Lang heeft de CD&V geaarzeld voor ze de N-VA liet varen, en zich aan boord van de Vivaldi liet hijsen. Vandaag rekent men haar nog tien procent van de kiesintenties toe. De partij van de Vlaamse christendemocraten is nog slechts een schaduw van zichzelf. De tijden van de ‘CVP-staat’ zijn echt wel voorbij. Het noodsignaal dat Eric Van Rompuy uitzond op 21 november 2019 blijkt nu helemaal terecht: Wij gaan geen zelfmoord plegen in een linkse regering!*
Van Rompuy, die zich nog altijd flamingant noemt, ziet vandaag in welke toestand zijn partij verkeert en verbergt nu anderhalf jaar later in een interview in Le Soir zijn ontreddering niet.

Even terug in de geschiedenis

Wie zijn politiek parcours heeft gevolgd zal zich herinneren hoe onverzettelijk Van Rompuy was als voorzitter van de CVP-Jongeren. Leo Tindemans leidde toen een coalitie van water en vuur: Volksunie en FDF. In 1978 gebeurde het wonder van de ondertekening van het Egmontpact, dat meteen werd aangevallen door een ontketende Vlaamse pers, en uiteindelijk getorpedeerd door Tindemans zelf. Een bijzonder doortrapte geste was dat, want zijn bedoeling was om de twee communautaire partijen die zich loyaal en met verregaande toegevingen diep in het water hadden gewaagd, in hun blootje naar hun kiezers te sturen. Het maneuver lukte maar half, met het debacle van de Volksunie.

De aversie van Eric Van Rompuy voor de partij van Antoinette Spaak – die werkte in de richting van een volwaardig Brussels Gewest – was bijzonder hevig: Nooit, vandaag niet en morgen niet zal Brussel een volwaardig gewest worden. Voor de CVP heeft de chantage van het FDF lang genoeg geduurd.*
Een maand na die verklaring kreeg de krachtproef tussen de CVP en het FDF zijn beslag met de uitzetting van deze laatsten uit de regering. Origineel was alvast de daarbij gevolgde procedure, want Léon Defosset, Lucien Outers en François Persoons zagen hun ontslag aanvaard zonder het zelfs te hebben aangeboden.

Aan die gebeurtenissen terugdenkend kan men afmeten hoeveel tijd er voor dit land is verloren bij het regelen van de communautaire kwestie. Het Brussels Gewest zag het licht eindelijk in 1988, met het compromis over de Voerkwestie. Voorzeker, dat Egmontpact was geen model van institutionele eenvoud, maar het ging toch wel in de richting van het samenwerkingsfederalisme waar Eric Van Rompuy tegenwoordig voor pleit. De analyse die hij nu maakt is bijzonder verrassend. Ze komt eigenlijk dicht bij de kreet: ‘Redde wie zich redden kan!’

2024 is nog veraf

We weten namelijk dat de Vivaldicoalitie tegen 2024 de voorbereidselen moet gereed hebben voor een zevende staatshervorming.
Aan Waalse kant gaan steeds meer stemmen op voor een België met vier gewesten, alvast bij de PS en de MR. Het noorden neigt eerder naar een confederalisme met zijn tweeën (een Vlaamse en een Waalse staat die gezamenlijk Brussel besturen). Die idee werd eerder door toenmalig ministerpresident Luc Van den Brande gelanceerd, en in 1999 goedgekeurd door het Vlaams Parlement. En wat verklaart vandaag Eric Van Rompuy? Dat zou een historische vergissing zijn. Als we nog een stap verder zetten leidt dat tot destabilisering van het land. In een grote institutionele onderhandeling zoals gewild door De Wever, zou mijn partij, de CD&V verdwijnen.
Mijn partij zou verdwijnen! Het komt voor Eric Van Rompuy hierop neer dat niet een waarschijnlijke implosie van het land het gevaar is – decennialang immers lag de CVP-staat aan de oorsprong van de maatregelen die de fundamenten van het unitaire Koninkrijk wilden ondergraven en de autonomie van Vlaanderen vergroten – maar wel dat Vlaams Belang en N-VA voortaan de meerderheid vormen in het Vlaamse politieke landschap.

Geen accidenten alstublieft!

We hebben eerder al uitgelegd welk belang Vlaanderen hecht aan het begrip ‘gemeenschap’, dat hen toelaat om, via de zogenaamde persoonsgebonden materies, hun Brusselse minderheid van wieg tot graf te omsluiten.
Maar een België met vier gewesten, zoals gewenst door met name PS-voorzitter Paul Magnette, impliceert de verdwijning van de Gemeenschappen. En dat is onaanvaardbaar voor de Vlamingen, wij beheren een reeks van materies in Brussel, en we investeren er jaarlijks voor anderhalf miljard, brengt Eric Van Rompuy nog snel in herinnering.

Zoals we hebben gezien heeft destijds de betrokkene er alles aan gedaan om de coalitie met het FDF te laten kapseizen. Koddig dus als hij vandaag diegenen met de vinger wijst, die zoals bijvoorbeeld MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez, binnen de Vivaldicoalitie de kantjes eraf rijden. Een coalitie overigens die Eric Van Rompuy zelf zonder veel illusies bekijkt: Vivaldi heeft de gezondheidscrisis kunnen beheren. Dat is belangrijk. Maar wat er volgt zullen we nog zien. Eens de discussie begint over de begroting, de pensioenen, de fiscaliteit, de immigratie… Mocht er een politiek accident voorvallen, dan zal dat in het voordeel van de extremistische partijen spelen, in het noorden en het zuiden. Met een deficit van 6%, en een staatsschuld van 120% dringen zich uiteraard saneringen op. En ik betwijfel sterk of de Vivaldiregering, met haar interne spanningen, een dergelijke situatie wel de baas kan.

Geen mens kan met enige graad van precisie zeggen wat de toekomst van België wordt. Maar één ding staat vast: Vlaanderen gedraagt zich al lang niet meer als een deelstaat maar als een Natie. Dit feit op zich kan de leefbaarheid van het land alleen maar in gevaar brengen.

____________

* terugvertaald uit het Frans, dus niet letterlijk te nemen.

vertaling Marc Vanfraechem