De staatshervorming is dus finaal goedgekeurd. De eindstemming kreeg een obligate vermelding in de media. Maar de parlementaire debatten werden doodgezwegen, en wel door dezelfde journalisten die er zich dan nadien over verbaasden (zoals Yves Desmet in De Morgen van 20 december) dat er zo weinig aandacht voor was.

Het enige nieuws dat doorsijpelde over de debatten was een fait divers. Freya Piryns van Groen beklaagde zich erover dat ze haar zwangerschapsverlof moest onderbreken om te komen stemmen in de Senaat. Er zat voor haar niets anders op dan de één maand oude Leon (zoon van haar en Open VLD’er Willem-Frederik Schiltz) mee te nemen. N-VA en Vlaams Belang weigerden immers een stemafspraak te maken met de institutionele meerderheid. Hierover werd in de media nogal verontwaardigd gedaan. Maar bij krappe meerderheden en controversiële stemmingen is dat de normaalste zaak van de wereld.

Wijlen de grootvader van Leon kon ervan meespreken. Hij was er zelf bijna het slachtoffer van in 1988. Op 15 juni van dat jaar moest er in de Kamer gestemd worden over de eerste wetsvoorstellen van de derde staatshervorming, waarvan Hugo Schiltz één van de gangmakers was. De oppositie (inbegrepen Agalev!) had toen evenmin stemafspraken willen maken. Bovendien boycotte ze de zitting, in de hoop dat het vereiste aanwezigheidsquorum niet zou worden gehaald. De meerderheid diende in allerijl SP-kamerlid Magda De Meyer op te trommelen, die thuis herstelde van een zware rugoperatie. Het arme mens moest de vergadering bijwonen in een rolstoel. Dat is nogal wat anders dan de Senaat eventjes als kindercrèche gebruiken.

Voor de kleinzoon van Hugo Schiltz was het overigens mooi meegenomen dat hij zo een historisch moment mocht meemaken. Wie weet heeft hij de smaak te pakken gekregen en zien we hem ooit terug in de Senaat, bijvoorbeeld om in 2054 de achtste staatshervorming goed te keuren. Zijn moeder vergezellen naar het Parlement zal er helaas niet meer inzitten want die werd door haar partij voor bewezen diensten bedankt met een onverkiesbare plaats.

Toch was de aanwezigheid van Leon Schiltz in de Senaat net iets meer dan een onnozel fait divers. Het drukte ons met de neus op het feit dat er in die assemblee slechts een flinterdunne meerderheid was voor de zesde staatshervorming. De bijzondere wetten moeten worden goedgekeurd door een meerderheid in elke taalgroep. Er zijn 41 Nederlandstalige Senatoren. Minstens 21 daarvan dienden de staatshervorming goed te keuren. De institutionele meerderheid heeft er 22, N-VA en Vlaams Belang samen 19. Hadden de V-partijen twee zetels meer gehad in de Senaat, dan was het feestje niet doorgegaan. In de Kamer had de meerderheid een iets ruimere marge: 48 van de 88 zetels in de Nederlandse taalgroep.

We zijn het vandaag al bijna vergeten, maar voor de Senaatsverkiezing was de overwinning van de N-VA (met 31,7%) nog spectaculairder dan voor de Kamer (27,8%). De V-partijen haalden voor de Senaatsverkiezing samen 47,2 %. Met dat percentage zouden ze op 25 mei een blokkeringsminderheid verwerven in het Vlaams Parlement. Het resultaat voor de Senaat in 2010 bewijst dat dit cijfer ook werkelijk haalbaar is, en niet enkel in de virtuele realiteit van de peilingen. Anderzijds is het natuurlijk niet toevallig dat de N-VA uitgerekend voor de Senaat zo sterk scoorde. Dankzij de regionale kieskring kon de partij toen maximaal profiteren van het De Wever-effect. Van deze extra boost zal de N-VA op 25 mei niet meer kunnen genieten want de rechtstreekse verkiezing van de Senaat is afgeschaft.

België is op 10 juni 2010 door het oog van de naald gekropen. Het heeft geen haar gescheeld of de V-partijen haalden toen een meerderheid in de Nederlandse taalgroep van de Senaat. En dan zou de geschiedenis heel anders zijn verlopen. Op 11 juni, toen de Vlaamse journalisten nog groggy waren van de verkiezingsuitslag en de N-VA politici zegedronken, waren de Franstaligen al druk aan het rekenen. Ze kwamen meteen tot de conclusie dat de N-VA mathematisch helemaal niet nodig was voor een staatshervorming. Vanaf dan werd het motto: met de N-VA als het kan, zonder de N-VA als het moet. Eind 2010 sloeg dat om in : zonder de N-VA, omdat het moet. Na 25 mei wordt dat ongetwijfeld : zonder de N-VA als het kan, met de N-VA als het moet.

Bron foto: twitter

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>

Leon Schiltz

Door het oog van de naald