bezoek en deze dames vertelden mij dat ze net terug waren van een acht maanden lange motorreis met een tweewiel-aangedreven Ural zijspan van Washington DC naar Panama. Ik heb daarom besloten om als alternatief een mooi verhaal over hun bijzondere en enerverende motorreis schrijven.

Hoe erg het noodweer in Rusland was en nog steeds is kun je in dit YouTube-filmpje zien

https://www.youtube.com/watch?v=mx_8SRIqA54&t=4s

Leen de Hoog

I’ll be back werd I’m back!