Vandaag is het zover: de regering Wilmès II zal het vertrouwen vragen van het parlement. Dat vertrouwen zal ze ook krijgen. Bijna alle traditionele partijen – noem ze vanaf nu gerust het partijkartel – zijn immers goed bediend. Van de liberalen, die ondanks hun verwaarloosbaar electoraal gewicht, in deze regering het leeuwendeel van de ministers ‘mogen’ leveren, tot de groene partijen, die verzekerd werden van een doorstart in de toekomst waar zij deel van ‘mogen’ uitmaken. De bevolking? Als die niet ziek wordt van het coronavirus, moet die wel ziek worden van de Belgische politiek.

Even teruggaan in de tijd. Op 4 februari dit jaar dook de eerste coronapatiënt in dit land op. Een uit Wuhan gerepatrieerde Belg testte toen positief op het virus. Minister van volksgezondheid Maggie De Block (Open Vld) verklaarde toen zonder blikken of blozen dat het virus in ons land onder controle is. Meer zelfs: ‘Paniek zou gevaarlijker zijn dan het virus zelf’. Dat was het begin van een glijbaan die eindigde in de soft lockdown waarin we ons vandaag bevinden. Begin deze maand klonk het nochtans nog: ‘Er is veel paniekzaaierij. Ons land is klaar om het coronavirus op te vangen.’

De saga van de mondmaskers

Vandaag is er een ding duidelijk: ons land was niet klaar om het coronavirus op te vangen. De saga met de mondmaskers is wat dat betreft tekenend. Eerst werd verklaard dat mondmaskers niet doeltreffend zouden zijn in de bestrijding van het virus. Nochtans bleek dat het personeel van ziekenhuizen en de zorgsector in het algemeen smeekte om meer mondmaskers, die er niet waren. Wat er dan gebeurde, tart alle verbeelding.

De regering slaagde er maar niet in die broodnodige mondmaskers te voorzien. Als triest dieptepunt liet de Belgische regering zich voor enkele miljoenen oplichten door een Turks bedrijf, met als tussenpersoon de Open Vld’er Mahmut Öz. Vandaag komen gelukkig wel de eerste mondmaskers toe, dankzij een gulle schenking van de Alibaba-miljonair Jack Ma. Dit land, dat zich tot nader order in het welvarende West-Europa bevindt en de zogenaamde ‘hoofdstad van Europa’ op haar grondgebied mag dulden, moest met andere woorden terugvallen op een vorm van ontwikkelingshulp om te voorzien in de meest elementaire zaken.

Wanbeleid

Vriend en vijand kunnen het over eens zijn dat hier zonder meer de stempel ‘wanbeleid’ verdiend is. Maar er zijn nog vragen die terecht bij de bevolking opborrelen.

Waarom heeft het zo lang geduurd voor er een negatief reisadvies kwam naar Italië? Waarom werden de luchtverbindingen met ware infectiehaarden niet eerder gestopt? Waarom houdt dit land tot op vandaag – nu de meeste andere Europese landen hun grenzen al vele dagen gesloten hebben halsstarrig zijn grenzen open? Waarom gaat twee derde van de Europese coronasteun naar Wallonië, terwijl Vlaanderen en Brussel veel zwaarder getroffen werden? Allemaal vragen waarop de regering Wilmès geen duidelijke antwoorden heeft en allicht niet durft geven.

Van coronacrisis tot coronacoup

Dat het deze ploeg is die vandaag mits politiek charlatanisme van het allerlaagste niveau om het vertrouwen komt vragen om deze crisis verder aan te pakken, is dan ook te gek voor woorden. Het is politiek cynisme waarover ik durf zeggen dat ik het zelden heb vastgesteld, niet alleen binnen de landsgrenzen van België, maar allicht in gans West-Europa.

Men heeft een vreselijke crisis – waarvan we de menselijke, economische en maatschappelijke gevolgen nog niet eens volledig in kaart kunnen brengen – eerst zelf mismeesterd; om deze dan vervolgens aan te grijpen om een regering in het zadel te helpen die niet eens een meerderheid heeft bij het grootste deel van de bevolking van dit land, zijnde de Vlamingen. Men heeft de coronacrisis aangewend om een coronacoup te plegen.

Mijlenver van de Vlaamse kiezers

In theorie is Wilmès II misschien een volwaardige regering. Er is een regeringsverklaring en de regering kreeg het vertrouwen van het parlement. Maar zoals zo vaak is er een groot verschil tussen de theorie en de praktijk. In theorie vertegenwoordigt Wilmès II misschien de burgers van dit land, maar in de praktijk stelt deze regering electoraal niets voor.

Bij de traditionele foto van de nieuwbakken regering hielden de nieuwe/oude ministers dan wel 1,5m afstand van elkaar, maar het belangrijkste, namelijk dat men opnieuw mijlenver van de kiezer staat, is men intussen blijkbaar uit het oog verloren.

Het Vlaams Belang heeft er altijd een erezaak van gemaakt om dicht bij de kiezer te staan. We zullen dan ook wél steun verlenen aan zinvolle maatregelen om deze coronacrisis zowel medisch als economisch in te dijken. Tegelijkertijd gaan we erop toezien dat de volmachten die de regering in het vooruitzicht stelt, zich strikt beperken tot de aanpak van deze crisis en niet om de democratie buiten spel te zetten. In navolging van de meerderheid van de Vlaamse kiezers krijgt deze regering dan ook duidelijk van ons het vertrouwen niet.