De stad van Daens, Boon en carnaval laat weer van zich horen. De nieuwe bestuursploeg van burgemeester D’Haese (N-VA) zet in op ‘Aalst als Vlaamse stad met een sterke identiteit’. Intussen werd het bestuursakkoord ‘Vooruit met Aalst’ goedgekeurd door de plaatselijke afdelingen van de CD&V en de Open Vld, een Zweedse coalitie als afspiegeling van de Vlaamse tak van Michel I. In tegenstelling tot de makke houding op federaal niveau ondersteunen de CD&V en de Open Vld plaatselijk de plannen van de N-VA om het ‘Vlaams karakter’ van de stad te versterken.

Ranzige journalistiek

Tijdens een interview met Gwendolyn Rutten (Open Vld) en Wouter Beke (CD&V) op de Zevende Dag kwam het bestuursakkoord even ter spraken. Rutten hield zich wat op de vlakte, maar het waren de presentatoren Lisbeth Imbo en Lieven Verstraete die zich heel verontwaardigd over het nieuwe bestuursakkoord uitlieten en het omschreven als provincialistisch en niet meer van deze tijd. De vrt-journalisten verloren andermaal de deontologische code uit het oog en vergaten dat ze de objectiviteit moeten nastreven. Liesbeth Imbo maakte er andermaal een karikatuur van door te stellen dat een voetbalploeg met Afghaanse jongens in Aalst niet meer zou kunnen. Imbo en Verstraete stikten haast in hun eigen verontwaardiging. Wouter Beke huilde — zoals steeds — vlot met de wolven in het bos mee, vergetend dat zijn plaatselijke afdeling het akkoord ondersteunt. De uithaal naar het bestuursakkoord in Aalst deed eigenlijk niets terzake en er was geen N-VA’er uitgenodigd om weerwerk te bieden.

Vormt het bestuursakkoord een uiting van ranzig nationalisme met een donkerbruine rand? De Standaard tracht in haar verslag het bestuursakkoord verdacht te maken door te verwijzen dat Aalst zal inzetten op een schepen van Inburgering en Vlaams Karakter, ‘voormalig Vlaams Belang-lid Karim Van Overmeire’. Deze subtiele vorm van verdachtmaking heeft alles te maken met de strategie van een deel van de pers, de Franstalige partijen en helaas ook binnen de CD&V om de N-VA zoveel mogelijk aan de uitwassen van het Belang te linken. Door deze oefening vele keren subtiel te ventileren, gaat dit waanidee een eigen leven leiden. Manipulatie?

Een heel sterke integratiepolitiek

Toch kan rustig gesteld worden dat het bestuursakkoord een gevolg is van een flinke portie gezond verstand. De nieuwe bestuursploeg verwacht dat iedereen die in Aalst komt wonen Nederlands kent en op de hoogte is van de gangbare omgangsvormen. Het inburgeringsteam wordt aanzienlijk versterkt en geprofessionaliseerd. De politie, het OCMW, de Dienst Wonen en de Dienst Bevolking zullen een actieplan uitwerken tegen huisjesmelkerij. Er wordt tevens ingezet op de strijd tegen schijnhuwelijken en domiciliefraude. Uiteraard wordt er van nieuwkomers verwacht dat ze zich zo snel mogelijk in de reguliere arbeidsmarkt inschakelen. ‘De reguliere OCMW-steun en de aanvullende steun zullen altijd in de meest strikte zin geïnterpreteerd worden. De werking van de anti-fraudecel zal worden verruimd.’ Ik heb een legislatuur lang meegedraaid in een OCMW-raad. Dit zijn gangbare maatregelen. Daar is niets mis mee.

Nieuwe inwoners moeten zich in het bestaande verenigingsleven zoveel mogelijk integreren. Enkel de activiteiten die in het Nederlands verlopen en hoofdzakelijk in onze taal worden aangekondigd, kunnen op subsidies rekenen. De nieuwe bestuursploeg zal niet aanvaarden dat nieuwkomers zich terugtrekken in etnische enclaves met een gesegregeerd verenigingsleven, zoals dit helaas in tal van steden aan de gang is. Op het vlak van integratie worden er hele duidelijke lijnen getrokken.

Om zijn betoog te ondersteunen, geeft Van Overmeire een duidelijk voorbeeld: ‘We zullen iedereen helpen om in contact te komen met bestaande voetbalploegen, maar staan er niet achter als iemand een eigen, etnische, ploeg wil oprichten.’ Imbo en Verstraete rukten dit voorbeeld uit zijn context en hyperventileerden haast van verbolgenheid, terwijl dit een mooi voorbeeld van goed bestuur is. Proficiat! Heel wat steden en gemeenten in Vlaams-Brabant passen deze politiek reeds met succes toe.

De nieuwkomers krijgen een heel breed pallet van mogelijkheden en faciliteiten aangeboden om zich te integreren. Wie dit niet doet pleegt, schuldig verzuim en bewijst de gemeenschap geen dienst. Wie zich weigert te integreren of in te burgeren, moet ook niet rekenen op de steun van de overheid. Helder!

Toenemende internationalisering

Net als vele steden in Vlaams-Brabant en de Denderstreek heeft Aalst af te reken met een sterk toenemende internationalisering. Deze problematiek overlapt maar deels met de klassieke migratieproblematiek, omdat de carnavalsstad daarnaast een sterke instroom van Franstalige Brusselaars en niet-Nederlandstalige EU-burgers heeft te verwerken.

De uittocht uit Brussel verloopt via spoorwegknooppunten. Zo vinden duizenden nieuwkomers de weg naar Aalst. Ongeveer 20% van de mensen is van buitenlandse herkomst. Sinds 2016 is er een spectaculaire toename. De werkloosheid onder deze groep van mensen ligt tot drie keer hoger dan bij de autochtone Vlamingen. Heel wat van deze mensen ontvangen een leefloon. De armoede in Aalst ligt tweemaal hoger dan het Vlaamse gemiddelde.

Net als in de gehele Denderstreek (waaronder Ninove met Guy D’haeseleer), heeft de armoede in Aalst een historisch karakter. De oude industrie trok weg en liet een sociale puinhoop achter. De instroom vanuit Brussel gaat gepaard met de import van armoede, schoolse achterstand, werkloosheid en samenlevingsproblemen. De meeste nieuwkomers vestigden zich in het stadscentrum, niet ver van het winkelcentrum, de dienstverlening en het station. De band met de familie en de vrienden uit de hoofdstad blijft bestaan. De integratie verloopt erg moeilijk. De contacten met de plaatselijke, verouderde autochtone bevolking is niet bepaald hartelijk.

Karel De Gucht zwalpt.

Met de laatste gemeenteraadsverkiezingen behaalden de N-VA en het Vlaams Belang meer dan 50% van de stemmen en waren goed voor meer dan de helft van de zetels. De sp.a — de historische vertegenwoordiger van de arbeidersklasse en de sociale ‘deplorables’ — kan de uitgesproken mistroostige sociale situatie in de carnavalsstad electoraal niet verzilveren en verloor zowat de helft van de stemmen. Ze valt terug op drie zetels in de gemeenteraad — een verlies van vier stuks — een historisch dieptepunt. De sp.a kan al enige tijd niet meer de rol claimen als drager en vertegenwoordiger van de arbeiders en de sociaal misnoegden. In Aalst nemen het Vlaams Belang en deels de N-VA deze taak met succes over.

Opmerkelijk is dat Jean-Jacques De Gucht — zoon van… — het nieuwe bestuursakkoord steunt. In de Zondag onderstreept Karel De Gucht dat de N-VA aan het zwalpen is, dat de partij ‘een donkere kant’ heeft en dat er ‘een racistische onderstroom’ is ‘die meer en meer tot leven komt’. In het mondaine, chique en elitaire Berlare zullen ze wel geen last hebben van sociale uitwassen en armoede. Karel De Gucht leeft in een bubbel, ver van de realiteit. Jean-Jacques weet wel beter…

Liesbeth Imbo

Culturen die botsen – Bart De Wever en Khalid Benhaddou

De krachtige identiteitspolitiek van Aalst