Gestaag werd het verwachtingspatroon opgebouwd: de moe getergde bevolking, de sectoren die op hun tandvlees zitten, de opmerkingen van Europa over de open grenzen: het overlegcomité van 26 februari zou zware beslissingen nemen, en perspectieven, een veel gebruikt woord in februari, aanreiken…

‘Want de curves dalen, ook al is het dan lichtjes. De vaccinaties zijn bezig, ook al gaat het voor velen trager dan verhoopt’, zo zette De Morgen op 19 februari de toon.

In een stuk over toenemende ongelijkheid door het virus had Bart Sturtewagen er in De Standaard van de dag voordien al op gewezen: ‘Voor de zoveelste keer sinds de gezondheidscrisis begon, is de lucht zwanger van belofte. Er komen betere tijden, of toch zeker bijna.’ Er moest dus iets gebeuren, het volk zit op het tandvlees. ‘De motivatie om de maatregelen op te volgen zit op een dieptepunt. Burgemeesters die hun inwoners verbieden om buiten naar muziek te luisteren, schoppen het draagvlak alleen maar verder onderuit.’ (Roel Wouters, De Morgen, 26 februari).

Niet altijd strikt in de coronaleer

L’Echo vatte het op 20 februari kernachtig samen: ‘Laat ons de algemene depressie vermijden’. En toen Ecolo-voorzitter Nollet toegaf dat ook hij niet altijd strikt in de coronaleer was, leek niets te laten denken dat er beslist zou worden om niet te beslissen. Alexander De Croo, veruit de meest vernoemde naam in de perscommentaren van de voorbije maand, had de verwachtingen al getemperd tijdens een vrij onverwacht gehouden persconferentie.

De solo-oefening van premier Alexander De Croo liet niet alleen de Belgen, maar ook zijn coalitiepartners in de meerderheid, en vooral de machteloze sectoren die eindelijk hoopten op een positief bericht, perplex achter. Natuurlijk was het goede politieke communicatie, maar het optimisme onder de bevolking verdween als sneeuw voor de zon’, vond La Dernière Heure.

Maatregelen stoemelings verlengd

De dag na het overlegcomité vatte Le Soir de sfeer zo samen: ‘De werkelijkheid is onaangenaam, is vreselijk. Men zag de zon door het venster, men proefde de smaak van de buitenlucht, maar neen, het werd pijnlijk ontwaken met een “de hospitalen bereiken opnieuw een saturatiepunt”. Wat een dreun.’

Velen onder ons was waren toen bijna vergeten dat er ook op 5 februari een overlegcomité was, dat besliste dat de kappers zouden mogen openen. Ook in de week voorafgaand aan deze bijeenkomst werd er gespind bij het leven. De politici riepen toen vooral de virologen op tot voorzichtigheid; drie weken later moesten ze hetzelfde vragen aan collega-politici, Bouchez om hem niet te noemen. Tussen die twee vergaderingen in werd er nog eens geklaagd dat de maatregelen stoemelings verlengd waren. Dit oer-Vlaamse woord kon je zo lezen in La Libre Belgique van 10 februari.

Air Covid

Want ja, ‘versoepelen’ en ‘maatregelen’ waren weer eens de woorden van de maand. Naast ‘vaccin’ natuurlijk. Dimitri Antonissen ging in Het Laatste Nieuws van 27 februari verder door op de beeldspraak die de premier had gebruikt…

‘“Als het stormt, dan kan je niet opstijgen”, zei Alexander De Croo tijdens de persconferentie. Als piloot van “Air Covid” kan je er dan bij gaan zitten en wachten tot het lente of zomer wordt. Maar je kan ook kijken of je landingsgestel – te krijgen bij producenten zoals Pfizer, AstraZeneca en Johnson & Johnson – niet te verbeteren valt.’

Vaccinatie-irritatie

Die sputterende vaccinaties zorgden inderdaad voor heel wat onbegrip. Meningen en opinies van de persmensen spraken voor zich.

‘Je zou voor minder eens vloeken bij al dat nieuws, amper een dag nadat ons een strohalm werd aangereikt en de zoon van nota bene Pierre Van Damme aan het eerste bevrijdingsfeest denkt. We richten de blik voorlopig terug op het weerbericht. Heerlijk helder’, schreef Isolde Van den Eynde op 24 februari in Het Laatste Nieuws over de haperende vaccinstrategie en het administratieve falen daarrond.

‘Als het Agentschap Zorg en Gezondheid laconiek laat weten dat de problemen te wijten zijn aan “de sneller dan verwachte opstart”, dan blijkt vooral dat ook op het vlak van communicatie de leercurve even vlak is als die van de vaccinaties.’, wist Het Nieuwsblad op diezelfde 24 februari.

Communautair vaarwater

De vaccinatiestrategie kwam zelfs in communautair vaarwater terecht, altijd een bewijs dat een binnenlands probleem echt au sérieux genomen wordt.

‘Dit crisisbeheer brengt eens te meer een technisch gebrek aan het licht dat is ontstaan bij de vorming van deze federale regering: een verbazingwekkende breuklijn en een onevenwicht binnen het De Croo-team. De sleutelposities van de Covid-crisis zijn allemaal in handen zijn van Vlamingen en die worden dan nog eens geadviseerd door overwegend Vlaamse experts.’ (Sud-Presse, 23 februari).

‘We zien door het bos de bomen niet meer. Het is “bon-ton” om verontwaardigd te zijn over de vertragingen bij de levering van vaccins die zijn aangekondigd door farmaceutische bedrijven. Ze zouden de deadlines, de contracten of de lidstaten van de Europese Unie niet respecteren. Maar neen: in plaats van te kijken naar toekomstige staatshervormingen, moet ons beleid de noodsituatie van dit moment aanpakken: de logistiek van de vaccinatiecampagne!’ (La Libre Belgique, 26 februari).

Link tussen corona en staatsstructuur

Natuurlijk werd hier een sneer gegeven richting minister Verlinden. In een gastcollege voor de Universiteit Gent had ze een ballonnetje opgelaten (of waren het er twee, dan wel vier?) rond een mogelijke nieuwe staatsstructuur.

Bart Haeck maakte in De Tijd van 19 februari ook een link tussen corona en staatsstructuur: ‘De ervaringen met de coronacrisis zouden eraan moeten herinneren dat de Belgische staatsstructuren, lastig en complex zijn en wendbaar beleid soms in de weg zitten. In die zin is het geen vreemd debat dat Annelies Verlinden deze week heeft opgestart. Ergens is dat zelfs aan de late kant’.

Over de reacties aan Franstalige kant, schreef Pieter Lesaffer in Het Nieuwsblad dan weer: ‘CD&V-nieuwkomer Annelies Verlinden deed in een gastcollege haar uiterste best om geen enkel standpunt in te nemen. Maar een half woord volstond om een communautair stormpje te ontketenen. De suggestie dat Brussel mogelijk geen volwaardig gewest kan worden, naast Vlaanderen en Wallonië, botste op verontwaardiging aan de andere kant van de taalgrens.’

El Kouakibi en Trump

De figuur die het meest spitsroeden moest lopen tijdens de voorbije korte maand? Sihame El Kaouakibi natuurlijk. Al werden haar problemen vrij vlug opengetrokken richting ‘partijfinanciering’.

‘We mogen Sihame El Kaouakibi dankbaar zijn dat ze dit nog eens van onder het stof heeft gehaald’, wist Liliana Casagrande in het Het Belang van Limburg van woensdag 17 februari. ‘Dit’ was de partijfinanciering, en om dat op de agenda te krijgen ‘is toch telkens een schandaal(tje) nodig. Enkele dagen voordien, op donderdag 11 februari had Karel Verhoeven in De Standaard verteld dat ‘ze gewoon handig het spel heeft gespeeld waar partijen zich in bekwamen’ en noemde de overeenkomst tussen Gwendolyn Rutten en El Kaouakibi een ‘topdeal’. Overigens werd ‘de zaak met haar naam’ uitsluitend in de Nederlandstalige pers opgevoerd. In de Franstalige pers, had men met ‘Nethys’ immers een ander politiek schandaal te bespreken.

Ene Donald Trump was toch weer de meest geciteerde buitenlandse politicus. Zijn vrijspraak was er niet vreemd aan. Over het algemeen is het echter pover gesteld met de interesse voor het buitenland in onze perscommentaren. Syrië? Jawel één keer, en Congo, Birma en China zelfs iets meer, maar na de ex-president was het vooral Rusland dat besproken werd. En ook daar was een proces de aanleiding voor: Navalny versus Poetin.

De prijs van de meest opvallende bijdrage…

Gaat deze maand naar L’Avenir van woensdag 17 februari. De krant bejubelt het initiatief van drie volksvertegenwoordigers die in het Waals parlement een voorstel van decreet gaan indienen om het immateriële erfgoed en de landbouwactiviteiten te beschermen. Stadsmensen die naar de buiten verhuizen durven nogal eens ongelukkig zijn omdat hanen al te vroeg kraaien, klokken te luid beieren of landbouwers hun machines tot diep in de avond gebruiken op hun akkers.

Dat ze daarvoor naar de rechter zouden trekken, moet vermeden worden. Waar die drie volksvertegenwoordigers hun mosterd haalden? De Franse Senaat keurde op 21 januari unaniem een wet goed die zo’n juridische initiatieven moet beletten. Ja, als het in Parijs regent…

Liliana Casagrande

De maand van de angstpredikers

Wat een dreun