Wat schiet er nog over van het DNA van de Vlaams-nationalisten? Een partij die eerder opkwam voor de soevereiniteit van onderdrukte volkeren wereldwijd heeft haar eigen DNA op zoveel manieren verloochend dat we de tel kwijt zijn. Al enkele jaren loopt zij met oogkleppen rond, vastgelijmd op de ogen van haar volksvertegenwoordigers en haar achterban, bang om geconfronteerd te worden met lastige vragen of met haar eigen bestaansreden.

Soevereiniteit betekent het behoud van taal, cultuur, normen en waarden en gewoonten die eigen zijn aan een volk. Zelfbeschikking mag in die zin geen vergankelijk idealisme zijn maar moet ook een oprechte strijd zijn en blijven voor een partij die net omwille van die ambitie en hoop is opgericht. Een onafhankelijk volk, zoals een onafhankelijk Vlaanderen, moet zelfregulerend zijn. Maar het moet ook de eigen taal kunnen spreken.

Zingen in het Koerdisch

Neem nu de Koerdische strijd. Koerden strijden al jaren voor autonomie in het Midden-Oosten. In Turkije woedt er al decennialang een assimilatiepolitiek om elk spoor van de Koerdische cultuur te wissen. Ahmet Kaya overleed in Parijs in ballingschap omdat hij wilde zingen in het Koerdisch. En dat is niet omdat hij niet geliefd was bij het Turkse volk. Ik ben opgegroeid met zijn muziek, Turkstalig weliswaar. Hij zong vaak over de liefde, maar hij zong ook protestliedjes waar hij het fascistisch Turks regime aanklaagde. Zelfs de meest rechtse Turk luisterde naar de liedjes van Ahmet Kaya die samen met zijn vrouw en schoonbroer een trio vormde en het Turks muzieklandschap in de jaren 80 en 90 heeft hervormd.

Weg met klassieke Turkse muziek, want mensen waren die kleffe liedjes over liefdesverdriet beu gehoord. Weg met Arabesk muziek, een genre waarop de fans aan automutilatie deden. En Turkse popmuziek zat nog in haar kinderschoenen waarbij de dansers vaak hun eigen choreografie vergaten. De stem van Ahmet Kaya ging door merg en been, de woorden raakten elke vezel in ons lichaam en vaak huilden we bij het horen van de wanhoop in zijn stem en zijn woorden. Hij was geliefd bij elke Turk. Totdat hij op een muziekgala een prijs in ontvangst nam en zei dat hij in het Koerdisch wilde zingen. Het publiek jouwde hem uit waarop niet lang daarna Parijs zijn nieuwe thuis werd.

De broederschap tussen Turken en Koerden

Leyla Zana was een activiste van Koerdische origine. Ze was in Turkije verkozen tot parlementslid en gaf het Koerdische volk hoop. Eindelijk zou er iemand de stem van de Koerden vertolken in het parlement en zou de decennialange onderdrukking en assimilatiepolitiek stoppen. Haar politieke carrière eindigde nog voor ze begonnen was. Op de eedaflegging in het parlement, die uiteraard in het Turks gebeurde, waarop ze zwoer dat ze de grondwet zou respecteren, voegde ze een paar woorden in het Koerdisch toe: ‘Deze belofte maak ik voor het broederschap tussen de Turken en Koerden.’

Die woorden veroorzaakten een aardbeving in het Turks parlement waarop een sluiting van de partij die ze vertegenwoordigde volgde. Niet veel later werd haar parlementaire onschendbaarheid opgeheven en kreeg ze van een rechter ook nog eens een celstraf voor landverraad en terrorisme. Ze is terug parlementslid maar het activisme is gesleten en veel horen we niet meer van haar.

Diversiteit zonder boodschap

Een politieke partij zoals N-VA die ijvert voor de autonomie van de Koerden en andere onderdrukte volkeren zou hun strijd nog meer op de agenda mogen plaatsen. Zelfs Kim Kardashian is activistischer als het over de wereldwijde erkenning en herdenking van de Armeense genocide gaat dan de gemiddelde Vlaams-nationalist. Je zou ook verwachten dat een partij als N-VA met haar diversiteitsbeleid waar ze zo graag mee pronkt, nog meer zou stilstaan bij de strijd van de onderdrukte volkeren.

Kijk naar Nabilla Ait Daoud, Marokkaanse van origine en Antwerpse schepen, maar je hoort nooit een woord over de onderdrukte Riffijnen die al een eeuw strijd leveren voor het behoud van hun eigen taal en cultuur. Kijk naar Zuhal Demir, die zich aan het begin van haar carrière opwierp als Koerdische van origine maar nooit een woord spreekt over de situatie van de Koerden in Turkije. Assita Kanko ontving de Catalaanse oud-minister-president Carles Puigdemont in het Europees Parlement op de dag dat hij zijn zetel in het Europees Parlement eindelijk mocht opnemen.

Voertaal is geen moedertaal

Maar op de Internationale Dag van de Moedertaal waarop men de meertaligheid en de diversiteit zou moeten vieren, dramt elke Vlaams-nationalist door over de voertaal als Nederlands. Ben Weyts kan geen onderscheid maken tussen de voertaal en de moedertaal. En Theo Francken steunt de lokale Koerdische bakker door bij hem brood te kopen. Prachtig! Assita Kanko zegt op de Internationale Dag van de Moedertaal dat de taal van de Vlaming nu ook haar taal is. Mooi zo, Nederlands is ook mijn taal.

Maar dat de Vlaams-nationalisten ooit de strijders waren voor de soevereiniteit van alle onderdrukte volkeren om hun eigen taal, nationaliteit en identiteit te beleven, lijken ze vergeten te zijn. En dat ze uitgerekend op de Internationale Dag van de Moedertaal nog focussen op het Nederlands als voertaal heeft niets meer met gezond nationalisme te maken maar met een ziekelijke fixatie op alles wat Vlaams is en moet zijn. Een simpel nationalisme zonder inzicht en voeling met de samenleving. Het neigt eerder naar assimilatiedrang en het vervaagt alle eerdere pogingen om te pronken met die diversiteit in de eigen rangen.

Assimilatiedrang

De dag werd uiteindelijk gekaapt door inhoudsloos geblaat over integratie terwijl de moedertaal de eerste connectie is met de kleine wereld waarin je je op die leeftijd bevindt wanneer je voor de eerste keer woordjes brabbelt. Het eerste woordje dat ik uitsprak was ‘abi’, hetgeen grote broer betekent in het Turks. Nu spreek ik verschillende talen. Maar ik ben trots op het feit dat ik meertalig en bicultureel ben opgevoed.

Het Vlaams-nationalisme mag niet verengd worden tot enkel maar taal. Ik hoor, ruik en zie een gevaarlijk nationalisme van mijlenver, ik kom zelf uit een nest waar het nationalisme van Turkije gelukkig werd bekritiseerd. Als ik het gedrag van sommige politici bij N-VA zie, dan kan ik alleen maar concluderen dat ze dezelfde methodiek willen toepassen als Turkije of Marokko: de methodiek van de volledige assimilatie. Of zoals Asis Aynan schreef: een culturele genocide.

Leyla Zana

Wat schiet er nog over van het DNA van N-VA?