De Vlaamse Feestdag nadert, het hoogfeest van onze partij, van onze beweging, van onze natie. Na een lang coronajaar waarin we elkaar bitter weinig fysiek zagen, kunnen we eindelijk weer samenkomen om Vlaanderen te vieren. Schouder aan schouder. Alle Vlaamsgezinden verenigd om de vroegere gevechten voor onze taal, voor onze cultuur, voor onze identiteit te gedenken en de toekomstige strijdpunten aan te scherpen. En ondanks het brood en de spelen van de nationale voetbalploeg van Jupilerland zijn er inderdaad signalen die wijzen op meer hoopvolle tijdingen. Net als de coronacurves kleuren de recentste opiniepeilingen immers positief. Ze geven aan dat een Vlaamse meerderheid voor de twee zogenaamde V-partijen binnen bereik ligt.

Teleurstellende houding N-VA

Helaas moet ik echter vaststellen dat telkens wanneer bij een dergelijke peiling de deur tot samenwerking tussen de V-partijen op een kiertje wordt gezet, ze meteen hard wordt dichtgeslagen door N-VA. Het recentste interview met Jan Jambon op dit platform is dan ook weer tenenkrullend teleurstellend. Op de vraag wat de voornaamste redenen zijn om niet met ons in zee te gaan, komt de minister-president niet verder dan wat oppervlakkig gewauwel over bepaalde inhoudelijke verschillen. Alsof die er met de huidige Vlaamse coalitiepartners niet zouden bestaan. Voor de rest beperkte Jambon zich tot het gekende riedeltje dat wij ons zouden moeten ontdoen van bepaalde onaanvaardbare want ‘ranzige’ figuren.

Wat verwachten Jambon, Parys en De Wever dan? Dat we alvorens te onderhandelen in 2024 een blanco proscriptielijst moeten afgeven? Dat ze die als waren ze Marcus Antonius, Lepidus en Octavianus naar hartenlust kunnen invullen met namen van de Cicerones onder ons die zonder verbloemen ongemakkelijke waarheden vertellen over de huidige multiculturele samenleving en haar problematische uitwassen? Mag omgekeerd dan ons triumviraat Van Grieken, Pas en Janssens ook een lijst indienen met te ostraceren N-VA-prominenten? Laat ons alstublieft serieus blijven. En laat het ons vooral over de inhoud hebben in plaats van ‘nee, niet met die of die’-spelletjes.

Herverkaveling politiek landschap

Maar misschien nog meer onheilspellend was de gedachteballon die Bart De Wever herhaalde in de schoot van deze peilingen. Het doorbreken van het cordon is voor hem niet aan de orde. Hij stuurt daarentegen wel aan op een herverkaveling van het politieke landschap. Zo wil hij graag het aantal partijen in het parlement reduceren. Daartoe wil hij evolueren naar een op Angelsaksische leest gestoeld kiesstelsel. De huidige partijen zouden dan meer hun krachten moeten bundelen. Daardoor zou N-VA met (delen van) Open Vld en CD&V vervellen tot een centrumrechtse beweging. Een nieuwe brede middenpartij als natte droom van De Wever. Een zet waarbij natuurlijk gehoopt wordt om Vlaams Belang zo nog sterker te isoleren en kalt te stellen.

Nu, dat De Wever er graag de kiezers van Open Vld en CD&V bij wil op z’n conto snap ik best. Maar dan zal hij toch ook enkele minder rechtse en/of Vlaamsgezinde politici van deze partijen moeten overtuigen van het N‑VA-project. Hij zal dus nog meer water in de wijn moeten doen op essentiële thema’s. Of had hij gedacht zomaar enkel gratis stemmen erbij te krijgen?

Valentijnskartel

Eigenlijk zou dit neerkomen op de verstening van de huidige Vlaamse regeringscoalitie binnen een kartel. Blijft De Wever dan nog liever voor de rest van zijn dagen vastgebeiteld aan een partij die claimt liberaal te zijn, maar in de schoot van de pandemie enkele essentiële vrijheden schrapte (bijvoorbeeld de avondklok)? En dat terwijl nergens kon aangetoond worden dat dit de virusbeperking ten goede kwam? Een partij die recent meer corruptieschandalen opeenstapelde dan de socialisten? Een partij waarvan op de koop toe de Vlaamse viceminister zegt dat Vlaams-nationalisme een ziekte is?

Of wil hij echt een heruitgave van het Valentijnskartel? Wil hij echt opnieuw vasthangen aan de partij die met voorzitter Coens constant met zichzelf in tegenspraak is. Die ermee dreigt gemaakte politieke akkoorden op te blazen? Een partij die in de Vlaamse regering de rem vormt op het uitvoeren van de meest Vlaamse vingerafdrukken in het regeerakkoord? Een partij die zich betreffende het communautaire al decennia gedraagt als een wispelturige kameleon? De Wever schijnt blijkbaar de redenen te zijn vergeten waarom dit schip op de klippen is gelopen. Liever dan een V-verbintenis stapt hij dus terug in het huwelijksbootje met de ex waar hij al een flinke vechtscheiding mee heeft meegemaakt in 2008.

Chinese muur

Bart De Wever spreekt hierbij vaak over de Chinese muur die tussen zijn partij en Vlaams Belang zou staan. Misschien spiegelt historicus De Wever zich naast de Romeinse imperatores ook graag aan Chinese keizers. De heerser van het Rijk van het Midden, veilig achter de muur, omringd door een hofhouding van instemmende eunuchen, die zichzelf ziet als het toppunt van de beschaving tegenover wij als de ongeciviliseerde Mongoolse hordes van de Vlaamse politiek. Dat is het beeld dat hij bewust tracht te verkopen aan de ‘fatsoenlijke’, voorzichtige Vlaamse kiezer. Namelijk dat rechts van N-VA enkel de chaos en de politieke deplorables zitten. Terwijl bij hen wel de orde en de goede manieren heersen. À droite de nous le déluge…

Dat is het verhaaltje dat hij ondertussen al een decennium verkoopt. Het verhaaltje waarvan N-VA na 2014 (gezien onze toenmalige desastreuze verkiezingsscore) hoopte dat het niet meer nodig zou zijn om te verkopen. Maar sinds onze opgang wordt het weer volop in de etalage gezet. Helaas voor De Wever en de rest van zijn partijtop doorzien vele kiezers de mythe. Velen zijn al overgestapt of zullen tegen 2024 nog naar ons overstappen. Een verder volharden in deze boodschap werkt enkel contraproductief. Mensen zijn niet dom. Ze doorzien drogredenen. We kennen immers allemaal de afloop van het sprookje van de kleren van de keizer…

Want in feite is er helemaal geen Chinese muur. Het cordon is eigenlijk meer een Berlijnse Muur. In hoofde van de overgrote meerderheid van de kiezers zowel aan onze als aan hun kant van het gordijn, bestaat het cordon niet of zou het althans niet mogen bestaan. In 2019 toonde een peiling van Het Laatste Nieuws en VTM dat zes op tien Vlamingen vinden dat Vlaams Belang in een regering mag stappen. Van vier op tien móét Vlaams Belang mee besturen. Hierbij zou 85% van de N-VA-kiezers het cordon willen breken. Net zoals de Berlijnse Muur is het cordon dus een van boven- en buitenaf opgelegde artificiële scheidingslijn. Die verdeelt eenzelfde populatie met gelijkaardige aard, attitude en aspiraties op basis van een Koude-Oorlogsmentaliteit van de politbureaus.

Tijd voor perestrojka

En voor wie er nog zou aan twijfelen: in deze zijn wij Vlaams Belangers niet de gevangen DDR-burgers, maar eerder de vrije West-Duitsers. Wij kunnen nog denken buiten de politiek-correcte dogma’s opgelegd door Vivaldigutmenschen en/of EU-potentaten. Bij onze visie is er veel meer vrijheid en meningendiversiteit mogelijk. Wij hangen niet vast aan woke-oekazes of aan oranjeblauwe belgicistische coalitiepartners (of in De Wevers dromen eerder ‘toekomstige kartelpartners’). Die beweren in het Vlaams Parlement wel op te komen voor de belangen van de gewone Vlaming. Maar aan de overkant van de straat zetten ze hun Vivaldihoedje op en stemmen voor Vlaanderen nefaste maatregelen. Bart De Wever schijnt hierbij vooral de Erich Honecker van dienst te zijn — qua duurtijd van zijn voorzitterschap heeft hij hem immers bijna overtroffen — die gehecht is aan de Vivaldi-apparatsjiks onder leiding van de Breznjev van Brakel.

De vraag is dan: wat zal N-VA doen naar aanloop van 2024? Zal Bart De Wever zoals een Gorbatsjov inzien dat het tijd is voor perestrojka. Zal hij eindelijk kiezen voor de Vlaams-nationale glasnost? Of moeten de flamingante kiezers wachten op een Schabowski-moment van hem of van een ander kopstuk? Waarbij de partijleiding het zelf even niet meer weet en de achterban de muur breekt?

Mauerspecht

Maar moeten we dan echt wachten tot 2024? In het Vlaams Parlement (wat nu eenmaal een legislatuurparlement is) zijn de rollen verdeeld: N-VA aan het hoofd van de Vlaamse regering en wij als grootste oppositiepartij. Maar federaal zitten we beiden toch in hetzelfde schuitje? Beiden hebben we er belang bij om te hameren op de grove weeffouten in het lelijke veelkleurige lappendeken dat de naam Vivaldi draagt. En beiden hebben we er belang bij de nadelige gevolgen van dat beleid duidelijk kenbaar te maken aan de hiervan nog niet overtuigde Vlamingen.

Een verenigd Vlaams oppositieblok zou hier veel krachtiger kunnen klinken dan de huidige spreidstand. Laat ons ophouden elkaar vliegen af te vangen inzake federale thema’s die ons nochtans kunnen verenigen of waar een zekere gemeenschappelijke grond ligt. Het communautaire, bijvoorbeeld, de aanpak van corona of het verzet tegen paarsgroene ethische demarches en kernuitstappen. Waarom kunnen er hier niet meer stappen gezet worden tot een informele oppositiesamenwerking? Waarom moeten oproepen om de Vlaams-nationale rangen te sluiten toch altijd in dovemansoren vallen?

In het Duits kent men het begrip Mauerspecht. Dat is letterlijk een vogelsoort, maar figuurlijk heeft het ook nog een andere betekenis. Het is namelijk iemand die bij die Wende stukken uit de Berlijnse Muur hakte. Daarom zeg ik Kennedy alluderende duidelijk: ‘Ich bin ein Mauerspecht’. Mijn 11-juliboodschap voor een vrij en zelfzeker Vlaanderen luidt dan ook: Doe wat goed is voor onze natie. Stop dat ondemocratische cordon. Breek de Vlaams-nationale Berlijnse muur!