Ik hoorde Sophie Rohonyi op de RTBF-ochtendradio. Zij is de voorzitster van Défi, ontstaan uit het FDF, dat de afgelopen maanden onder vuur werd genomen door één van de meest bepalende coryfeeën van de eigen partij : Olivier Maingain, ooit zelf jarenlang voorzitter.

Maingain leek wel bezeten om zijn eigen partij in de voeten en naar de verdoemenis te schieten. Waarover het conflict met zijn opvolger François De Smet juist ging, was enkel voor farizeeërs en andere ingewijde schriftgeleerden duidelijk. Het sleepte zo lang aan als het conflict in Gaza en leek al even onoplosbaar.

Verkiezingsnederlaag

Het ergste was dat niemand nog geïnteresseerd was in wat er aan de hand was met Défi. Niemand gaf nog wat voor een partij van ruziemakers waar iedereen met iedereen leek overhoop te liggen. Dat had een voorspelbare verkiezingsnederlaag tot gevolg.

De partij verloor zowat de helft van de kiezers. Het is zelfs verwonderlijk dat ze er nog overhield. Want welke burger heeft nog vertrouwen in een politiek clubje dat met zichzelf in de touwen hangt?

De voorzitter, enige verkozene in het federaal parlement, nam ontslag. Niemand keek daar van op; hij kon rekenen op een sprekende onverschilligheid. Olivier Maingain was zijn eigen zelf als zwijgende sfinx. Bijna al het personeel werd ontslagen. Geklaag en geween was er evenwel bij de uitgang niet te horen : de meesten hadden het over opluchting en zegden openlijk dat de sfeer niet meer te harden was. Ze waren eigenlijk blij te mogen opstappen.

Leegloop

Sindsdien is er een nooit geziene leegloop van een cohorte van verkozenen, met als meest spectaculaire Ludevine de Magnaville, die voor Défi in juni verkozen was in het Brussels Parlement. Ze stapt nu al over naar MR en versterkt zo de toekomstige meerderheid aan Franstalige kant. In Schaarbeek kozen de plaatselijke voorzitter en een schepen voor Team Fouad Ahidar. Beide kregen het epitheton ‘verrader’ naar het hoofd geslingerd vanwege Bernard Clerfayt, die voor Défi minister was in de aftredende regering en burgemeester hoopt te worden. Vele kiezers zullen toch vreemd opkijken over dat soort ‘verbindend’ taalgebruik van een would-be burgervader…

Sophie Rohonyi mocht dus op de radio uitleg komen geven en vooral vertellen hoe zij de implosie van haar partij verder wil beperken. Veel wist ze eigenlijk niet te vertellen; enig retorisch talent lijkt haar vreemd. De journalist stelde haar de evidente vraag of de tijd niet voorbij is van een partij die lange tijd enkel leefde van communautair gestook. Oh nee, zei Rohonyi met een energie alsof plots het franskiljons vuur heropflakkerde : de verdediging van de Franstalige Brusselaars is meer dan ooit aan de orde. En ze stelde de voorstellen om de zes politiezones te fuseren voor als een perfide Vlaamse samenzwering tegen de Brusselse belangen. Daarmee bewees ze dat onder het beschaafde Défi-laagje nog altijd een harde FDF-kern zit.

Vlamingenhaat

Ach, Défi heeft zichzelf overleefd. De partij heeft gewoon niets meer te zeggen en zou beter zichzelf opheffen voor de ontbindingsgeur ondraaglijk wordt. De positie van Sophie Rohonyi is zo weinig benijdenswaardig dat zelfs de meest virulente tegenstander, zoals uw dienaar, van een partij met wortels in rabiate Vlamingenhaat er enigszins door geroerd wordt. Want de dienstdoende voorzitster wordt zelfs niet vergoed voor haar ondankbare presidentiële arbeid en heeft geen politiek mandaat meer om op terug te vallen. Ze krijgt wel nog een uittredingsvergoeding omdat ze niet herkozen werd, maar dat is eindig en het is duidelijk dat de partijkas zeer leeg is. In die mate zelfs dat het statige herenhuis vlak bij de Louisalaan, sinds de beginjaren het glorieuze symbool van de partij, zal moeten worden verkocht. Haar mandaat zal er waarschijnlijk op neerkomen om het licht uit te doen en de sleutels aan de nieuwe eigenaar te overhandigen.

Misschien kan Rohonyi in afwachting de partij van thuis uit voorzitten en de weinige verkozenen in haar keuken laten vergaderen.

Ludevine de Magnaville

De doodstrijd van een Brusselse partij