Zoals we vorige week zagen, bevat de officiële Antwerpse stadswebstek een lijstje woke ‘definities’ betreffende racisme en discriminatie, en een link naar de bevriende antiracistische Atlas-webstek. We worden daar getrakteerd op het inmiddels gebruikelijke jargon van de neomarxistische ‘kritische rassentheorie’, zij het in een eerder softe variant. Hier wordt bijvoorbeeld toegegeven dat interpersoonlijk (in tegenstelling met structureel) racisme bij alle rassen voorkomt, wat wel niet de aandacht van het systemisch racisme mag afleiden, maar toch: ‘Dat wil niet zeggen dat die raciale vooroordelen goedgepraat moeten worden.’

‘Structureel racisme’

Minder nuance is er tegenover het ‘structureel racisme, dat wél een groot effect heeft op de positie van gekleurde mensen in de samenleving’. Zoals al opgemerkt, bevat de hele tekst geen enkel voorbeeld van een wet of officieel reglement dat op huidskleur discrimineert, hetgeen echt structureel racisme zou geweest zijn. In de afgelopen week is er geen dag voorbijgegaan zonder veel media-aandacht voor het racismethema, en nog steeds hebben we zo’n voorbeeld niet gekregen.

Wel blijkt volgens een Canvas-reportage (17 mei) het voetbal volop interpersoonlijk racisme te bevatten, maar zelfs dat werd door niemand minder dan Dyab Abou Jahjah gerelativeerd. In Libanon evengoed als in de Lage Landen blijkt élk identiteitsvormend element een grond voor brute ‘haatdragende’ spreekkoren te vormen: Ajax tegen Feijenoord, soennieten tegen sjiïeten, Brussel tegen Antwerpen, en dat zelfs in het zeldzaam geworden geval dat álle betrokkenen blank zijn. Dat behoort gewoon tot de macho-cultuur: schelden en spotten tijdens de confrontatie, daarna erom lachen bij een gezamenlijke pint. Alleen meisjes dragen zoiets verder mee of houden er een trauma aan over.

Ongetwijfeld zijn er voetbalhooligans die zwarte voetballers uitschelden. Er zijn echter ook clubbesturen die hen een loopbaan gunnen en een vorstelijk loon betalen, en er zijn massaal blanke supporters die hen op handen dragen. Talloze blanken in hoge posities zijn eveneens onderaan begonnen en hebben allerlei hindernissen en minachting moeten trotseren wegens hun lage komaf. Dus hou op met flauw doen: behalve de enkelen die met een zilveren lepel in de mond geboren zijn, heeft bijna iedereen hindernissen moeten overwinnen.

Amerikaans kolonialisme

Uiteraard dringt men hier het woord ‘wit’ op. Van oorsprong is dat niets anders dan een geval van onderdanigheid aan het Amerikaans kolonialisme. Een VS-georiënteerde discipline als de sociologie (die zichzelf wat hoogmoedig ‘social science’ noemt) zit vol van onvertaald of hoogstens al te letterlijk vertaald Amerikaans jargon, als taalkundig kader voor het klakkeloos overnemen van Amerikaanse maatschappelijke verhoudingen en problemen.

Voorbeeld bij uitstek is de rassenkwestie, die erg verschilt tussen Amerika en Europa, en binnen Europa tussen voormalige slavenhouderstaten en België, dat met slavernij alleen dit te maken kreeg dat het die gewapenderhand afgeschaft heeft. Zelfs binnen deze trend getuigt het van extreme luiheid en onderdanigheid om de term ‘white’ als ‘wit’ te vertalen daar waar het Nederlands het onderscheid maakt tussen de materiële kleur ‘wit’ en de huidskleur ‘blank’.

Anders dan het Nieuw-Links uit mei 68 valt de woke-beweging op door haar brute domheid. Meer moet je achter deze klakkeloze niet-vertaling niet zoeken. Maar eens bleek dat blanken er zich tegen verzetten ongevraagd het etiket ‘wit’ opgespeld te krijgen, werd dit voor onze woke meelopers een strijdpunt: hoever kunnen we de blanken krijgen, onze oekazen te slikken? En hoeveel blanke onnozelaars en opportunisten kunnen we bereid vinden om pioniers en influencers voor dit nieuw woordgebruik te worden?

Zelfrespect en politiek bewustzijn

Zonder dat wij daarom gevraagd hebben, is het inderdaad een strijdpunt geworden, en is het nu een blijk van zelfrespect en van politiek bewustzijn om aan de goed-Nederlandse term ‘blank’ vast te houden. Laten we conform de tijdsgeest inderdaad aan dekolonisering doen en hier het Amerikaanse kolonialisme verwerpen.

Overigens is de uitdrukking ‘witte mensen’ binnen de eigen woke denkwereld zelf racistisch, want ze kleeft een rasgroep een etiket op waar die zelf niet voor gekozen heeft (alleen de Afrikaners met hun Apartheid noemden zichzelf ‘witmense’). Dat is een verschil met het sinds kort gewraakte woord ‘neger’, dat niet van buiten opgedrongen is, althans niet meer dan de koloniale talen zelf. Welke neger voelt zich niet gevleid door de boektitel: Comment faire l’amour avec un nègre sans se fatiguer (1985) van de Québecs-Haïtiaanse auteur Dany Laferrière, inmiddels lid van de Académie Française (net als eerder Léopold Senghor met zijn begrip ‘négritude’)?

Mohammed Aïssaoui schreef er in Le Figaro (23 september 2020) nog over: ‘We zouden kunnen nakaarten over het woord “nègre”, maar we gaan dat niet doen: het boek is gewoon te geniaal.’ En welke ‘dekoloniale’ activist wil ingaan tegen Patrice Lumumba, die in zijn beroemde onafhankelijkheidsrede over de spot kloeg die de Congolezen dagelijks hadden moeten ondergaan ‘parce qu’on était des nègres’? Het woord ‘neger’ heeft goede adelbrieven, waar de woke opdondertjes niets tegen te maren hebben.

Kokosnoot

Verder wordt hier het wereldwijde blanke schoonheidsideaal, met razend populaire bleekmiddelen onder alle donkerkleurige bevolkingen, aan verinwendigd racisme geweten, want: ‘Ook mensen met een andere huidskleur hebben diezelfde witte dominante denkkaders.’ Jaja, allemaal kokosnoten: donker van buiten, wat een verplichte zienswijze oplegt, maar blank van binnen. Of dat schoonheidsideaal niet al eerder bestond, kan de inzet van een twistgesprek zijn, maar wat hier echt tegensteekt, is de bewering dat het optreden van een zwarte actrice in de toneelversie van Harry Potter maar reactie opriep omdat ‘een zwarte actrice niet past binnen het witte denkkader’. Ook dat is voer voor legitieme discussie, behalve het begrip ‘het witte denkkader’. Deze reductie van het kleurloze verschijnsel ‘denken’ tot kleurcategorieën, dit zien van niet-raciale gegevens doorheen raciale lenzen, is loepzuiver racisme.

Let wel: wij hebben alleen een intellectueel maar geen wettelijk bezwaar tegen deze racistische zienswijze. Racisme is een mening, geen misdaad. Maar als de auteurs er niet tegen kunnen dat wij hen als racistisch ontmaskeren, dan kunnen zij toch naar de rechtbank stappen: tegen de Belgische grondwet en de mensenrechtenverdragen in (die vrije meningsuiting waarborgen) is de racistische zienswijze hier strafbaar gesteld, en de valse beschuldiging van een strafbaar feit is zelf ook een strafbaar feit. Dus als het hen niet bevalt: see you in court. Wij zullen geen moeite hebben om het racisme in het woke wereldbeeld aan te tonen, maar of er nog een rechter zich de ouderwetse meningsvrijheid herinnert, zal moeten blijken.
(volgende week: slot)

Léopold Senghor

Verwerp Amerikaans kolonialisme