Deze titel klinkt u vast vreemd in de oren. Mij ook tot voor kort. Inmiddels weet ik wat een Engelsman bedoelt met ‘hold my corn’. Dan wil hij van u af. Het is straattaal voor ‘ik schiet je dood’. Niet dat de doorsnee Engelsman zich zo uitdrukt. Eerder het stoere spul, rappers en dergelijke. Zoals een zekere Richard Kylea Cowie Jr., onder de artiestennaam Wiley bekend als de godfather van het ‘grime’-genre. Letterlijk het ‘vuiligheidsgenre’, begin deze eeuw ontsproten uit ‘garage’, ‘jungle’ en hiphop. Dit soort muziek wordt gekenmerkt door extreem grove teksten die bepaalde aspecten van het leven in de grote stad beschrijven, begeleid door syncopische beats van gemiddeld zo’n 140 per minuut.

Order of the British Empire

Wiley schijnt deze kunstvorm tot in de perfectie te beheersen, en kreeg daarom van de aanstaande koning van Engeland de versierselen opgespeld van de Order of the British Empire. Sindsdien mag hij MBE achter zijn naam zetten en een medaille dragen die mooi kleurt bij zijn gouden voorzettand.

Inmiddels is er een petitie gestart om hem deze onderscheiding weer af te nemen. Wiley is niet alleen een begaafde muzikant, maar ook een rabiate antisemiet. Dat bleek al eerder, maar afgelopen vrijdag en zaterdag liep hij leeg op Twitter en Instagram met schunnige beledigingen en bedreigingen aan het adres van Joden, die hij deelde met zijn half miljoen volgers. Onder meer tweette de MBE dat de holocaust een verzinsel is, dat Joden de wereld beheersen en heel slecht zijn voor zwarten, en dat de Joden van Engeland zijn maïs vast kunnen houden…

Later volgden onaangename tweets aan het adres van iedereen die hem naar aanleiding van die eerdere berichten een antisemiet had genoemd, want dat was hij helemaal niet. Wat vooral opviel was dat Wiley het woord ‘antisemiet’ niet correct weet te spellen.

Saillant is dat de rapper zich al tien jaar laat vertegenwoordigen door een Joodse agent. In 2012 liet hij in een interview weten daar zeer tegen zijn zin voor te hebben gekozen. Maar zijn moeder had het hem dringend aangeraden: ‘met een Jood verdien je meer’.

Deze agent heeft inmiddels alle banden met zijn cliënt verbroken.

Institutioneel antisemitisme bij Labour

Misschien niet helemaal toevallig gebeurde dit aan het eind van een week waarin de Britse Labourpartij het te verduren kreeg in de nasleep van een Panorama-uitzending van de BBC over institutioneel antisemitisme bij de partij. Daarin deden verschillende ex-werknemers van het partijbureau een boekje open over hoe men er met de talrijke klachten over antisemitische partijleden omging. Het bleek onder meer dat uitgerekend de grootste antisemieten op het partijbureau belast waren met de afhandeling ervan. Die wimpelden de klachten af of verwezen ze linea recta naar de prullenbak. Wie institutioneel antisemitisme binnen Labour aan de kaak stelde, was een jood met lange tenen, probeerde toenmalige leider Jeremy Corbyn te saboteren of werd betaald door Israël.

Die partijtop onder Corbyn ontkende destijds alles. Ze waren zo kwaad over de uitzending dat ze die via de rechter probeerden tegen te houden. Toen dat niet lukte, werden zowel de klokkenluiders als de programmamaker onophoudelijk belasterd. Die stapten uiteindelijk naar de rechter om genoegdoening te eisen. Inmiddels hadden officiële instanties en de politie na onderzoek de meeste feiten al bevestigd. De zaak zag er slecht uit voor Labour.

Antisemitisme woekerde vrij onder Corbyn

De nieuwe partijleider Keir Starmer, ooit zelf een succesvol advocaat, besloot te schikken. Dit tot grote woede van Corbyn. Die ging op de dag van de schikking opnieuw los tegen BBC-regisseur John Ware. Die laatste klaagde hem op zijn beurt meteen aan voor laster. Ware schreef over de affaire een kwaad maar verhelderend stuk in de Daily Mail.

Voor Labour onder Corbyn stond vijf jaar lang één punt bovenaan de buitenlandse agenda: Israël en de Palestijnen. De partijtop onderhield warme contacten met Hamas, Hezbollah en Iran, en deed niets anders dan schelden op Israël. Op partijcongressen werden steevast op grote schaal Palestijnse vlaggen uitgedeeld, waar zelfs als er iemand over werkloosheid sprak massaal mee werd gezwaaid. Over grove schendingen van de mensenrechten in andere delen van de wereld hoorde je Labour zelden of nooit. Zo ontstond langzaam maar zeker een klimaat waarin de Jodenhaat van een flinke groep partijleden vrij kon voortwoekeren, vooral op internet.

Het pak slaag dat Labour kreeg in de verkiezingen van december 2019 was in de eerste plaats te wijten aan het gebrek aan vertrouwen in Corbyn als leider van het land, maar hij en zijn kliek schoven het de Joden van Engeland in de schoenen. Zij zouden de naam van Labour door het slijk hebben gehaald door zich met hand en tand te verzetten tegen het volgens hen niet bestaande — maar desondanks prima gedocumenteerde — antisemitisme binnen de partij.

Zo blijkt maar weer: de meest gehate jood is een jood die zich niet gedwee laat haten…

Lauwe reacties op antisemitisme van Wiley

Dat Corbyn zich onder de half miljoen volgers van rapper Wiley bevond, werd al snel bekend en verbaasde niemand. Ook al had hij zich bliksemsnel teruggetrokken en wiste hij meteen zijn aardige tweets aan de man. Een zinloze actie, zoals iedere scholier weet. Het internet bewaart immers alles.

De reacties op Wiley’s antisemitische rant van veel media en bekende persoonlijkheden in Engeland was lauw en vaak onoprecht. De Guardian bijvoorbeeld kopte: ‘Wiley in de problemen vanwege kritiek op Israël’. En ergens anders sprak men over ‘mogelijk antisemitische teksten’. De meest populaire zangeres van Engeland op internet, Lilly Allen — een groot fan van Corbyn — liet haar miljoenen volgers weten het allemaal ‘really sad‘ te vinden en zinspeelde op mentale problemen waar de stakker wel mee te kampen zou hebben, dat hij zulke nare dingen zei… Van meer kanten hoorde je dat Wiley baat zou hebben bij een antiracismecursus.

Twee maten, twee gewichten

Vergelijk dit eens met hoe Twitterati en Twitter zelf reageren op racisme tegen om het even welke andere groep, of op teksten die transgenders zouden kunnen kwetsen. Je wordt van Twitter gegooid voor je een punt achter je laatste zin kon zetten. Zoals de Canadese schrijfster Meghan Murphy overkwam. Zij had met ‘hij’ gerefereerd aan een man die zijn teelballen wilde laten ontharen in een schoonheidssalon voor vrouwen, omdat hij ’transgender’ zou zijn en zich al een vrouw voelde… Het salon weigerde en werd vervolgens door deze man voor de rechter gesleept wegens discriminatie: een cause célèbre. Een man een man noemen is kennelijk kwalijker dan zeggen dat je doodziek wordt van Joden en ze wilt neerknallen. Mevrouw Murphy werd zonder pardon van Twitter verbannen — voorgoed — terwijl Wiley’s account na veel protest 24 uur werd verwijderd. Later maakte Twitter daar 7 dagen van.

Het woke-linkse deel van de Britse bevolking kruipt na de eerste schrik alweer uit hun hol en spreekt nu over ‘Israël-tweets’, waar Wiley ’toch ook best een punt mee heeft.’ Kijk eens wat Israël de Palestijnen aandoet, luidt het excuus voor de rapper. De eeuwige schaamlap voor Jodenhaat.

Corbyn maakte antisemitisme weer salonfähig

Daarmee zijn we terug bij af. Het institutionele antisemitisme van Labour onder Corbyn heeft school gemaakt: ook die gaat vermomd als kritiek op Israël, al neemt men daar steeds minder vaak nog de moeite voor. Het is niet overdreven vast te stellen dat Corbyn antisemitisme weer salonfähig heeft gemaakt in Engeland… Zelfs nu nog ligt hij dwars als Keir Starmer iets aan het rampzalige imago van Labour probeert te veranderen.

Wiley zou ik niet direct als woke betitelen, maar zijn overtuiging dat Joden zwarten onderdrukken en racistisch zijn, terwijl zwarten zelf per definitie niet racistisch kunnen zijn, komt wel regelrecht uit het woke padvindershandboek…

Wiley is uiteindelijk niet over wie het hier gaat. Het echte probleem zit bij genoemd deel van bevolking en politiek, dat nauwelijks moeite heeft met antisemitische uitlatingen, of ze zelfs vergoelijkt. Zodra iemand ook maar iets twijfelachtigs zegt over moslims, zwarten of transgenders, staan ze meteen met z’n allen op straat te tieren. Wat wil je, dat is exact de top drie in de woke hiërarchie van slachtofferschap. Joden komen daar überhaupt niet in voor: die zijn wit en bevoorrecht.

Lilly Allen

‘Pak aan mijn maïs!’