Kate Hoey en Frank Field zijn oude rotten in de Labourfractie in het Lagerhuis. Zij zetelt sinds 1989 en hij sinds 1979. Ze staan beiden bekend als degelijke parlementsleden. Maar eind juli stemden hun lokale partijafdelingen een motie van wantrouwen tegen hen.

De oude eurosceptische vleugel van Labour

Wie onzorgvuldig leest, trekt overhaast de conclusie dat hun partijafdeling hun brexitstandpunt afstraft. Hoey en Field zijn immers al heel hun politieke carrière lang eurosceptici. Er zijn twee parlementsleden die hen overtreffen in ‘een leven lang tegen elke Europees wetsvoorstel’-stemmen. De eerste is Dennis Skinner die zelfs nog tegen de toetreding van de Britten in de Common Market stemde. Hij zit er ook al sinds 1970. De tweede is niemand anders dan partijvoorzitter Jeremy Corbyn.

Labour of Theresa May redden

Waarom komen Kate Hoey en Frank Field dan wel in de problemen? Ze stemden mee met de conservatieve regering over enkele brexitwetten vlak voor het zomerreces. Het resultaat van de stemming was echter zo nipt dat Labouraanhangers de eigengereide parlementsleden aanwrijven dat ze Theresa May haar nekvel redden. Laura Parker, de nationale coördinator van de pro-Corbyn beweging Momentum, riep op om Hoey, Field en nog twee andere Labourparlementsleden uit de partij te zetten.

Hoey – die Nigel Farage ‘ a decent fellow’ vindt – noemt het allemaal nonsens. De stemming had de regering volgens haar niet doen vallen. Frank Field argumenteert dat hij deed wat hij moest doen: ‘miljoenen Labourkiezers vertegenwoordigen en de twee op drie Labour kiesdistricten die voor Leave stemden. Mensen die zich al te vaak genegeerd voelen in Westminster.’

Op zich heeft de motie van wantrouwen van de partijafdelingen geen direct effect. Maar de twee oudgedienden kunnen het moeilijk krijgen om zichzelf in een volgende verkiezing op te volgen.

Een verdeeld Labour

Het hele verhaal legt de interne verdeeldheid binnen Labour bloot. Er woedt een hevige strijd tussen verschillende facties: eurosceptici tegen eurofielen, maar ook de nieuwe linksere vleugel tegen de ‘Blairvleugel’. Gek genoeg behoren Hoey en Field tot de traditionele linkse vleugel, zoals Corbyn. Maar met de komst van Momentum heerst daar verdeeldheid over hoe links links moet zijn en uiteraard hoe Labour zich moet verhouden tot de EU. De ‘Blairvleugel’ klaagt met grote regelmaat de persoonlijke scheldpartijen aan op sociale media van onder meer Momentumleden.

De joodse kwestie van Labour

Naast brexit is er ook nog een heus ‘jodenvraagstuk’ binnen Labour. De partij vecht al een hele poos met de antisemitisme-demoon. Het regent voortdurend klachten over het vermeende antisemitisme van Labour. Dat gaat over anti-Israëluitspraken tot negationisme van de Holocaust.

De vroegere burgemeester van Londen, de populaire ‘red’ Ken Livingstone, werd een poos geschorst uit de partij, omdat hij Adolf Hitler ‘een zionist’ noemde. Jeremy Corbyn belandt vaak in een storm als het gaat over Israël. De partijleider trekt telkens resoluut de kaart van Palestina. Hij was lid van verschillende pro-Palestina Facebookgroepen waar ook antisemitische uitspraken verschenen. Dat wrijft men hem aan. Zijn aanwezigheid op een feestje van de joodse diasporagroep Jewdas bezorgde hem veel kritiek. Jewdas vergelijkt Israël met ‘stinkend rioolwater dat men kwijt moet’. De groepering parodieert in aankondigingen regelmatig antisemitische cartoons.

Partijonderzoek

Een intern partijonderzoek onder leiding van mensenrechtenactiviste Shami Chakrabarti kwam tot het besluit dat de partij niet antisemitisch is, maar dat in bepaalde hoeken van Labour de sfeer wel ‘toxisch’ is. Daarom stelde haar werkgroep een lijst van twintig aanbevelingen op. Stereotyperingen en ‘nazimetaforen’ worden onder meer ten strengste afgeraden. Jeremy Corbyn bedankte Shami Chakrabarti door haar te laten toetreden tot het Hogerhuis. Zijn eerste en enige voordracht voor dat Huis tot nog toe.

Maar het probleem gaat niet weg. De Labourleiding weigerde de antisemitismeomschrijving van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA), een intergouvernemtele organisatie, op te nemen in de partijstatuten. Voor verschillende parlementsleden gaat het daarom allemaal niet ver genoeg. Parlementslid Margaret Hodge sprak Jeremy Corbyn hier in het Lagerhuis – tussen de debatten door – over aan. Ze noemde hem luid en hoorbaar ‘racist’ en ‘antisemiet’. Tegen Hodge is een tuchtonderzoek geopend. Echter, andere parlementsleden uitten hun ongenoegen over de partijlijn en steunen Hodge.

Daarnaast namen er recent nog zes schaduwministers ontslag, omdat ze het niet eens zijn met de brexitkoers van Jeremy Corbyn. Hij mag dan beweren dat hij voor ‘Remain’ stemde, niemand gelooft hem echt. Onlangs lanceerde hij de campagne ‘Build it in Britain’, waarbij Labour via onder meer nationaliseringen belooft jobs te beschermen na de brexit. ‘We gaan terug hier dingen maken die al veel te lang in het buitenland worden gemaakt’, sprak hij.

Het is geen verrassing dat de partij er maar niet in slaagt om het moeilijk te maken voor de zwakke regering May – vaak ‘de zwakste regering in decennia’ genoemd. Maar, aan de andere kant, die regering maakt het voor zichzelf onmogelijk om te regeren. En dat is ook mooi meegenomen voor de oppositie.

Margaret Hodge

Het blijft maar donderen en bliksemen in Labour