Willem-Frederik Schiltz toonde zich erg presidentieel toen het Vlaams Parlement zich over de coronacrisis boog. Voor een dermate grote uitdaging past het om het gekibbel daar te laten en vereend op de noden van de situatie te focussen. Hij legde het gebruikelijk schieten op politieke tegenstanders dus terzijde en betrok zelfs het Vlaams Belang bij het debat. Terecht toonde hij zich geërgerd toen de linkse partijen volhielden met hun partijpolitieke drijverijen. Dit is een tijd van nationale crisis, ook al hebben we geen noodregering ‘van nationale eenheid’. We moeten in de feiten toch een parlement van nationale eenheid kunnen vormen.

En inderdaad, Liesbet Van Impe, te gast in De Afspraak, was, allicht mede als gevolg van haar herstel van kanker, mild gestemd. Zij wees erop dat de uitdaging nu eenmaal nieuw was en alle leiders door een snel leerproces zijn moeten gaan.

Instrumentalisering coronacrisis

Maar zulke loffelijke uitzonderingen niet te na gesproken, gaat de politieke strijd verder, coronacrisis of niet. Maar wel met instrumentalisering van de corona-omstandigheden. In het Belgische en Waalse parlement zien we dat de haatcampagne tegen N-VA onverminderd doorgaat. Ook Maggie De Block krijgt ervan langs. In Vlaanderen is dat minder dan de volle laag, maar ook de Vlaamse oppositie op Belgisch niveau spaart haar niet.

Vooral de campagne door media, culturo’s en grote politiek tegen de Vlaamse gedachte gaat verder. Terwijl het belgicisme aan de coronacrisis een tweede adem te danken heeft. Na een jaar van mislukte pogingen om een echte regering te vormen. De poging om de noodregering met coronavolmachten naadloos in een anti-Vlaamse regering van nationaal herstel te doen overgaan, is voorlopig niet geslaagd. Maar we zijn in flux en wie weet welke kansen zich nog voordoen.

Trouwe troepen

Aan de trouw van de troepen zal het niet gelegen hebben. Kristof Calvo sommeerde de federale regering om nou maar eens flinks één enkel coronabeleid aan heel België op te leggen, ‘van Oostende tot Aarlen’. Geen gewestelijk gezever meer! Misschien laat Schiltz het nationaal belang voorgaan, maar verdenk Calvo daar alsjeblief niet van. Eerst het Vlaams Gewest in de vernieling, daarna praten we verder.

Landgenoten tonen zich solidair en veerkrachtig. Politiek moet dat ook doen. We hebben eenheid nodig. 1 boodschap, 1 beleid. Van Oostende tot Aarlen. pic.twitter.com/VmkZhiGR7n

— Kristof Calvo (@kristofcalvo) March 12, 2020

De hoofdprijs gaat echter naar Jan Segers van Het Laatste Nieuws, 31 maart. Zoals de meeste vakgenoten ziet hij regelmatig de jaren 1930 weer opdoemen. Hij vergeleek de uit te roeien virussen met VB’ers. Zulke ‘onkiese’ ontmenselijkende beeldentaal, nogal wat straffer dan de vervelende doch onschuldige mestkevers, doet inderdaad aan de jaren 1930 denken.

Sterftecijfers coronacrisis

Een aandachtspunt voor de belgicisten is momenteel de beschamende score van België inzake de coronasterftecijfers. Die horen tot de slechtste ter wereld in betrekkelijke cijfers (dode per aantal inwoners). Medialui die qua temperament geneigd zouden zijn om een regering daarvoor het vuur aan de schenen te leggen, beijveren zich nu om de regering uit de wind te zetten en de cijfers te ‘duiden’ of weg te relativeren.

In De Afspraak op 20 april probeerde Phara de Aguirre professor Herman Goossens te doen zeggen dat de Belgische becijferingsmethode moest bijgesteld worden om een internationaal een minder slechte pers te krijgen. Maar daar ging Goossens niet in mee. ‘Ik blijf een wetenschapper en je moet altijd de dingen correct en transparant doen. (…) Je gaat toch niet omwille van de reputatie van België de cijfers verzwijgen?’ Ja, ooit het land van het historische Solvay-congres van topnatuurkundigen, verdraagt het huidige België zich niet goed met wetenschap.

Los van België

Nu goed, België kan tegen een reputatiestootje. Dat Leopold II uitentreure (hoewel met grove overdrijving) in de top tien van de volkenmoordenaars gezet wordt, had het land en zeker het koningshuis ernstige schade kunnen toebrengen, maar dat is nooit in gevolgrijke mate gebeurd. Zelfs met dat reputatiewapen in handen is Vlaanderen nooit geslaagd in wat voor Kongo slechts enkele jaren vergde: los van België! Als ze ook los van België geraken, zullen de Vlamingen het niet aan hun eigen politiek talent te danken hebben.

Alle leiders werden verrast, ook Trump

In de VS gaat de campagne tegen Donald Trump onverminderd door. De Democraten applaudisseren voor het virus, omdat de coronacrisis via de lockdown een werkloosheid getriggerd heeft die Trump van herverkiezing zou kunnen houden.

Bill de Blasio en Nancy Pelosi riepen in februari de mensen in New York en San Francisco op om de Chinese wijk te bezoeken. Net zoals de burgemeester van Firenze zijn burgers opriep om ‘een Chinees te omhelzen’. Over de Blasio zingt Steven Crowder: ‘Everybody knows he has blood on his hands.’ Zij vonden xenofobie een ernstiger gevaar dan besmetting en wilden er zo een ferme vuist tegen maken, met honderden doden tot gevolg.

Toch weten de mainstream media de schuld naar Trump door te schuiven. Hij zou te traag (hoewel dus veel sneller dan de Democraten) gereageerd hebben. Tja, toekomstige politologen zullen hun werk hebben met de beschrijving en ontleding van de vierjarige kramp bij de Democraten tegen Trump.

Daartegen kan ik niet beter doen dan Liesbet Van Impe in stelling te brengen: alle leiders, dus ook Trump, zijn verrast geworden en moesten met vallen en opstaan greep krijgen op dit nieuwe probleem.

Liesbet Van Impe

Elk zijn coronacrisis: politieke recuperatie nooit ver weg