Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoeveel medewerkers hebben jullie?

(Aan minister Caroline Gennez (Vooruit) en staatssecretaris Alexia Bertrand (Open VLD), die verstek gaven in het vragenuurtje omdat ze op Paasvakantie waren. Zoveel medewerkers, en niemand die wist dat de Franstaligen de schoolvakantiekalender hebben omgegooid, waardoor ook de Kamer vorige week bleef doorwerken? Bovendien had de Kamer eerder al een week vakantie ingelast – zouden Gennez en Bertrand toen gewerkt hebben? Over dit alles las u niets in Vlaamse kranten. Het had eens een N-VA-excellentie moeten zijn.)

Wat had u gezegd als er totaal géén aandacht was voor de ramadan?

(Aan activist Youssef Kobo, die klaagt dat er te veel artikels verschijnen over de ramadan: ‘Het doorgedreven exotisme van bepaalde media en de drang om te overcompenseren voor de doorgaans negatieve berichtgeving over moslims tijdens de rest van het jaar werken vooral op de lachspieren’. Het is maar dat u het weet: zelfs beleefde belangstelling heet nu ‘betutteling’. Het zal voor sommigen eenvoudigweg nooit goed zijn.)

Bij welke slagers willen jullie nu nooit meer kopen?

(Aan Samusocial, die alle vleesmaaltijden nu 100% halal maakt “om de eenvoudige reden dat de moslimgemeenschap een meerderheid vertegenwoordigt van de mensen die door Samusocial geholpen worden’. Daklozen en bedelaars die geen zin hebben om zich te onderwerpen aan de islamitische voedingsvoorschriften moeten maar vegetarisch eten. Pech ook voor bijvoorbeeld christelijke slagers die graag zouden verkopen aan overheidsorganisatie (!) Samusocial, want voor halalvlees heb je een moslimslachter nodig.)

Wat hebt u allemaal te danken aan uw vader?

(Aan Freya Van den Bossche (Vooruit), die in HLN haar hart mag uitstorten: ‘Ik heb het niet altijd makkelijk gevonden dat ik een bekende vader heb’. Bespaar ons die onzin: als dat echt zo een ‘last’ zou geweest zijn, dan zou de politiek haar laatste beroepskeuze geweest zijn in plaats van haar allereerste. Bespaar ons meteen ook al die emo-interviews in campagnetijd: geen énkele kritische politieke vraag, alleen maar over gratis advertentieruimte.)

Zijn Brusselse burgemeesters wel te vertrouwen met politiemacht?

(Aan burgemeester van Elsene Christos Doulkeridis (Ecolo), die zich verzet tegen de ontruiming van een kraakpand vol illegalen. Dat gaat in tegen een rechterlijk bevel, waardoor de politie (!) dwangsommen dreigt te moeten betalen. In Brussel is het wel vaker afhankelijk van de lokale burgemeester welke wetten toegepast worden, en welke niet. Het verklaart ook mee het verzet tegen een fusie van de Brusselse politiezones: bepaalde burgemeesters zien agenten als een semipolitieke privémilitie.)

Welke gemeenten zijn nog 100% blank?

(Aan columnist Noël Slangen, die een grijsgedraaide plaat oplegt: ‘Vlaams Belang scoort nog het meest in slaapgemeenten waar de enige gekleurde medemens de buurvrouw is die te lang heeft liggen zonnen’. Nog los van het feit dat dit niet klopt (is het VB niet opgegroeid in Antwerpen?): er zijn geen gemeenten meer die gespaard gebleven zijn van migratie. En ook mensen in ‘slaapgemeenten’ moeten voor onder meer hun werk ook in pakweg Brussel komen, waar ze ook in (niet áltijd gezellig) contact komen met de ‘gekleurde medemens’.)

Hoeveel Vlamingen willen dat Vlaanderen Parijs wordt?

(Aan demograaf Patrick Deboosere, die vindt dat we niet mogen klagen: ‘Als wij Vlaanderen ‘vol’ zouden noemen, wat moeten ze in gebieden als Londen of Parijs dan zeggen?’. Tja, dat ze daar wereldsteden zijn? We ontvangen 40% méér migranten dan onze buurlanden, elk jaar komt er een volledige gemeente aan volk bij – zonder dat dit alles ooit is voorgelegd aan de kiezer. Misschien willen wij niet dat ons land transformeert tot een brandende banlieu?)

Welke andere ministers zijn er misschien bevoegd?

(Aan Knack-chef Bert Bultinck, die een N-VA-minister op de vingers tikt: ‘Kan minister Diependaele ook iets doen voor de daklozen?’. Terwijl er toch ook ministers zijn voor Armoedebestrijding (CD&V) en Grootstedenbeleid (Vooruit) – om nog maar te zwijgen over de staatssecretaris voor Asiel & migratie (CD&V). Voor sommige journalisten is een probleem pas een écht probleem als het een N-VA’er kan worden aangewreven.)

Waar eindigen jullie eigen journalisten?

(Aan De Standaard, die een links-rechts-test lanceerde. Aan de hand van 24 stellingen – waarvan er maar een paar misleidend geformuleerd werden – wordt u ingedeeld in 1 van 4 kwadranten. Hoeveel % van de redactie van De Standaard zou belanden buiten het segment sociaal-cultureel links – sociaal-economisch links?)

Hoe kon dit potje zo lang gedekt blijven?

(Aan de cultuurredacties die nu opeens ontdekken hoe toxisch theaterpaus Marc Verstappen is. Uit zowat elke getuigenis blijkt dat het grensoverschrijdend gedrag van de Studio-directeur al jaren een publiek geheim was. Toch schreef geen enkele cultuurjournalist ooit over deze toch goed gekende figuur uit hun wereldje. Zo gaat het vaak: eerst moet er iets gebeuren dat de media niet meer kunnen negeren, waarna er pas geschreven wordt dat het allemaal al lang geweten was.)

Hebt u liever een Rus in de keuken?

(Aan professor Hendrik Vos (UGent), die Vlaams Belang ‘zielig’ vindt en mede daarom vraagtekens plaatst bij extra investeringen in Defensie: ‘Zeker in landen waar extreemrechts almaar sterker wordt, is militarisering misschien niet het beste idee”‘ Dit soort professorenpaniek brengt onze veiligheid in het gedrang. Tijd voor een nieuwe slogan: ‘Liever een rechtse zak in de regering, dan…’).

Wat is het nu: autonomie of afhankelijkheid?

(Aan politicologe Nadia Nsayi, die trots is op Afrika – maar wel vindt dat u het Afrika Filmfestival eeuwig moet subsidiëren. Nsayi klaagt aan dat het Vlaams Audiovisueel Fonds een langlopende subsidie stopzet, wat blijkbaar meteen levensbedreigend is: ook na 20 jaar staat het filmfestival niet op eigen benen. In haar column maakt Nsayi weer een karikatuur van Vlaanderen – maar Vlaams geld blijkt andermaal een soort mensenrecht.)

Hoe komen wij ze dan nog altijd tegen in Brussel-centrum?

(Aan de directrice van Passa Porta, die uitlegt waarom de ‘jongeren’ van het zeer nabije Molenbeek wegblijven uit haar literatuurhuis: ‘De brug werkt sowieso als een soort grens: er is weinig verkeer over en weer het kanaal’. Vreemd, aangezien Brusselaars en bezoekers toch gezanten uit Molenbeek mogen ontmoeten op de Anspachlaan, de Lemonnierlaan, de Zuidlaan, de Nieuwstraat: het lijkt best goed te lukken om het kanaal over te steken – vraag ook maar aan de politiemensen van Brussel-Stad.)

Waar haalt u de moed om Italiaanse karakteractrices aan te spreken?

(Aan Alexander De Croo (Open VLD), die zichzelf voorstelt als een grote introvert: ‘Ik ben als puber tientallen meisjes voorbijgelopen omdat ik geen woord durfde te zeggen’. In verkiezingstijd is alles goed voor profilering. Dit citaat van onze praalzieke premier willen we u ook niet onthouden: ‘Ik kan niet goed applaus in ontvangst nemen. Ik sta gemiddeld elke dag minstens één keer op een podium, en ik heb er nog altijd moeite mee’. Nu al benieuwd wat deze man ons volgende week zal willen wijsmaken!)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Marc Verstappen

Vergeten vragen van de voorbije week (202)

Het onwaarschijnlijke seksleven van Julie Cafmeyer