Neen, ook ik ga de brandstichting in Bilzen niet verheerlijken. Zelfs Jasmijn zal er geen grappen over maken, want anders krijg ik de Mechelse Chihuahua met herder-illusies, Bart Somers, over mij heen. Met Somers’ verwijzing naar de brand van het Rijksdaggebouw sloeg De Wet van Godwin wel vrij snel toe in het debat omtrent het Bilzendrama. Die wet stipuleert: naarmate discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met de nazi’s of Hitler tot 1.

Laat me duidelijk zijn. Ik behoor niet tot de drie procent van de Belgische bevolking die de brandstichting goedkeurt. Een rondvraag over walgelijke misdrijven is trouwens een retorisch tijdverdrijf. Ik kan nu reeds voorspellen dat na een rondvraag bij de kiezers van Groen minimum 97 procent de moord op Pim Fortuyn door groene extremist, Volkert van der Graaf, zal veroordelen. Ook zullen minimum 97 procent van de communisten van PVDA/PTB de bomaanslagen van de CCC veroordelen en minimum 97 procent van de pedofielen zullen de moorden van Dutroux veroordelen. Ik trap een open deur in als ik zeg dat 99,999 procent van de Belgen tegen een verdubbeling van de belastingen is. Die 0,001 procent zijn Hedebouw en Mertens die sowieso geen belastingen betalen op het loon dat ze hun leden en collega-parlementsleden afhandig maken. Voor de communistische stropers is de verdubbeling van nul procent geen probleem.

Maggie’s asielwaanzin

Vanaf het moment dat smulsmurfin Maggie haar brede rug tussen de asielpoort stak, is de instroom van ‘andersgepigmenteerden’ met 18% gestegen, terwijl deze in Zweden, Denemarken, Nederland en Duitsland gedaald is. De stijgende indignatie van een bevolking die niet begrijpt dat er geen geld is voor verplegend personeel of sociale woningen, maar wel sloten geld voor asielzoekers, wordt weggezet als ressentiment opgewekt door politiek opportunistische neonazi’s. De ‘Wir schaffen das’-politici lijden aan het syndroom van Alice in Wonderland, dat gaat gepaard met micropsie: het kleiner ervaren van zaken dan ze in werkelijkheid zijn.

In België is er te weinig geld voor bejaardenzorg, gehandicaptenzorg, verplegend personeel enz. Door deze tekorten gaan verzorgingshuizen en bejaardentehuizen failliet, waarna er plots 400 miljoen euro beschikbaar is om in diezelfde bejaardentehuizen asielcentra in te richten. Onze sociale zekerheid heeft geen geld genoeg om voor onze eigen bejaarden te zorgen, maar wel voor asielzoekers, die geen euro aan onze sociale zekerheid hebben bijgedragen. Het is een logica die ik niet begrijp. Ik ben dan ook niet geïndoctrineerd door De Saint-Dimon, Marx, Mao of Stalin.

Ladies in red

Deze week kregen we ook een wedstrijd smoelentrekken tussen politici en acteurs. De dramaqueens haalden het van de koele kikkers van de hesp-regering, hoewel ‘ist not over until fat Jan sings’. Waarom is het zo vreemd om aan de culturo’s te vragen om creatief te zijn in het boekhouden, of een creatieve manier te bedenken om geld te verdienen? Een kleine tip. Als je in de repetitieruimten stapelbedden zet en de helft van het Herman Teirlinck instituut beschikbaar stelt als asielcentrum, kan je honderdduizenden euro’s scheppen en heb je meteen gratis acteurs en muzikanten voor asielzoekerstoneelstukken of asielzoekersconcerten. Die zijn heel populair bij cultuurmarxisten die zich zo een ’ticketje gewetensrust’ kopen.

Of ga misschien even kijken hoe de amateurtoneelverenigingen tot in de kleinste plattelandsdorpjes toneelstukken brengen zonder aan de subsidie-uier te hangen. Waarom zijn Herman Teirlinck-alumni verslaafd aan de subsidiepijp en dwalen ze rond in een psychedelische subsidiecultuur, die hen het recht op een waardig, zelfbevochten bestaan ontstelen. Gedurende jaren werden culturo’s gedrogeerd door linkse sinterklaaspolitici en vervolgens door hen electoraal verkracht. Eénmaal afhankelijk van het product en de rode subsidiedealers, worden ze kwaad als hun dealers electoraal van de kaart geveegd worden. Als ze daarna een subsidielijntje minder moeten snuiven krijgen ze schuimbekkende afkickverschijnselen en bestormen ze de poorten van het Vlaams Parlement. Ik hoor in de wandelgangen dat er een Jambon Instituut komt: een afkickkliniek voor subsidieverslaafden.

Politiek correcte brainwashing

Politieke waarden en normen verschillen van land tot land en van jaar tot jaar. De lat van de waarden en normen wordt gelegd door de heersende poco-klasse. Een klasse samengesteld uit vooraanstaande politici, academici, ambtenaren en geestelijken. Maar wat momenteel in Denemarken door socialisten in wetteksten wordt gegoten, is in Vlaanderen ‘nazistisch’ en in Wallonië ‘racistisch’. Hoewel de Deense socialisten krijgen het label van racisten dan weer niet opgespeld. Vijf jaar geleden was zwarte piet normaal, nu ben je racist als je ook maar overweegt om die traditie te verdedigen. Tot vorig jaar geleden mocht je op carnaval nog met iedereen de draak steken, nu is een kromme neus en lokken een belediging en word je weggezet als racist.

De Orwelliaanse gedachtepolitie verbiedt het gebruik van woorden als neger, zwarten, migrant… en verving het door ‘allochtoon’, wat door sommigen ook als politiek incorrect ervaren wordt, en dus vervangen door ‘andersgepigmenteerden’. Gehandicapte wordt vervangen door ‘andersvalide’, blinde door ‘persoon met een visuele handicap’, hoer wordt ‘sekswerker’, daklozen worden ‘residentieel flexibelen’ en armen worden ‘financieel ondergeprivilegieerden’. Ik verzin het niet. Men dacht zo de verruwing van de maatschappij te kunnen tegengaan en greep te krijgen op uw gedachten en gedragingen, ons te brainwashen via opgelegd taalgebruik. Vreemd genoeg wordt voor het verwijt ‘neonazi’ of ‘pyromaan’ geen eufemistische poco-term bedacht, zoals we deze week in de politiek assemblees konden vaststellen. Pyromaan kan misschien vervangen worden door ‘persoon met vurige verlangens’ en neonazi door ‘persoon met nationalistische en socialistische gedachten’. Het zijn maar voorstellen voor een respectvol debat, beste Maggie De Block, Wouter Devriendt, Bart Somers en Meryame Kitir.

Marc Dutrout

Orwelliaanse gedachtepolitie waakt over vurig debat