De klimaatreligie heeft een messias, Greta Thunberg. Zo werd het zestienjarig Zweeds verlossertje toch verwelkomd bij haar blijde intrede in Brussel, en letterlijk ook zo bejubeld door onze inktkoelies op de frontpagina’s van hun kranten.

In de bestseller Die Blechtrummelvan Gunther Grass besloot Oskar Matzerath niet meer te groeien en te spijbelen op school omdat hij niet volwassen wilde worden in een wereld vol nazisme. Greta viel op school ook uit de boot, en gleed op haar elfde weg in een depressie. Ze kroop vijf jaar lang in een schulp, en sprak enkel nog met haar ouders, met haar zus en met één leerkracht. Ze at zo weinig dat ze 10 kilogram afviel en niet meer groeide. Ze kroop pas uit het dal toen haar ouders ook het klimaatlicht zagen en veganistisch in de pot begonnen te roeren. Vader Svante Thurnberg is genoemd naar de neef van zijn grootmoeder, Svante Arrhenius, die in 1896 de invloed van CO₂op de temperatuur ontdekte. Een Bijbelse voorbestemming.

Naast Anuna hebben we zelf ook al enkele heiligverklaringen gehad, zoals die van Margaretha Guidone, de huisvrouw uit Kapellen die in naam van toenmalig minister Bruno Tobback de klimaatconferentie van Nairobi mocht toespreken. Nu heeft elk land haar Bernadette Soubirous die als 14-jarige in een grot de Heilige Maagd zag verschijnen. De collectieve verdwazing in Lourdes is tot op vandaag nooit opgehouden. Zelfs getallen krijgen een symbolische heilige betekenis in de klimaatreligie: 90 miljard euro om onze huizen te isoleren en 9 miljard om nieuwe gascentrales te subsidiëren, die 40 keer meer CO₂uitstoten dan kernreactoren.

Angst

We leven in een paradijs maar zijn een tobberig volkje geworden, vol negatief sentiment en pessimisme. We worden overvoerd met ontevredenheid, negativisme en ingegraven in dogmatisme. Door de banaliteit van de klimaatdiscussie zien we spoken in elk wolkje aan de horizon. Politici verlagen zich tot hard meehuilen met de slogans van krijsende syndicale roeptoeters of spijbelende jochies om niet beticht te worden van blindheid voor de noden van het volk en voor het einde van de wereld. Angst dicteert de temperatuur van de dag. ‘Ik wil niet dat politici hoopvol zijn. Ik wil dat ze panikeren en de angst voelen die ik elke dag voel. Alsof het huis in brand staat,’ orakelt de kleine Thunberg en de klimaatprocessie bidt haar volgzaam na.

Of klimaatbrosser Kyra Gantois: ‘Wij kunnen geen normale jeugd hebben omdat wij bang zijn.’ Jeugdpsychiaters zijn zich al aan het warmlopen voor klimaat-burn-outs. We worden overspoeld met allerhande statistieken die telkens zorgen voor de waan van de dag. De grootste armoede is de ideeënarmoede van onze politici die telkens afkomen met oude oplossingen voor nieuwe problemen en het klimaatactivisme achterna lopen. Ze azen eerder op onvrede en angst om te scoren bij de eerstkomende verkiezingen dan op waarheidsvinding. Stamelende twijfelmannen die zich gedragen als geitenwollensokkenmoralisten.

Schaamte

In Angelsaksisch landen worden er nu allerhande Nudge Units opgericht, ‘dutwjesafdelingen’ die zich bezighouden met het beïnvloeden van de keuzes van de burgers. Soms in het geniep, soms agressief en leugenachtig. Activistische clubjes en drukkingsgroepen met elk een eigen agenda trachten ons een schaamtegevoel aan te praten en zo ons gedragspatroon te veranderen vooral door onze voorkeur op het sociologisch niveau af te keuren. Voorstellen om vliegschaamte op te wekken met het vermelden van de CO₂-uitstoot op het vliegtuigticket zijn bijvoorbeeld niet meer uit de lucht. Als de thermometer in het vroege lentezenit blijft staan, krijgen we ook nog terrasjesschaamte als gewetenslast. Wie lekker in het voorjaarszonnetje een neut nuttigt zondigt tegen de klimaatlogica. Vlees eten is ook al uit de boze en de carnivoren krijgen de klimaatrekening op hun bord. Alhoewel… met de eerste zonnestralen is er afgelopen week een record aan barbecuevlees verkocht.

De halve wereld sterft met vliegjes in de ooghoeken, bedelt om een kom rijst of sterft in de sloppenwijken van Manilla, maar wij worstelen ons zuchtend door de warme dagen heen. Onze spijbelactivistes zijn stuk voor stuk kinderen uit de culturele en intellectuele middenklasse en moeten toch efkesnaar de les realiteitszin. ‘Jonge kinderen en vrouwen spenderen uren per dag in drassige grond om brandhout te sprokkelen, of ploeteren in het slijk dat doordrenkt is met dierlijke uitwerpselen en urine, om droge mest te verzamelen die ze nodig hebben om te koken en het licht te doen branden,’ schrijft Barun Mitra van het Liberty Institute of Dehli. ‘Ze zouden beter op school zitten of zich bezig houden met meer bevredigende of productievere economische activiteiten. Koelkasten, televisies en computers, die ecologisten zo normaal beschouwen, zijn hier niet voorhanden’. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie sterven er jaarlijks 4,3 miljoen mensen door de binnenhuispollutie veroorzaakt door de verbranding van dergelijke biomassa. Wealthy countries want the Earth to be green, the underdeveloped want the Earth Fed.Anderhalf miljard mensen is niet aangesloten op het elektriciteitsnet, en we hebben het recht niet om hen te beletten de lamp aan te steken. Armoede betekent afhankelijkheid van de natuur. Voor veel groenen een paradijselijke situatie, maar voor de meeste armen een bestaan in grote kwetsbaarheid. India doet er iets aan en bouwt momenteel vijf kernreactoren, China 19 en opent twee steenkoolcentrales… per maand. De bijna 50 landen van sub-Sahara-Afrika wekken min of meer dezelfde hoeveelheid elektriciteit op als België en hebben dus nog wat op te stoken. Ze zullen dit niet doen volgens de keuze van de rijke landen schrijft de Keniaan James Shikwati in zijn pamflet ‘I do not need white ngo’s to speak for me’. Onze klimaatbrossers hebben dus nog heel wat marathons door onze straten te dwalen vooraleer de CO₂om onze hoofden zal verdampt zijn.

Krokusspijbelen

Ik zal ze missen, volgende donderdag, die optochten van beugelbekjes en kleuterjuffen die in de ene hand een pot Olvarit ophouden en in de andere een pamper, terwijl de vitabishummeltjes aan hun rokken hangen. Volgende krokusweek zal het immers oorverdovend stil zijn in de straten van Brussel. De achterbankgeneratie staat dan op de latten in de Oostenrijkse alpenweiden, waar bossen massaal gerooid werden voor ski-jolijt, en de vreethutten vol zitten met schnitzeleters en sms-ende pubers. Ze zullen aangevoerd worden in de SUV van hun ouders, want met een elektrisch stakkerautootje heb je al alle dagen van de krokusvakantie nodig voor een allée en retourtje. Andere bosbrossers hebben vrijdag al een spijbelbruggetje gemaakt om het vliegtuig te nemen en onder de loden zon te gaan bakken op de stranden van landen waar de mussen van het dak vallen van de hitte, zoals Marokko en Egypte. Dik verdiend na zich in het zweet des aanschijns acht keer betogend afgebeuld te hebben in de vuile lucht van de straten van onze hoofd- en provinciesteden. Eventjes op adem komen, 26 mei is nog een eindje te gaan. Ook de leraars kunnen er een weekje tussenuit knijpen om uit te rusten voor hun eigen stakingsronde op 20 maart e.k.

Ik hou nu op, en ga vlug naar buiten. Mijn hortensia’s staan al in de knop, mijn krokussen bloeien en mijn gras moet al gekort worden. Dit is veel leuker dan een verzopen tuintje met enkele verdronken tuinkabouters of het gezelschap van mijn schoonmoeder, die zich koukleumend bij de open haard een tennisarm aan dikke truien zit te breien. Twintig graden op mijn februariterras, heerlijk die vroege warme lentekriebels. Ik ben doof geworden voor die linkse en rechtse politieke stofkruipertjes die op groene eieren lopen, maar ik word toch verblijd met de gelukkige mare dat we weldra een minister van Eenzaamheid krijgen, om ons bang handje vast te houden wanneer het donker wordt, als straks het licht uitgaat… of zullen die kerncentrales toch open blijven?

Margaretha Guidone

We leven rijk maar piekeren ons arm